بزرگ‌ترین گناه از دیدگاه امام علی علیه السلام

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

أَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ.

بزرگ‌ترین و سخت‌ترین گناهان آن است که گنهکار آن را کوچک و کم اهمیت شمارد.

نهج البلاغه: حکمت 340

کسی که مرتکب گناهی می شود و خود اذعان به خطا و لغزش می کند و احساس شرمندگی در پیشگاه پروردگار دارد موفق به توبه می شود و زودتر مشمول رحمت واسعه الهی قرار می گیرد اما آنکه گناه کردن را بی اهمیت می شمرد و گاهی آنقدر لاابالی و بی بند و بار می شود که به گناه خویش افتخار می کند این جرات و گستاخی او جزو بزرگترین لغزش هایش محسوب می شود.

امام علیه السلام در جای دیگر به این امر مهم پرداخته در چند بیان تاکید می کند که:

اَعظَمُ الذُّنوبُ عِندَ اللِه سُبحانَهُ ذَنبٌ صَغُرَ عِندَ صاحِبِهِ؛
بزرگ‌ترین گناه نزد خدای سبحان گناهی است که گنهکار آن را کوچک شمارد.(1)

اَشَدُّ الذُّنُوبِ عِندَاللهِ سُبحانَهُ ذَنبٌ اِستَحانَ بِهِ راکِبُهُ؛
سخت‌ترین گناه در نظر خدای سبحان گناهی است که گنهکار آن را ناچیز انگارد.(2)

شرح ابن میثم
توضیح آن که ساده انگاشتن گناه باعث غرق شدن در آن و ارتکاب زیاد گناه و دور نساختن آن از خود، مى گردد. به طورى که ملکه مى شود. بر خلاف گناهانى که مهم و سخت تلقّى شود.(3)

پی‌نوشت‌ها:
1- غرر الحکم، ح 3141
2- غرر الحکم، ح 3140
3- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 698

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.