آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

تفسیر عرفانی
1. ای یار! آن کس که به چهره ی زیبای تو رنگ قرمز و سفید داده است، می تواند به من بیچاره ی دور از تو نیز صبر و آرام بدهد تا بتوانم دوری تو را تحمل کنم.
2. آن کسی که به گیسوان دراز تو شیوه ی تکبّر و ظلم به عاشقان را یاد داد، می تواند با لطف و بخشش خود حقّ من غمگین را از تو بگیرد و به فریاد دل من بیچاره برسد.
3. من همان روز که فرهاد، اختیار دل خود را به لب شیرین سپرد و عاشق سینه چاک او شد، از جان او قطع امید کردم و فهمیدم که دیگر کار از کار گذشته است و فرهاد در این راه، جان خود را از دست خواهد داد.
4. اگر گنج زر و ثروت این دنیایی نداریم، در عوض گنج قناعت داریم و در پناه آن با رضایت و خرسندی زندگی می کنیم؛ آری آن کسی که به پادشاهان، ثروت و قدرت می دهد، به درویشان و گدایان نیز قناعت عطا می کند.
5. دنیا مانند عروسی زیبا چهره است که هر کس به او دل بدهد و عاشق او بشود، باید عمر خود را نیز به عنوان هدیه به او بدهد.
6. بعد از این من بر لب جوی، دست به دامن سرو خواهم شد و از زندگی لذت خواهم برد؛ به خصوص اکنون که نسیم صبحگاهی مژده ی رسیدن فروردین و بهار را به من داده است.
7. دل حافظ از دست غم و غصه ی روزگار، خون شد؛ ای خواجه قوام الدین! از دوری تو فریاد.
(دکتر قاسم غنی درباره ی این غزل می نویسد:از جمله غزل هایی که به احتمال قوی درباره ی خواجه قوام الدین محمد صاحب عیار سروده شده، همین غزل مذکور می باشد... خواجه قوام الدین از مشاهیر دولت آل مظفر بود که با سخن چینی مخالفانش به دستور شاه شجاع کشته شد. )