ضرورت یاد قیامت

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

الرَّحیلُ و شِیکٌ.

رفتن و کوچ کردن نزدیک است.

نهج البلاغه: حکمت 178

کوتاهی اقامت در دنیا برای هیچ کس پوشیده نیست همه انسان ها حتی انبیاء از این دنیا رحلت کرده و به جهان باقی هجرت نمودند و این رفتن در اختیار ما نیست هر وقت باریتعالی اراده کند باید رفت.

اِنَّ اَجَلَ اللهِ اِذا جاءَ لا یُوَخَّرُ لَو کُنتُم تَعلَمُون؛
خداوند مرگ هیچ کس را در هنگامی که اجلش فرا ررسد به تاخیر نمی اندازد و خدا به آنچه می کنید آگاه است.(1)

کسانی رحلت را دور می بینند که دل بسته به دنیایند و آرزوهای دراز دارند والا آنهایی که فارغ از این بندهایند رفتن را نزدیک می بینند.

امام علی علیه السلام نیز فرمودند:
مَن رَایَ المَوتَ بِعَینِ یقینِهِ رَآهُ قَرِیباً؛
هر که مرگ را با دیده یقین خویش بنگرد آن را نزدیک می بیند.(2)

و نیز فرمودند:
اَوقاتُ الدُّنیا و اِن طالَت قَصیِرَهٌ و المُتعَهُ بِها و اِن کَثُرَت یَسیرَهٌ؛
اوقات دنیا هر چند دراز باشد کوتاه است و بهره بردن از آن هر چند بسیار باشد اندک است. (3)

شرح ابن میثم
مقصود امام علی (علیه السلام) کوچ کردن از دنیا به آخرت است، سخن در باب موعظه و پند دادن و ترساندن از مرگ است.(4)

پی‌نوشت‌ها:
1- سوره منافقون، آیه 11
2- غرر الحکم، ح 8258
3- غرر الحکم، ح 2188
4- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5 ص 577

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.