از دیدگاه فقهی آلات موسیقی دو قسم است:آلات مختص و آلات مشترک. قسم اول به ابزار وآلاتی گفته می شود که نوعا در لهو ولعب بکار رفته و با آن آهنگ های مناسب مجالس فساد و رقص نواخته می شود. این قسم هیچ منفعت حلالی دربرندارد و استفاده از آن در هر حال اشکال دارد. قسم دوم به آلاتی گفته می شود که که می توان با آن آهنگ های حلال و حرام نواخت.اگر به طور لهوی و مناسب با مجالس یاد شده نواخته شود، استفاده از آن حرام است، و در غیر این صورت نواختن آن اشکال ندارد. در تبیین و تشخیص مصداق ها و نمونه ها و اینکه کدام آلات از قسم اول و کدام از قسم دوم است، بین مراجع بزرگوار تقلید اختلاف نظر وجود دارد. اکثرا برخی از آلاتی مثل طبل و سنج، نی و...را جزء آلات مشترک می دانند و در مورد آلات مختص از حکم کلی سخن گفته و تشخیص مصداق آن را برعهده عرف مردم گذاشته اند. در زمینه گوش دادن به موسیقی و استفاده از آلات آن نظر امام و رهبری چنین است: گوش دادن به هر آهنگی که مطرب و لهوی و مناسب مجالس گناه و خوشکذرانی باشد،جایز نیست(هر چند مشتمل بر کلام نباشد) ملاک تشخیص موسیقی حلال از حرام، عرف عام (طبق نظر فقیهان، کارشناسان موسیقی و نهادهای فرهنگی) و بسته به نظر مکلف است و صرف پخش از صدا و سیما و دارا بودن مجوز توزیع از مراکز مربوطه ... مجوزی برای گوش دادن به آن نمی شود