راهکارهایی برای تبدیل شدن به سخنران خوب (بخش دوم)

اگر از زبان بدن‌ خود آگاه نیستید، بدانید که به مخاطب‌تان نشانه‌هایی ثابت و دقیق در مورد وضعیت درونی‌تان می‌دهد. اگر عصبی باشید یا به آنچه می‌گویید اعتقاد نداشته باشید، مخاطب خیلی زود خواهد فهمید.
به زبان بدن‌تان دقت کنید: صاف بایستید، نفس‌های عمیق بکشید، به چشم افراد نگاه کنید و لبخند زدن را از یاد نبرید. به یک پا تکیه ندهید یا از ژست‌هایی که به نظر غیرطبیعی می‌رسند استفاده نکنید.
بسیاری از افراد ترجیح می‌دهند که در زمان ارائه، پشت تریبون بایستند. اگرچه تریبون برای گذاشتن یادداشت‌هایتان مناسب است، سدی بین شما و مخاطب‌تان ایجاد می‌کند. همچنین ممکن است به «سنگری» تبدیل شود که مکانی برای پنهان شدن شما از چشمان ده‌ها یا صدها چشمی که نگاه‌تان می‌کنند، فراهم می‌کند.
به جای ایستادن پشت تریبون، بر روی صحنه قدم بزنید و از حرکاتی استفاده کنید که باعث جذب مخاطب می‌شود. این تحرک و انرژی بر روی صدای‌تان نیز تأثیر می‌گذارد و آن را فعال‌تر و پرشورتر می‌کند.
 

مثبت اندیشی تفاوتی بزرگ در موفقیت ارتباطات شما ایجاد می‌کند، چون به شما کمک می‌کند تا بیشتر احساس اعتماد به نفس داشته باشید.
ترس باعث می‌شود تا به آسانی در چرخه‌ی منفی‌بافی بیفتید. به‌خصوص دقیقا قبل از شروع صحبت، افکار خود تخریبی مثل «من هرگز در این کار موفق نمی‌شوم» یا «من با سر به زمین خواهم خورد» اعتماد به نفس‌تان را پایین می‌آورند و احتمال نرسیدن به آنچه را که واقعا توانش را دارید، افزایش می‌دهند.
از القای باور مثبت و تصویرسازی برای افزایش اعتماد به نفس خود استفاده کنید. این کار قبل از شروع سخنرانی یا ارائه بسیار مهم است. مجسم کنید که در حال ارائه‌ای موفق هستید و وقتی این کار تمام شد و اثری مثبت بر دیگران گذاشتید، چه احساسی خواهید داشت. از القای باورهای مثبتی مثل «من ممنونم که فرصتی دارم تا به مخاطبانم کمک کنم» یا «موفق خواهم شد» استفاده کنید.
 

تا به حال چند مرتبه به سخنرانی گوش داده‌اید یا دیده‌اید که سخنران واقعا خرابکاری کرده باشد؟‌ احتمالا جواب‌تان «نه چندان زیاد» است.
زمانی که در مقابل دیگران صحبت می‌کنیم، رخ دادن اتفاق‌های بد را متصور می‌شویم. تصور می‌کنیم که هر نکته‌ای که می‌خواستیم بگوییم را فراموش می‌کنیم، از شدت اضطراب غش می‌کنیم یا آنقدر بد عمل می‌کنیم که شغل‌مان را از دست می‌دهیم. اما تقریبا هیچ کدام از این‌ها اتفاق نمی‌افتد! ما این اتفاق‌ها را در ذهن‌مان می‌سازیم و باعث اضطراب بیشتر در خودمان می‌شویم.
بسیاری از افراد، صحبت با مخاطب را بزرگ‌ترین ترس‌ خود می‌دانند و اغلب ترس از شکست ریشه‌ی این ترس است. سخرانی می‌تواند شما را به سوی واکنش «مبارزه یا فرار» هدایت کند: آدرنالین در خون‌تان جریان پیدا می‌کند،، ضربان قلب‌تان بالا می‌رود، عرق می‌کنید و نفس‌های‌تان تند و سطحی می‌شود.

اگرچه این نشانه‌ها می‌توانند آزاردهنده یا حتی تضعیف‌کننده باشند، مدل U وارونه نشان می‌دهد که مقدار خاصی از فشار باعث بهتر شدن عملکرد می‌شود. با تغییر ذهنیت‌تان، می‌توانید از انرژی ناشی از اضطراب‌‌تان به نفع خودتان استفاده کنید.
ابتدا تلاش کنید تا تفکر درباره‌ی خود، مضطرب بودن‌ و ترس‌تان را متوقف کنید. به جای آن، بر مخاطب‌تان تمرکز کنید: آنچه شما می‌گویید «درباره‌ی آنهاست». به یاد داشته باشید که شما تلاش می‌کنید تا به طریقی به آنها کمک کنید یا به آنان آموزش دهید، بنابراین پیام‌تان مهم‌تر از ترس شماست. پس به جای نیازهای خودتان بر خواسته‌ها و نیازهای مخاطبان خود تمرکز کنید.
اگر زمان داشید، از تمرین‌های تنفس عمیق برای کاهش ضربان قلب و دریافت اکسیژن کافی در زمان ارائه، استفاده کنید. این کار پیش از شروع سخنرانی بسیار مهم است. نفس‌های عمیقی از داخل شکم بکشید، هر نفس را چند ثانیه نگه داشته، سپس به آرامی آن را خارج کنید.
معمولا مواجهه با جمعیت ترسناک‌تر از مواجهه با یک فرد است، پس تصور کنید که تنها برای یک نفر سخنرانی‌ می‌کنید. اگرچه ممکن است که تعداد مخاطبان‌تان ۱۰۰ نفر باشد،اما هر بار به یک چهره‌ی دوست‌داشتنی توجه کنید و طوری صحبت کنید که انگار او تنها مخاطب شما در آن اتاق است.
 

در صورت امکان، ارائه‌ها و سخنرانی‌های خود را ضبط کنید. با تماشای خودتان می‌توانید مها‌رت‌های سخنوری‌تان را به شکل چشم‌گیری بهبود بخشید و نقاط ضعف‌تان را جبران کنید.
در حین مشاهده‌ی سخنرانی‌های‌تان، به مکث‌های گفتاری‌ خود مثل «آآآم» یا «مثلا» توجه کنید . به زبان بدن‌تان نیز دقت کنید: آیا در پشت تریبون خشک شده‌اید؟ به تریبون یا یکی از پاهایتان تکیه داده‌اید؟ آیا به مخاطب نگاه می‌کنید؟ آیا لبخند زده بودید؟ آیا تمام مدت به طور واضح صحبت کردید؟
به حرکات‌تان نیز توجه کنید. آیا طبیعی یا مصنوعی هستند؟ باید مطمئن شوید که افراد این حرکات را می‌توانند ببینند، مخصوصا اگر پشت تریبون ایستاده باشید.
در آخر، نگاه کنید که چطور مداخلاتی مثل عطسه یا سوالی که برایش آماده نبودید، را کنترل کرده‌اید؟ آیا صورت‌تان شگفت‌زدگی، تعلل یا اضطراب را نشان می‌دهد؟ اگر چنین است تمرین کنید که مداخلات این چنینی را به آرامی مدیریت کنید، تا دفعه‌ی بعد عملکرد بهتری داشته باشید.

منبع : سایت چطور