دوست گرامی ایمان، چه به معنى «علم و آگاهى و معرفت» باشد، و چه به معنى «روح تسلیم و پذیرش در برابر حق»، داراى درجات و سلسله مراتبى است; چرا که علم، درجات دارد، و پذیرش و تسلیم نیز داراى مراتب مختلفى است، و حتى عشق و شور و محبت توأم با ایمان نیز متفاوت است. آیه مورد بحث که مى گوید: «لِیَزْدادُوا إِیماناً مَعَ إِیمانِهِمْ» نیز تأکیدى بر این حقیقت است، و به همین دلیل، یک فرد مؤمن هرگز نباید در یک مرحله از ایمان متوقف گردد، او دائماً به سوى درجات بالاتر، از طریق خودسازى و علم و عمل گام بر مى دارد. در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: إِنَّ الْإِیمَانَ عَشْرُ دَرَجَات بِمَنْزِلَةِ السُّلَّمِ یُصْعَدُ مِنْهُ مِرْقَاةً بَعْدَ مِرْقَاة!: «ایمان ده درجه دارد، همچون نردبان، که پله پله از آن بالا مى روند»!. و در حدیث دیگرى از آن حضرت آمده است: «خداوند ایمان را بر هفت سهم تقسیم کرده: نیکى، صدق، یقین، رضا، وفا، علم، و حلم، آن گاه آن را در میان مردم توزیع نموده، کسى که تمام این هفت سهم را دارد، مؤمن کامل و متعهد است، براى بعضى از مردم یک سهم، دو سهم، و بعضى سه سهم قرار داده، تا به هفت سهم مى رسد». سپس امام(علیه السلام) افزود: «آنچه را وظیفه صاحب دو سهم است، بر دوش صاحب یک سهم حمل نکنید، و آنچه مربوط به صاحب سه سهم است، بر دوش صاحب دو سهم ننهید، مبادا بارشان سنگین شود، و به زحمت افتند»!. و از اینجا روشن مى شود، آنچه از بعضى نقل کرده اند که: ایمان کم و زیاد ندارد، بسیار بى اساس است; زیرا نه با واقعیت هاى علمى مى سازد، و نه با روایات اسلامى.