5 هدف مهم در ازدواج

یکی از شیرین ترین ثمره ازدواج، فرزند آوری است که باعث شور، انگیزه، آرامش، دلگرمی، امنیت و تحکیم خانواده می‌شود.
 

ازدواج برای نجات انسان از سردرگمی های دوران تنهایی است و مسیری است برای رسیدن به سعادت. ازدواج کردن مثل هر کار بزرگ و مهم دیگری، نیاز به آماده شدن دارد،یک نویسنده وقتی بخواهد دارای اثر هنری فاخر شود باید مطالعه زیاد داشته باشد و تمام انرژی خودش را بگذارد تا بتواند یک اثر فاخر تولید کند. اگر شما نتوانید از ابتدا خود را برای یک انتخاب مهم آماده کنید و توانایی پذیرفتن مسئولیت ها را نداشته باشید، هیچ وقت ازدواج موفقی را تجربه نخواهید کرد.و تبدیل می شوید به فردی که فقط در زندگی رنج و سختی را تحمل می کنید. شما باید در ابتدای راه اهداف ازدواج را بدانید و به یاد داشته باشید که هدف اصلی ازدواج، رسیدن به آرامش است. 

ازدواج یکی از نیازهای طبیعی انسان هاست که آثار و فواید مهمی دارد که ما در این نوشتار به چند موارد از آنها اشاره می‌کنیم:

یکی از مهمترین و شاید اولین انگیزه ازدواج بر اساس مکتب اسلامی ، ایجاد کانونی است که در آن زن و مرد احساس آرامش کنند . زیرا زنان آرامش دهنده روانی مردانند و زن و مرد به دوستی با هم نیازمندند . در قرآن کریم آیه 21 ، سوره روم خداوند می فرماید :" از نشانه های او ( خدا ) این است که از خود شما برایتان همسرانی آفرید تا در کنار آنها آرام گیرید و میان شما دوستی و صمیمیت به وجود آورد . به راستی  برای مردمی که بیندیشند در این کار نشانه هایی است. [1] 

تردیدی نیست که از تنهایی به درآمدن، همسر و همراه شدن، خانواده مستقل تشکیل دادن، ارضای کشش‌های نفسانی و غرایز طبیعی و فرزند آوری از نتایج قهری ازدواج، نیز از مهم‌ترین عوامل مؤثر در آرامش روان، آسایش فکر و جان و احساس رضامندی درونی است. [2]  نیاز به آرامش که ریشه در سرشت آدمی دارد، بر اساس تعالیم مکتب اسلام یکی از مهم ترین و شاید اوّلین انگیزه ازدواج محسوب می گردد. ازدواج در حقیقت، کانونی تشکیل می دهد که در آن، زن و مرد احساس آرامش کنند؛ زیرا زنان و مردان آرامش دهنده روانی یکدیگرند. 

نکته: زندگی زناشویی به علت ایجاد محبّت، تفاهم و همدردی، بسیاری از نیازهای روحی انسان را تأمین می کند. انسان در سایه تأمین این نیازها که نیازهای اصلی او است، به آرامش روحی می رسد. 
 

یکی از شیرین ترین ثمره ازدواج، فرزند آوری است که باعث شور، انگیزه، آرامش، دلگرمی، امنیت و تحکیم خانواده می‌شود. اصلا، بقای نوع بشر وابسته به ازدواج و تکثیر نسل است که امروزه  متاسفانه به شکل چشمگیری در حال کاهش یافتن است. 

نباید تولید فرزند را متوقف کرد و به این فکر باشند که زندگی بدون فرزند راحت تر است. و وجود فرزند هزینه های زیادی دارد،اگر این افکار غلط از ابتدا در بین مردم بوجود می آمد  نسل بشر تا به حال منقرض شده بود.  قرآن کریم با اشاره به حکمت تشریع و ایجاد این سنت در جهان خلقت و تکثیر نسل انسان در سایه «جفت آفرینی» فرمود: «یا ایهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکمُ الَّذی خَلَقَکمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ وَ خَلَقَ مِنْها زَوْجَها وَ بَثَّ مِنْهُما رِجالًا کثیراً وَ نِساءً. [3] ای مردم! از (مخالفتِ) پروردگارتان بپرهیزید! همان کسی که همه شما را از یک انسان آفرید؛ و همسر او را (نیز) از جنس او خلق کرد؛ و از آن دو، مردان و زنان فراوانی (در روی زمین) منتشر ساخت.

یادآوری: میل به داشتن فرزند و تداوم نسل ، از انگیزه ها و اهداف مهمی است که همواره در دوره های مختلف تاریخی موجب ازدواج و تشکیل خانواده شده است. 
 

هیچ انسانی کامل نیست و برای جبران این کمبودها باید تلاش کرده و زمینه را برای رشد و تکامل خویش فراهم سازد. بهترین راه برای جبران این کاستی ها، ازدواج کردن است. خداوند، زن و مرد را به گونه ای آفریده است که از نظر روحی و جسمی به هم وابسته اند و با قرار گرفتن در کنار یکدیگر از برخی نقص ها و خامی ها عبور می‌کنند و شخصیت خویش را تکامل بخشیده و مسئولیت پذیر و اجتماعی می‌گردند. [4] 
 

از هدف مهم ازدواج، حفظ پاکدامنی زنان و مردان و جلوگیری از لغزش‌های گوناگون است، زیرا ازدواج تنها راه ارضای طبیعی تمایل جنسی است، از این رو پیامبر(ص) فرمود: "هر کس ازدواج کند، نیمی از دینش را حفظ کرده، پس باید در نیم دیگر از خدا بترسد.[5]
 

در پرتو ازدواج یکى از نیازها و غرایز مهم انسان (غریزه جنسى) تامین و به روشى درست ارضا می شود. با تامین این نیاز جسمانی، فرد از نظر روانى، ذهنى و اخلاقى به آرامش مى رسد و مسیر بسیارى از انحرافات جنسى و اخلاقى و اجتماعى بسته مى شود.

پی نوشت :
[1] قرآن کریم ، روم، آیه 21.
[2] غلامعلی افروز، روان‌شناسی خانواده، همسران برتر، قم: انجمن اولیاء و مربیان، چاپ 12، 1394، صفحه۲۴.
[3] سوره نساء، آیه 1
[4] اکبری، محمود، جشن عروسی، تهران: نجات، 1391، صفحه 21 و 22.
[5] سفینه البحار، ج ۱، ص ۵۶۱.