گفت وگو با دکتر سیما فردوسی پور درباره یکی از دغدغه های رایج سالمندان
اصولا انسان‌ها باید از امنیت روانی برخوردار باشند یعنی بدانند وقتی به سنی که سن بازنشستگی نام دارد، رسیدند از جانب دولتشان حمایت می‌شوند به خصوص از لحاظ مسایل درمانی. چون یک سالمند بیشتر در معرض آسیب‌های جسمانی و روحی-روانی قرار دارد و باید ارگانی وجود داشته باشد که این سالمندان عزیز را حمایت کند...
گاهی افرادی هستند که کسی را در زندگی خود ندارند، نه خانواده‌ای و نه فرزندی و نه قوم و خویشی و از همه مهم‌تر تحت‌پوشش هیچ بیمه‌ای هم نیستند. در این حالت فقط دولت باید برای این افراد اقداماتی انجام دهد. شاید هم بهتر باشد قانونی برای این افراد گذاشته شود و مصوبه جدیدی در مجلس صادر شود که چنین افرادی باید از کجا تامین شوند؟ با خانم دکتر سیما فردوسی پور، در این باره گفتگو کرده ایم.
خانم دکتر! چگونه می توان به سالمندان بدون حقوق بازنشستگی کمک کرد؟
این افراد در بخش‌های خصوصی هم می‌توانند از بیمه‌های خصوصی یا از خیرین کمک بگیرند به صورتی که صندوق‌هایی باز شود که فقط مخصوص این کار باشد و افراد خیر، این صندوق‌ها را پر کنند و از لحاظ مالی کمک و این افراد را بیمه کنند تا بتوانند مخارج درمانی خود را بپردازند. اگر هم افرادی هستند که خودشان ملک و املاک دارند ولی نمی‌توانند یا نمی‌خواهند ملکشان را بفروشند، یا پیرمرد یا پیرزنی هستند که اصلا نمی‌دانند باید چه کار کنند، شاید بهتر باشد از مددکاران اجتماعی کمک بگیرند. مددکاران اجتماعی شرایط این افراد را بررسی می‌کنند و گزارشی از شرح‌حال و زندگی و دارایی‌هایشان تهیه می‌کنند سپس در بخش بازنشستگی ثبت می‌شود که این افراد خانه دارند ولی خودشان نمی‌توانند به صورت نقدی هزینه بیمه‌شان را بپردازند. پس در بخش مددکاری اجتماعی می‌توانند از وکلا کمک بگیرند.
اگر این افراد سالمند بیمار شوند و بخواهند تحت نظر پزشک قرار بگیرند، هزینه و مخارج درمانی را باید از کجا تامین کنند؟
این افراد باید به مراکز دولتی مراجعه کنند و به نظر بنده این بیمارستان‌ها و مراکز دولتی هم باید این افراد را از پرداخت هزینه‌های درمان معاف کنند. چون وقتی قدرت پرداخت هزینه‌ها را ندارند، پس فقط دولت باید از این افراد حمایت و هزینه‌های مربوط به آنها را تقبل کند.
آیا بیمارستان‌ها و مراکز دولتی، هزینه درمان سالمندانی را که هزینه درمان را ندارند اما املاکی دارند که قصد فروش آن را ندارند قبول می‌کنند؟
بیمارستان‌ها و مراکز دولتی باید قبل از انجام هر کاری، فرم‌هایی را در اختیار این افراد قرار دهند و راجع به اینکه چه اموالی دارند و چه نوع کمک‌هایی را می‌طلبند و درخواست آنها را از این مراکز دولتی جویا شوند. دولت این اموال را بررسی می‌کند و تصمیم می‌گیرد که چگونه با این وضعیت می‌تواند به این افراد کمک کند. به نظر من از طریق هلال‌احمر، مددکاری اجتماعی و وکلا باید به این‌گونه افراد کمک شود.
پیشنهاد شما به فرزندان این افراد چیست و این فرزندان باید چگونه با والدین خود کنار بیایند؟
بچه‌ها باید ارتباط خیلی گرم و صمیمی با والدینشان برقرار کنند و اگر مال و اموالی دارند یا به اصطلاح از لحاظ مالی مشکلی ندارند، باید والدین خود را بیمه کنند.
اگر فرزندان این افراد از لحاظ مالی مشکل داشتند باید چه کار کنند؟
این افراد باید برای حل مشکل خود به مددکاری‌های اجتماعی مراجعه کنند و آنها باید طبق قوانین و ضوابط برای این افراد راهی را پیشنهاد دهند و باید بررسی کنند که آیا قانون برای این افراد تا به حال کاری انجام داده است یا خیر. باید بررسی کنند که اصلا وضعیت یک چنین خانواده‌ای در قانون تعریف شده است یا نه و اگر تعریف نشده باشد پیگیری شود و در سطح مجلس این مساله مطرح شود تا در مورد این افراد که سرپرست و منبع مالی ندارند و چشم دیگران هم به دست این افراد است، صحبت و تصمیم‌گیری شود.
به نظر من همه انسان‌ها باید به یکدیگر کمک کنند و در این زمینه از خیرین بیشترین انتظار می‌رود و دولت، بیمارستان‌ها و مراکز دولتی باید برای سالمندان صندوق‌هایی به نام صندوق سالمندی تاسیس و از پول داخل آن برای درمان این عزیزان استفاده کنند.
بیشتر سالمندان زانودرد دارند
نظر دکتر مهرشاد پورسعید، متخصص طب پزشکی ورزشی و استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
شاید یکی از مشکلات بسیار مهم در گروه سالمندان که زندگی روزمره آنها را دچار مشکل می‌کند، دردهای زانو باشد که اغلب مردم به اشتباه به آن روماتیسم می‌گویند. درد زانو علل بسیار زیادی دارد که شایع‌ترین آنها استئوآرتریت است...
در این بیماری غضروفی که سطح مفصل زانو را می‌پوشاند، دچار کشیدگی و پارگی می‌شود. با از بین رفتن این لایه محافظ، ساییدگی استخوان‌ها روی می‌دهد که حاصل آن بروز زخم‌های سطحی در استخوان‌های تشکیل‌دهنده مفصل زانوست. با گذشت زمان، زخم‌های سطحی عمیق‌تر می‌شوند که نشانه بالینی آن درد و تورم زانوست. این بیماری باعث زمینگیر شدن فرد مبتلا می‌شود اما تهدیدکننده حیات نیست و با درمان مناسب می‌توان از شدت آن کاست. برای درمان، فرد مبتلا باید با گروه درمانگر خود همکاری و از مجموعه‌ای از دستورات، راهنمایی‌ها و توصیه‌های درمانی در حوزه تغذیه، ورزش درمانی، توانبخشی، دارودرمانی و اصلاح فعالیت‌های روزمره در منزل و محیط کار در راستای بهبود وضعیت خود بهره‌مند شود. در گام نخست، با تدوین یک برنامه غذایی مناسب به فرد کمک می‌کنیم با اصلاح الگوی غذایی، به وزن مطلوب برسد زیرا وزن بالا، تشدیدکننده بیماری است. گام بعدی، ورزش درمانی است. برای این بیماران، ورزش‌های هوازی مانند پیاده‌روی و شناکردن مناسب است.
منبع: هفته نامه سلامت
اصولا انسان‌ها باید از امنیت روانی برخوردار باشند یعنی بدانند وقتی به سنی که سن بازنشستگی نام دارد، رسیدند از جانب دولتشان حمایت می‌شوند به خصوص از لحاظ مسایل درمانی. چون یک سالمند بیشتر در معرض آسیب‌های جسمانی و روحی-روانی قرار دارد و باید ارگانی وجود داشته باشد که این سالمندان عزیز را حمایت کند...
گاهی افرادی هستند که کسی را در زندگی خود ندارند، نه خانواده‌ای و نه فرزندی و نه قوم و خویشی و از همه مهم‌تر تحت‌پوشش هیچ بیمه‌ای هم نیستند. در این حالت فقط دولت باید برای این افراد اقداماتی انجام دهد. شاید هم بهتر باشد قانونی برای این افراد گذاشته شود و مصوبه جدیدی در مجلس صادر شود که چنین افرادی باید از کجا تامین شوند؟ با خانم دکتر سیما فردوسی پور، در این باره گفتگو کرده ایم.
خانم دکتر! چگونه می توان به سالمندان بدون حقوق بازنشستگی کمک کرد؟
این افراد در بخش‌های خصوصی هم می‌توانند از بیمه‌های خصوصی یا از خیرین کمک بگیرند به صورتی که صندوق‌هایی باز شود که فقط مخصوص این کار باشد و افراد خیر، این صندوق‌ها را پر کنند و از لحاظ مالی کمک و این افراد را بیمه کنند تا بتوانند مخارج درمانی خود را بپردازند. اگر هم افرادی هستند که خودشان ملک و املاک دارند ولی نمی‌توانند یا نمی‌خواهند ملکشان را بفروشند، یا پیرمرد یا پیرزنی هستند که اصلا نمی‌دانند باید چه کار کنند، شاید بهتر باشد از مددکاران اجتماعی کمک بگیرند. مددکاران اجتماعی شرایط این افراد را بررسی می‌کنند و گزارشی از شرح‌حال و زندگی و دارایی‌هایشان تهیه می‌کنند سپس در بخش بازنشستگی ثبت می‌شود که این افراد خانه دارند ولی خودشان نمی‌توانند به صورت نقدی هزینه بیمه‌شان را بپردازند. پس در بخش مددکاری اجتماعی می‌توانند از وکلا کمک بگیرند.
اگر این افراد سالمند بیمار شوند و بخواهند تحت نظر پزشک قرار بگیرند، هزینه و مخارج درمانی را باید از کجا تامین کنند؟
این افراد باید به مراکز دولتی مراجعه کنند و به نظر بنده این بیمارستان‌ها و مراکز دولتی هم باید این افراد را از پرداخت هزینه‌های درمان معاف کنند. چون وقتی قدرت پرداخت هزینه‌ها را ندارند، پس فقط دولت باید از این افراد حمایت و هزینه‌های مربوط به آنها را تقبل کند.
آیا بیمارستان‌ها و مراکز دولتی، هزینه درمان سالمندانی را که هزینه درمان را ندارند اما املاکی دارند که قصد فروش آن را ندارند قبول می‌کنند؟
بیمارستان‌ها و مراکز دولتی باید قبل از انجام هر کاری، فرم‌هایی را در اختیار این افراد قرار دهند و راجع به اینکه چه اموالی دارند و چه نوع کمک‌هایی را می‌طلبند و درخواست آنها را از این مراکز دولتی جویا شوند. دولت این اموال را بررسی می‌کند و تصمیم می‌گیرد که چگونه با این وضعیت می‌تواند به این افراد کمک کند. به نظر من از طریق هلال‌احمر، مددکاری اجتماعی و وکلا باید به این‌گونه افراد کمک شود.
پیشنهاد شما به فرزندان این افراد چیست و این فرزندان باید چگونه با والدین خود کنار بیایند؟
بچه‌ها باید ارتباط خیلی گرم و صمیمی با والدینشان برقرار کنند و اگر مال و اموالی دارند یا به اصطلاح از لحاظ مالی مشکلی ندارند، باید والدین خود را بیمه کنند.
اگر فرزندان این افراد از لحاظ مالی مشکل داشتند باید چه کار کنند؟
این افراد باید برای حل مشکل خود به مددکاری‌های اجتماعی مراجعه کنند و آنها باید طبق قوانین و ضوابط برای این افراد راهی را پیشنهاد دهند و باید بررسی کنند که آیا قانون برای این افراد تا به حال کاری انجام داده است یا خیر. باید بررسی کنند که اصلا وضعیت یک چنین خانواده‌ای در قانون تعریف شده است یا نه و اگر تعریف نشده باشد پیگیری شود و در سطح مجلس این مساله مطرح شود تا در مورد این افراد که سرپرست و منبع مالی ندارند و چشم دیگران هم به دست این افراد است، صحبت و تصمیم‌گیری شود.
به نظر من همه انسان‌ها باید به یکدیگر کمک کنند و در این زمینه از خیرین بیشترین انتظار می‌رود و دولت، بیمارستان‌ها و مراکز دولتی باید برای سالمندان صندوق‌هایی به نام صندوق سالمندی تاسیس و از پول داخل آن برای درمان این عزیزان استفاده کنند.
بیشتر سالمندان زانودرد دارند
نظر دکتر مهرشاد پورسعید، متخصص طب پزشکی ورزشی و استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
شاید یکی از مشکلات بسیار مهم در گروه سالمندان که زندگی روزمره آنها را دچار مشکل می‌کند، دردهای زانو باشد که اغلب مردم به اشتباه به آن روماتیسم می‌گویند. درد زانو علل بسیار زیادی دارد که شایع‌ترین آنها استئوآرتریت است...
در این بیماری غضروفی که سطح مفصل زانو را می‌پوشاند، دچار کشیدگی و پارگی می‌شود. با از بین رفتن این لایه محافظ، ساییدگی استخوان‌ها روی می‌دهد که حاصل آن بروز زخم‌های سطحی در استخوان‌های تشکیل‌دهنده مفصل زانوست. با گذشت زمان، زخم‌های سطحی عمیق‌تر می‌شوند که نشانه بالینی آن درد و تورم زانوست. این بیماری باعث زمینگیر شدن فرد مبتلا می‌شود اما تهدیدکننده حیات نیست و با درمان مناسب می‌توان از شدت آن کاست. برای درمان، فرد مبتلا باید با گروه درمانگر خود همکاری و از مجموعه‌ای از دستورات، راهنمایی‌ها و توصیه‌های درمانی در حوزه تغذیه، ورزش درمانی، توانبخشی، دارودرمانی و اصلاح فعالیت‌های روزمره در منزل و محیط کار در راستای بهبود وضعیت خود بهره‌مند شود. در گام نخست، با تدوین یک برنامه غذایی مناسب به فرد کمک می‌کنیم با اصلاح الگوی غذایی، به وزن مطلوب برسد زیرا وزن بالا، تشدیدکننده بیماری است. گام بعدی، ورزش درمانی است. برای این بیماران، ورزش‌های هوازی مانند پیاده‌روی و شناکردن مناسب است.
منبع: هفته نامه سلامت
/ج
