راهکارهای شاد کردن خانم ها در زندگی

کوتاه ترین راه برای شادکردن زنان، کاهش استرس زن است. با کاهش استرس زن، مرد و فرزندان شان نیز شاد خواهند بود.
 

چکیده : شادی در خانواده، موضوع مهمی است که همه دنبال آن هستند. مردان دوست دارند بدانند چگونه می توان کانون خانواده را به کانونی گرم و شاد بدل کرد؟ این یک واقعیت است که شادی خانمِ خانه برابر با شادی تمام اهل خانه است. حالا این سؤال مطرح است که خانم های خانه چگونه شاد می شوند؟ مردان با چه راه کاری می توانند همسرشان را شاد کنند؟

تعداد کلمات 1352 / تخمین زمان مطالعه 7 دقیقه

روزی که همسر شما شاد و سرحال است، انگار تمام آجرهای خانه هم شاد است و می خندد؛ ولی وای از روزی که همسرتان ناراحت و غمگین باشد! انگار از در و دیوار خانه غصه می بارد و آدم را یاد خانه ی خانم هاویشام در فیلم آرزوهای بزرگ می اندازد! اگر می خواهید خانه و تمام اهلش، همیشه شاد و سرحال باشند و برای تان به معنای واقعی، یک ملجأ و پناه گاه آرامش باشد، تنها یک رمز هست و آن هم این که همسرتان را شاد نگه دارید.
 

خداوند، خالق هستی و همه ی زیبایی هاست. خنده هم آفریده ی اوست؛ پس خداوند هرچه را آفریده، دوست دارد. برخی به اشتباه فکر می کنند دین اسلام دین تضرع و گریه و زاری است و شادی در آن جایگاهی ندارد؛ در حالی که آیه ها و روایت های متعددی به این موضوع اشاره کرده اند و برای شادی در زندگی ارزش قائل شده اند. پیامبر اکرم (ص) در حدیثی زیبا فرمودند: «هر که مؤمنی را شاد سازد، مرا شاد ساخته و هر که مرا شاد کند، خدا را شاد کرده است (سماک امانی، 1385، 27).»
در رفتار پیامبر اکرم (ص) هم، خوش برخوردی و شادی موج می زند. بسیاری از کفار با همین روی خوش و اخلاق خوبِ پیامبر، مسلمان شدند؛ حتی از پیامبر اکرم (ص) به پیامبر اخلاق یاد می کنند. شادی در روحیه ی مؤمنِ واقعی، ماندگارتر و دائمی تر است؛ چراکه در چشم مؤمن، مشکل ها و سختی های دنیا حقیر می نماید و دنیا را مانند عرصه ی بازیگری می داند که کارگردان آن خداوند است. خداوند، بزرگ ترین نقش ها را به بهترین بندگان خاص خود واگذار می کند.
«آری چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید! اگر مؤمن باشیم، جهان را سراسر نشاط می یابیم. این که برخی عصا قورت داده و جز چهره ای عبوس، تصویری از آنان در ذهن خطور نمی کند، حساب دیگری است و ربطی به اسلام و ایمان ندارد. کدام پیامبری چنین می زیست؟ کدام امام معصومی چنین بود؟ اگر چنین بودند یار و یاوری نداشتند. بیش تر هدایت شدگان و یاران، شیفته ی اخلاق و رفتار ائمه شده بودند. حادثه ی کربلا، نمونه ی کامل این موضوع است. برخی از اصحاب نزدیک امام حسین در شب عاشورا می گفتند، می خندیدند و شوخی می کردند (سماک امانی، 1385، 38).»
 

حالا که به این نتیجه رسیدیم که شادی زن، همان شادی خانواده است و بدون شادی زن، اعضای دیگر هم شاد نیستند. بهتر است بدانیم چه راه کارهایی برای شادی زنان هست:
 اولین و مهم ترین راه کار؛ یافتن مانع شادیِ زنان در خانواده است.
امروز زنان بیش از گذشته در معرض استرس قرار دارند و کوتاه ترین راه برای شادکردن زنان، کاهش استرس زن است. با کاهش استرس زن، مرد و فرزندان شان نیز شاد خواهند بود؛ به عبارت دیگر، هر دو برنده می شوند. شادی زن، ضامن رضایت و خشنودی اطرافیانش است. زنانی که استرس دارند، ترجیح می دهند نیازهای خود را به جای این که در ابتدای کارها و برنامه ی روزانه ی خود بگذارند، در پایان، فهرست بلندبالایی از کارها می آورند. این گونه زنان اغلب رضایت مندی و نظر دیگران را مقدم بر رضایت مندی خویش می دانند. زنانی که استرس دارند، کسانی هستند که بیش از دیگران به غیرخود می پردازند. آن ها باید یاد بگیرند چگونه نیازهای خود را در بالای این فهرست بگذارند. این کار را هر کسی می تواند بکند؛ اما ایده آل ترین فرد برای کمک به هر زن، شوهرش است؛ پس مردان باید همسر خود را در این راه کمک کنند. زنان اغلب مهارت شادبودن را ندارند و منتظرند عاملی از بیرون آنان را شاد کند. در حالی که شادی، حالتی درونی است که فرد باید احساس شادی را در خود ایجاد کند.

 راه کار بعدی برای شادکردن خانم ها؛ استفاده از تکنیک گفت وگو است.
 یکی از تفاوت های زنان با مردان هم در همین نکته خلاصه می شود. مردان، علاقه به سکوت دارند و زنان علاقه به گفت وگو! مردی در زندگی مشترک موفق است که به این خواسته ی خانم ها توجه کرده و همیشه ساعت هایی را در برنامه ی روزانه برای گفت وگو در نظر بگیرد. اغلب در گفت وگوی چهره به چهره، بسیاری از نگرانی ها و مشکل های خانم ها ـ که مانع شادی آنان می شود ـ از بین می رود.
«زن ها به هم صحبت و کسی که به درد دل آن ها گوش بدهد، احتیاج دارند. خانم ها علاقه دارند احساس ها و تمایل های خود را برای شنونده، بیان کنند. گاهی از این طریق، عقده های خود را بیرون ریخته و خود را تسکین می دهند؛ بدین جهت، به شنونده ای که با سکوت خود حرف های آن ها را بشنود، احتیاج دارند (خنیفر، 1390، 210).»

 در نهایت این که زن و شوهرپس از مدتی زندگی در کنار هم می توانند به خوبی از خواست ها و علایق یک دیگر خبردار شده و بدانند هر کدام، چه چیزهایی را دوست دارند.
لذا مرد برای شادی همسرش می تواند از تجربه ‎های قبل استفاده کند و همان کارهایی را انجام دهد که قبلاً باعث شادی همسرش می شده است و برعکس، کاری را انجام ندهد که باعث رنجش خاطر او گردد. البته استفاده از شوخیِ بجا و شوخ طبعی هم می تواند در این راه کمک کند.
«خانواده ها هنگامی که با مشکل های زندگی روبه رو می شوند، اغلب از شوخی می پرهیزند؛ در حالی که استفاده از شوخی در چنین مواقعی، بسیار مفید است. از شوخی در زمینه ی همه ی رفتارهای عادی زندگی راهی می یابید تا محبت خود را به همسرتان آشکار سازید؛ چون نشان داده اید که همه چیز را می توانید فدای محبت به همسر خود سازید. شوخی نقش مهمی در خانواده ی سالم دارد و خانواده به یک کتاب طنز، بسیار نیازمند است (حسین زاده، 1390، 202).»
 

تصور کنید زندگی تان چنان باشد که هر صبح زود که از خواب بیدار می شوید، بسیار خوش حال و شاد باشید و شب، هنگام خواب با قاطعیت بگویید: روز فوق العاده ای بود! تصور کنید تمام مشکل هایی که در روابط و کار و خانواده با آن روبه رو هستید، بسیار ساده و حل شدنی باشند! این تصورها واقعیت نمی یابند مگر تا زمانی که زن و مرد ـ که دو همراه در زندگی اند ـ ابتدا خود بخواهند و سپس با آگاهی و تلاش، در پی تحقق آن باشند؛ هم چنین هم دیگر را در این راه کمک کنند. هیچ زن یا شوهری نمی تواند به تنهایی خانواده ای شاد و موفق سازد؛ چون بنای خانواده، نه قائم به فرد؛ بلکه قائم به جمع است. با امید به این که تمام زن و شوهرهای ایرانی با یاری گرفتن از فرهنگ غنیِ ایرانی و اسلامی، سعی در استحکام بنای خانواده کرده و شادی در خانواده را جدی بگیرند. مردان نیز سعی کرده با خوش رویی در ارتباط با همسر و استفاده از شوخی های بجا، روحیه ی همسران خود را شاد سازند؛ چون این کار به نفع آن ها و کل خانواده خواهد بود.

 
منابع
۱. حسین زاده، علی (1390)؛ همسران سازگار راه کارهای سازگاری، قم: مؤسسه ی امام خمینی
۲. خنیفر، حسین (1390)؛ مهارت های زندگی، قم: هاجر
۳. سماک امانی، محمدرضا (1385)؛ شادی در اسلام، تهران: نشر آموزش کشاورزی
 
 راه کارهای مردانه برای شادی های زنانه، علی السلامی پور، مجله پیام زن ، خرداد ماه سال 1394 شماره 279