جایگاه ارزشمند حیا

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

مَنْ کَسَاهُ الْحَیَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ یَرَ النَّاسُ عَیْبَهُ.

هر کس لباس حیاء به تن کند، مردم زشتی او را نخواهند دید.

نهج البلاغه: حکمت 214

شرم از صفاتی است که باید از روزهای ابتدای طفولیت از ناحیه پدر و مادر و اولیاء در کودک نهادینه شود رفتار بزرگترها در خانه در نوع پوشش و ستر عورتین و استخدام الفاظ در گفتگوها اثر عمده را روی بچه ها می گذارد.

اکثر دختران و پسران و زنان و مردانی که بی حیایی می کنند و رعایت عفاف و حجاب را نمی نمایند. فضا و محیط زندگی مناسبی برای پرورش حیاء نداشته اند.

حالا کسی که شرم دارد و از صفت حیاء برخوردار است طبق بیان امام (علیه السلام) عیب او آشکار نمی شود.

رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:
ما کانَ الفُحشُ فِی شَییءٍ اِلّا شانَهُ و لا کانَ الحیاءُ فِی شَییءٍ قَطُّ اِلاّ زانَهُ؛
بی شرمی با هیچ چیز همراه نشد مگر اینکه آن را زشت گردانید و حیا با هیچ چیز همراه نگشت مگر اینکه آن را آراست.(1)

همان بزرگوار در جای دیگر همه دین را حیاء بیان می کنند چون اعتقادات احکام و اخلاقیات در مکتب دین به طریقی از حیاء نشات می گیرند.
الحَیاءُ هُوَ الدِّینُ کُلُّهُ؛
حیاء مجموعه دین را در بر می گیرد.(2)

پی‌نوشت‌ها:
1- امالی طوسی، ص 190
2- کنزالعمال، ح 5761

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.