کودکی که به رختخواب نمی رود!

بسیاری از کودکان دوست دارند در کنار والدین خود بخوابند یا حتی در شرایطی که بدن پدر یا مادر را لمس می کنند به خواب روند، و والدین نیز در مقابل این خواست کودکان واکنش های متفاوتی دارند.
خوابیدن کودک در رختخواب والدین به جز در برخی موارد خاص اصلاً توصیه نمی شود، زیرا برای کودک و والدین مشکل ساز است.
خوابیدن کودک در رختخواب والدین می تواند منجر به وابستگی بیش از حد و بیمار گونه ی کودک به والدین شود. هم چنین می تواند منجر به سردرگمی، نگرانی و اضطراب در روابط پدر و مادر با یک دیگر و روابط جنسی آن دو شود و این مسئله می تواند موجب تأثیر منفی عمیقی در پیدایش نقش و تمایلات جنسی کودک شود.
پس بهترین کار این است که نگذاریم کودکان بستر والدین را بستر خودشان بدانند.
در برخورد با این مسئله لازم است موارد زیر مورد توجه قرار گیرند:
- از آغاز جلو این عادت را بگیرید.
- کودک را به رختخواب خودش بازگردانید. در صورتی که کودک هنگام شب به اتاق شما آمده است، قاطعانه و بدون سؤال و جواب او را به اتاقش برگردانید.
- نگذارید در رختخواب شما به کودک خوش بگذرد، هدف این است که در رختخواب شما به کودک خوش نگذرد، به نحوی که ترجیح دهد در رختخواب خودش بخوابد. می توانید خود را به خواب بزنید و کودک را به سمت لبه ی تخت برانید، یا به دیوار فشار دهید یا به آرامی به او لگد بزنید یا یک دست تان را روی او بیندازید. اگر کودک تصمیم گرفت که زیر پای شما روی زمین بخوابد، می توانید از رختخواب بیرون بیایید و به طور ظاهراً اتفاقی او را لگد کنید.
- برای خوابیدن کودک در اتاق خود به او جایزه دهید، کودک را تحسین و تشویق کنید. از واژه هایی مثل «چه پسر بزرگی» استفاده کنید و او را مورد نوازش قرار دهید. در صورت لزوم به او جایزه دهید.
- اتاق کودک را دوست داشتنی کنید. کاری کنید که کودک نسبت به اتاقش احساس دلبستگی کند. در صورتی که اتاق کودک با سلیقه ی خودش طراحی شده باشد و در آن اسباب باری ها و پوسترهای مورد علاقه ی او گنجانده شده باشد، احتمال این که کودک به خوابیدن در اتاقش تمایل داشته باشد بیش تر خواهد شد.
منبع مقاله :
شمس علیزاده، نرگس، (1388)، اختلال خواب(شناخت اختلالات و آشنایی با بهداشت خواب)، تهران: نشر قطره، چاپ اول