پرسش :

همان طور كه مي دانيد در مذهب خود مشاهده مي كنيم خصوصا در مورد امامان متأخر متوجه مي شويم كه ائمه با سن هاي بسيار پايين به امامت مي رسيده اند البته اين از نظر شيعه كاملا حل شده است اما سؤالي كه براي من مطرح است اين است كه چرا ائمه ما توانسته اند در دوران كودكي به امامت برسند در صورتي كه در مورد پيامبران خصوصاّ پيامبران اولواالعزم حتي پيامبر اكرم(ص) سن 40 سالگي حد نصاب بوده است براي شروع نبوت آيا نسبت به شخصيت ها است و يا نسبت به فرهنگ جامعه و يا چيزهايي ديگر؟ (با توجه به اين مطلب كه اشرف مخلوقات و انسانها پيامبر اكرم(ص) مي باشد چرا ايشان در سن 40 سالگي به نبوت رسيده اند ولي ائمه متاْخر در سنين 6 يا 8 سالگي چرا؟)

پاسخ :
در جواني يا سن خاص به پيامبري يا امامت منصوب شدن نشان از شرافت يا عدم شرافت ندارد بلکه به مصالح ديگري برمي گردد. در مورد حضرت عيسي(ع) لازم بود که بني اسرائيل او را از کودکي بشناسند که او در گهواره چنين فصيح سخن گفت. اما پيامبر اکرم(ص) که پيامبر دين خاتم است و لازم بود که قرآن را بر دوش بکشد، لازم بود که چهل سال رياضت بکشد تا تحمل دريافت قرآني - که تجلي اعظم الهي بر بشريت است - را پيدا کند.
درباره ائمه نيز چنين است، مصالح الهي ايجاب مي کرد که زمين از حجت خالي نباشد، لذا امام جواد(ع) در کودکي به اين منصب مي رسند و امام زمان(عج) در کودکي امامت را بر دوش مي گيرند پس نبوت و امامت به مصلحت الهي بازگشت مي کند که همه جوانب جامعه، انسان ها و موارد ديگر را شامل مي شود و همه پيامبران و امامان از کودکي شايسته اين مقام را داشته اند، منتها بايد زمينه الهي آن پيدا شود تا منصب به پيامبر و امام القاء شود.
www.payambarazam.ir