سبک‌های شمشیر زنی

شمشیر بی شک سلطان همه ‌ی سلاح ‌ها است. از زمان باستان جنگ جویان از شمشیرهای مختلفی بهره برده ‌اند که هر یک از آنها دارای سبک‌های مبارزه ‌ای مختلفی مرتبط با خودشان بوده‌اند.
احتمالاً شمشیر یکی از کهنترین سلاحهای به کار برده شده به وسیلهی نوع بشر است که تاریخ استفادهی از آن به قرنها می‌رسد. شمشیر که احتمالاً برگرفته از چاقوهای زمانهای پیشتر بود سلاحی مناسب برای مبارزات تن به تن است. با وجود این که امروزه سبکهای رزمی و هم چنین خود شمشیر دیگر به عنوان ابزاری برای مبارزه مورد استفاده قرار نمیگیرند اما این سلاح به وسیله ی بسیاری از طرف داران رشته ی شمشیر بازی و هم چنین مجموعه دارانی که در صدد باز آفرینی مبارزاتی ساختگی و هم چنین باز سازی صحنه های جنگ هستند مورد استفاده قرار میگیرد. تکنیکهای مبارزه با شمشیر از ناحیه ‌ای تا ناحیه ی دیگر متفاوت هستند اما همه ی آنها بر مبنای همان اصول فیزیکی هستند. تکنیکها به خاطر طراحی هر یک و تمامی شمشیرها متفاوت است. طراحی شمشیر از بسیاری از عوامل دیگر مانند قد شمشیر بازان، قد حریف، توپوگرافی و غیره نشأت گرفته میشود. با وجود این که شمشیرها به طور مستقل و در مناطق مختلفی از جهان توسعه یافته ‌اند اما همه ی آنها دو وظیفه ی اصلی را بر عهده داشتند، یعنی دفاع و حمله. ضربه، فرو کردن، سوراخ کردن، چاک دادن و پاره کردن از جمله تکنیکهای هجومی هستند و محدود کردن، بلوک کردن و منحرف نمودن سه تکنیک دفاعی محسوب میشوند. جدای از این تکنیکها، اصطلاحات بسیاری در شمشیر زنی وجود دارند که به مرور زمان در زبانهای محلی سر تا سر دنیا پدید آمده ‌اند، به عنوان نمونه تکنیکهای حرکات پا در هند با نام "گار" شناخته میشوند.

سبکهای مختلف شمشیر بازی

همان گونه که در بالا نیز بیان شد سبکهای شمشیر زنی در طول گذر زمان توسعه یافته ‌اند، منفرداً در تمامی نقاط دنیا. در زیر برخی از سبکهای برجسته ی شمشیر زنی آورده شده ‌اند که به مدت چندین قرن به وسیله ی مردم مورد تمرین قرار گرفته می‌شدند و به صورت هنرهای رزمیای کامل تکامل یافته ‌اند. این سبکها به طور گسترده به دو دسته ی آسیایی و اروپایی طبقه بندی میشوند.

سبکهای آسیایی

در آسیا و به خصوص در نواحی جنوب شرقی آسیا و ژاپن شما با اساتیدی رو به رو میشوید که فنون شمشیر زنی را به تعداد زیادی از دانش آموزان جوان آموزش میدهند. هنرهای رزمی در فرهنگ تمامی نقاط قاره ی آسیا نقش بسته ‌اند و تاخت و تازهای مداوم نیروهای بیگانه در مدت زمانی طولانی از تاریخ موجب پیش رفت هنرهای رزمی شمشیر زنی در این نواحی گردیده است. در عصر قبل از نوین گرایی تقریباً تمامی پسران جوان به وسیله ی اساتیدی کار کشته در شمشیر بازی تعلیم داده میشدند.
مردم ژاپن که در فن آهنگری نیز مهارت داشتند هنر و مهارت استفاده از کاتانا را تکمیل نموده بودند - نوعی شمشیر که اغلب حتی کشندهتر از چندین سلاح گرم محسوب میشود. کاتانا معمولاً با دو دست به کار گرفته میشود و شمشیری بلند، باریک و بسیار محکم به همراه تیغه ‌ای انعطاف پذیر است. این شمشیر بلند برای ایجاد نمودن یک شعاع دفاعی در اطراف شمشیر زن به کار برده شده و هم چنین برای انجام حملات بسیار شدیدی مانند فرو بردن، ضربه زدن و بریدن مورد استفاده قرار میگیرد. تیزی بسیار زیاد تیغه ی این شمشیر آن را به سلاحی مرگ بار بدل کرده است. چینیها از شمشیری به نسبت پهنتر مانند دائو با تیغه ‌ای بسیار سنگین استفاده میکردند. این طراحی برای جنگ در صحرا و زمینهای باز بسیار مناسب بود جایی که دو ارتش با یک دیگر به صورت رو در رو برخورد مینمودند. انجام حمله با استفاده از شمشیر دائو بسیار مناسبتر از این بود که با آن به نبردی سریع بپردازیم. در اکثر هنرهای رزمی دائو به عنوان سلاحی تک دستی مورد استفاده قرار میگرفت. چینیها شمشیری مشابه با این شمشیر به نام ژیان درست کردند، یک شمشیر تک دسته که اصولاً به وسیله ی اشراف و خاندان سلطنتی مورد استفاده قرار میگرفت. تاریخ دانان به این نکته دست یافته ‌اند که اکثر آسیاییها به جز کاتانا ترجیح میدادند تا از شمشیرهایی تک دستی به مانند "شمشیر"، شمشیری از آسیای مرکزی که به عنوان شمشیری تک دستی مورد استفاده قرار میگرفت، استفاده کنند.

سبکهای اروپایی

تاریخ تکنیکهای شمشیر زنی اروپا را میتوان تا زمان استفاده ی شمشیر وایکینگها و هم چنین شمشیر گلادیوس رومیها دنبال کرد. اروپاییها نیز در دوران نخستین شمشیرهای تک دستی را مورد استفاده قرار میدادند اما در طول قرون وسطی و با معرفی شمشیر بلند نگاه ها بر روی استفاده از شمشیرهای دو دستی متمرکز شد. علت این تغییر را احتمالاً میتوان سرعت فزاینده ی جنگها و استفاده ی گسترده از سواره نظام اعلام نمود. شمشیر بلند اغلب به خاطر طول زیاد، وزن سنگین و ویژگیهای دفاعی آن به عنوان سختترین شمشیر برای در دست گرفتن مورد اظهار نظر واقع میگردد. در نهایت در اواخر قرن شانزدهم نگاه ها به سوی شمشیرهایی تک دستی به مانند رپیر تغییر یافت که حقیقتاً شمشیری تک دستی است. استفاده از رپیر منجر به پدید آمدن رشته ی ورزشی شمشیر بازی شده است.
در صورتی که شما تمایل دارید تا با کار برد شمشیر و هنرهای رزمیای که تکنیکهای شمشیر زنی بر مبنای آنها استوار هستند آشنایی بیشتری کسب نمایید، آن گاه به شما توصیه میکنیم تا سری به برخی از آکادمیهای شمشیر زنی که در طی سالیان اخیر پدید آمده ‌اند بزنید. هم چنین در آکادمیها شما حرکات شمشیر زنیای را فرا خواهید گرفت که در طول جنگهای قدیمی مورد استفاده قرار میگرفتند.