آثار روزه با اصلاح غذا
پرسش :
چگونه می توان با اصلاح غذا، آثار روزه را تقویت کرد؟
پاسخ :
خوردن و نوشیدن به هنگام افطار و سحر، از آداب اصلی روزه دارى است. از این رو، در نظر اسلام، حلال یا حرام بودن خوردنى ها و نوشیدنى ها، اندازه و نوع آنها و همچنین انگیزۀ روزه داران از خوردن و آشامیدن، در میزان بهره ورى از روزه نقشى اساسى دارند.
نخستین شرط بهره ورى از روزه، آن است که نیروى تأمین کننده و پشتوانۀ انسان براى روزه گرفتن، حلال باشد. غذاى حرام، نه تنها در بهره مندى انسان از آثار و برکات روزه، نقش تخریبى دارد، بلکه آفتى است که همۀ عبادت ها را تهدید مى کند.
انگیزه اى که روزه دار در خوردن و آشامیدن در وقت افطار و سحر دارد، تأثیر مهمّى در بهره ورى کامل از برکات روزه دارد. میان روزه دارى که سحرى و افطار را تنها براى رفع گرسنگى و تشنگى مى خورد، با کسى که آنها را به قصد قربت و کسب رضاى الهى مى خورد، فرق بسیار است. نورانیّت غذای افطار و سحری که روزه دار با قصد قربت آن را مى خورد، هرگز با روزه اى که روزه دار با انگیزۀ حیوانى و خواستۀ نفْس غذا مى خورد و نیرو مى گیرد، برابر نیست.
روشن است که انگیزۀ خدایى در این کار ـ که روزه دار مى گوید: «به قصد تقرّب به خدا، غذا مى خورم» ـ نیازمند مقدّماتى است که با این عمل، هماهنگ باشد، که از جملۀ آنها، تناسب نوع و مقدار غذا با نیاز بدن است.
در نتیجه می توان گفت: پایبندى و رعایت برخی نکات موجب مى شود تا روزه دار، از مواهب و دستاوردهاى ضیافت الهى، بیشتر بهره مند گردد:
یک. حلال بودن آنچه خورده و آشامیده مى شود و پرهیز از غذاهاى حرام و شبهه ناک.
دو. تناسب نوع و مقدار غذاها و نوشیدنى ها با نیاز بدن و پرهیز روزه دار از غذاهاى رنگارنگ و افزون از حدّ نیاز.
سه. خوردن و آشامیدن به قصد قربت و با انگیزۀ کسب رضاى الهى و اطاعت از فرمان او.
منبع: از رمضان بیشتر بدانیم، حسین پور شریف، انتشارات دارالحدیث، قم 1394.
خوردن و نوشیدن به هنگام افطار و سحر، از آداب اصلی روزه دارى است. از این رو، در نظر اسلام، حلال یا حرام بودن خوردنى ها و نوشیدنى ها، اندازه و نوع آنها و همچنین انگیزۀ روزه داران از خوردن و آشامیدن، در میزان بهره ورى از روزه نقشى اساسى دارند.
نخستین شرط بهره ورى از روزه، آن است که نیروى تأمین کننده و پشتوانۀ انسان براى روزه گرفتن، حلال باشد. غذاى حرام، نه تنها در بهره مندى انسان از آثار و برکات روزه، نقش تخریبى دارد، بلکه آفتى است که همۀ عبادت ها را تهدید مى کند.
انگیزه اى که روزه دار در خوردن و آشامیدن در وقت افطار و سحر دارد، تأثیر مهمّى در بهره ورى کامل از برکات روزه دارد. میان روزه دارى که سحرى و افطار را تنها براى رفع گرسنگى و تشنگى مى خورد، با کسى که آنها را به قصد قربت و کسب رضاى الهى مى خورد، فرق بسیار است. نورانیّت غذای افطار و سحری که روزه دار با قصد قربت آن را مى خورد، هرگز با روزه اى که روزه دار با انگیزۀ حیوانى و خواستۀ نفْس غذا مى خورد و نیرو مى گیرد، برابر نیست.
روشن است که انگیزۀ خدایى در این کار ـ که روزه دار مى گوید: «به قصد تقرّب به خدا، غذا مى خورم» ـ نیازمند مقدّماتى است که با این عمل، هماهنگ باشد، که از جملۀ آنها، تناسب نوع و مقدار غذا با نیاز بدن است.
در نتیجه می توان گفت: پایبندى و رعایت برخی نکات موجب مى شود تا روزه دار، از مواهب و دستاوردهاى ضیافت الهى، بیشتر بهره مند گردد:
یک. حلال بودن آنچه خورده و آشامیده مى شود و پرهیز از غذاهاى حرام و شبهه ناک.
دو. تناسب نوع و مقدار غذاها و نوشیدنى ها با نیاز بدن و پرهیز روزه دار از غذاهاى رنگارنگ و افزون از حدّ نیاز.
سه. خوردن و آشامیدن به قصد قربت و با انگیزۀ کسب رضاى الهى و اطاعت از فرمان او.
منبع: از رمضان بیشتر بدانیم، حسین پور شریف، انتشارات دارالحدیث، قم 1394.
