پیامدهای منفی آرایش زنان در ملأعام از منظر اسلام (بخش اول)

حضور متعدد دختران آرایش کرده در جامعه موجب سست شدن پایه های خانواده و تاخیر در ازدواج می ­شود.
 

چکیده : مهم ترین دلیل ممنوعیت آرایش زنان در ملأعام از منظر اسلام، آسب ها و پیآمدهای منفی و غیرقابل جبرانی است که به واسطه حضور تحریک کننده زنان در بین نامحرمان دامن گیر فرد، خانواده و جامعه می گردد که به برخی از این آسیب ها در مقاله زیر اشاره می­ کنیم.

تعداد کلمات 1036 /  تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

آراستگی مردان و زنان در برخی مواقع دچار انحراف می شود و لازم است مسلمانان به این انحرافات توجه لازم را داشته باشند. ما نیز جهت آشنایی بیشتر خواندگان دو مورد از این انحرافات را بررسی می کنیم:
 

هرچند اصل آرایش و زیباسازی زنان امری مطلوب و پسندیده است و از نظر اسلام نوعی آراستگی برای زنان قلمداد می گردد، اگر آرایش در مجامع عمومی و در برابر نامحرمان صورت پذیرد یک انحراف محسوب شده و از سوی اسلام منع شده است.
خداوند متعال در آیه 31 سوره نور به زنان مومن دستور می دهد که زینت و آرایش خود را آشکار نکنند، جز آن مقداری که آشکار است(صورت و دست ها تا مچ)، مگر برای شوهران و دیگر محارمشان. هم چنین در ادامه آیه خداوند به زنان مومن سفارش می کند هنگام راه رفتن پاهایشان را به زمین نکوبند تا زینت مخفی آنان که همان خلخال پا است آشکار نشود و یا صدای آن شنیده شود و موجب جلب توجه نامحرمان گردد. البته حدود دقیق آن در رساله های علمیه مراجع تقلید – که برگرفته از دستورهای خداوند متعال در آیات و روایات است – به تقصیل ذکر شده است.[1]

اما در پاسخ به این سوال که چرا دین مبین اسلام با این نوع از آراستگی به مخالفت برخاسته باید بگوییم، از مهم ترین دلیل­های ممنوعیت آرایش زنان در ملأعام از منظر اسلام، آسب ها و پی آمدهای منفی و گاه غیرقابل جبرانی است که به واسطه حضور تحریک کننده زنان در بین نامحرمان دامن گیر فرد، خانواده و جامعه می گردد که برخی از این آسیب ها شامل موارد ذیل می شود:
 

برخی پی آمدهای منفی که دامن گیر زنان آرایش کرده می شود از این قرار است:
 

زنان و دختران آرایش کرده غریزه جنسی مردان را توفانی ساخته و آن ها را به کانون خطری برای خود تبدیل می کنند. این گروه از زنان، با زبان بی زبانی به جوانان و مردان اجازه خواهند داد تا به حریم آنان تجاوز کنند و آن ها را مورد انواع اذیت و آزار کلامی و جنسی خود قرار دهند، همان گونه که واقعیت های آماری ارائه شده از سوی مسئولان نیروی انتظامی نیز گویای همین مسئله است. کما اینکه در آمار ارائه شده مسئولان نیروی انتظامی، خانم های بد پوشش، چهار برابر خانم های دارای پوشش مناسب، مورد مزاحمت های خیابانی قرار می گیرند.[2]
 

مسئله «ابتذال زن» و «سقوط شخصیت او» به دلیل حضور آرایش کرده او در جامعه حائز اهمیت فراوان است، چرا که هنگامی که جامعه زن را با اندام برهنه بخواهد، طبیعی است روز به روز از او تقاضای آرایش بیشتر و خودنمایی افزون­تر دارد، و هنگامی که زن را از طریق جاذبه جنسی­ اش وسیله تبلیغ کالاها و دکور اتاق های انتظار و عاملی برای جلب جهان گردان و سیاحان و مانند این ها قرار بدهند، در چنین جامعه ای شخصیت زن تا حد یک عروسک، یا یک کالای بی ارزش سقوط می­ کند و ارزش های والای انسانی او به دست فراموشی سپرده می شود، و تنها به زیبایی های جسمی او توجه می شود. بنابراین، زن وسیله ای می شود برای کامیابی و موجودی با هویت صرفا جسمی و نه دارای یک شخصیت مورد احترام انسانی.[3]
 

یکی از موضوعاتی که نمی توان آن را نادیده گرفت آسیب های متعدد جسمانی است که به دلیل استفاده مستمر و بی رویه از لوازم آرایشی دامن گیر این گروه از زنان می شود که در بحث مدگرایی به تفصیل به این آسیب ها پرداخته شد.

تشکیل نهاد خانواده، مقدس ترین پیوند زناشویی است. عفت و حجاب، مهم ترین عامل ثبات این نهاد است. اگر زنان با آرایش کردن عفت را رعایت نکرده و لذت های جنسی و خودنمایی ها را به بیرون منزل بکشانند، مرکز نگاه های هوس آلود نامحرمان قرار خواهند گرفت و ناخواسته عامل پی آمدهای متعددی خواهند شد که به تعدادی ازآن ها اشاره می کنیم:
 

حضور متعدد دختران آرایش کرده در جامعه موجب کاهش قدرت انتخاب پسران در برگزیدن همسر شایسته زندگی شان شده است، چرا که با حضور آرایش کرده زنان در جامعه، پسران هر روزه با انواع قیافه های رنگارنگ و زیبا که هر یک دارای امتیاز خاص خود هستند مواجه می شوند و به همین دلیل در انتخاب گزینه مناسب برای زندگی خود دچار مشکل و تشویش می شوند و در آرزوی رسیدن به دختری که جامع تمام زیبایی ها باشد ازدواج را به تاخیر می اندازند.
متاسفانه برخی دختران تصور می­ کنند چنانچه با چهره ای آرایش کرده در اجتماع حاضر شوند زمینه ازدواجشان بیشتر فراهم می گردد، اما واقعیت های آمارها خلاف آن را اثبات کرده است.
بر اساس آمار سازمان ثبت احوال کشور، بیشترین میانگین سن ازدواج زنان مربوط به استان تهران با 6/23 در سال است.[4] این آمار بیانگر آن است که در صورت صحت چنین تصوری و با وجود اینکه بسیاری از دختران تهرانی با حجاب ناقص و به صورت آرایش کرده در مجامع عمومی حاضر می شوند، باید این شهر از لحاظ پایین بودن سن ازدواج رتبه اول کشور را کسب می­ کرد، حال آن که واقعیت خلاف آن را ثابت می­کند.

ادامه دارد...

منبع:
موسوی؛ سید حسن (1394)، مد و مدگرایی و جایگاه آن در سبک زندگی اسلامی، انتشارات بوستان کتاب، قم، چاپ اول.

 
 پی نوشت :
[1] در این باره می توانید به کتاب پرسش ها و پاسخ های دانشجویی، دفتر هجدهم، که مخصوص احکام نگاه و پوشش بوده و نظر ده تن از مراجع در این زمینه گردآوری و توسط نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها منتشر گردیده مراجعه کنید.
[2] اظهارات سردار رادان، فرمانده وقت نیروی انتظامی تهران بزرگ، شبکه یک، برنامه چراغ خاموش، 29/2/1387.
[3] برگزیده تفسیر نمونه، ج3، ص292.
[4] جام جم آنلاین، شنبه 3 مهر 1389، شماره خبر 100886714252.