فلسفه تحریم «جنگ» در «ماه هاى حرام»

پرسش :

فلسفه تحریم «جنگ» در «ماه هاى حرام» چیست؟

پاسخ :
در سوره «توبه» آیه 36 مى خوانیم: «إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اِثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی کِتَابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ»؛ (تعداد ماهها نزد خداوند در کتاب [آفرینش] الهى از آن روز که آسمانها و زمین را آفریده دوازده ماه است که از آن، چهار ماه، ماه حرام است [و جنگ در آن ممنوع مى باشد]).

در اینجا این سؤال مطرح مى شود که چرا در چهار ماه (ماه هاى ذى القعده، ذى الحجّة، محرم و رجب) جنگ حرام است؟ تحریم جنگ در این چهار ماه یکى از طرق پایان دادن به جنگ هاى طویل المدة و وسیله اى براى دعوت به صلح و آرامش بود؛ زیرا هنگامى که جنگجویان چهار ماه از سال اسلحه را به زمین بگذارند و صداى چکاچک شمشیرها یا صفیر گلوله ها خاموش شود و مجالى براى تفکر و اندیشه به وجود آید، احتمال پایان یافتن جنگ بسیار زیاد است.

همیشه ادامه یک کار با شروع مجدد آن پس از خاموشى تفاوت دارد و دومى به مراتب مشکلتر است، فراموش نمى کنیم که در دوران جنگ هاى بیست ساله ویتنام چه اندازه زحمت مى کشیدند تا یک آتش بس بیست و چهار ساعته در آغاز سال نو مسیحى یا مانند آن به وجود آورند؛ ولى اسلام براى پیروان خود در هر سال یک آتش بس چهار ماهه اعلام مى دارد و این، خود نشانه روح صلح طلبى اسلام است. البته اگر دشمن بخواهد از این قانون اسلامى سوء استفاده کند و حریم ماه هاى حرام را بشکند اجازه مقابله به مثل به مسلمانان داده شده است.(1)

پی نوشت:
(1). تفسیر نمونه، مکارم شیرازى، ناصر، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1374 شمسی، چاپ: اول، ج 7، ص 408.

منبع: یکصد و هشتاد پرسش و پاسخ‏، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: حسینى، سید حسین، دار الکتب الاسلامیة، تهران، ‏1386 شمسی، ‏چاپ: چهارم‏، ‏ص 458.