پرسش :

پـيـامـبـر اكـرم صلى اللّه عليه و آله و سلم با وجود ارتباطى كه با دستگاه وحى داشت , چه نيازى داشـت كه در امور جنگى يا اجتماعى با اصحاب خود به مشورت بپردازد و به امر پروردگار عالم - در سـوره شـورى , آيـه 38 - در ايـن امور ملزم به شور و مشورت باشد ؟ وانگهى او از نظر دانش و بينش , علم و سياست , برترين خلايق بود؛ با اين وصف چرا خدا به او دستور مشاوره داده است؟

پاسخ :
خود قرآن پاسخ اين گونه سوالات را داده است , چنان كه مى فرمايد : «لقد كان لكم فى رسول اللّه اسـوه حسنه ; مسلما براى شما در زندگى رسول خدا صلى اللّه عليه وآله و سلم سرمشق نيكويى بود».
بنابر اين , منظور از مشاوره , جنبه تعليمى و تربيتى آن بوده است . او بـا مـشـاوره كردن , ياران خود را درسى عملى مى داد كه پس از وى در مشكلات امور , دور هم گرد آيند و از طريق مشورت, مشكلات اجتماعى و امور پيچيده را حل كنند. جـايـى كه بزرگ يك جمعيت با آن مقام بلندى كه در معارف وعلوم , سياست و تدبير دارد, عملا خـود را بى نياز از شور نداند و از افكار ياران صميمى خود در حل گرفتاريهاى بهره بردارى نمايد, بـايـسـت هواداران و پيروان آيين او از اين عمل سرمشق گرفته و در گرفتاريها از همين در وارد شوند و مستبدانه كارى را انجام ندهند . علاوه بر اينكه با مشورت همكاري ديگران بيشتر جلب مي شود (بديهى است شور و مشورت تنها در مسائلى بايد باشد كه دستور قاطعى از طرف خداوند در مورد آن نباشد).
پاسخ به پرسشهاى مذهبى، آیت الله العطمی ناصر مكارم شيرازى و آیت الله جعفر سبحانى
www.payambarazam.ir