درگیری والدین در خانه که کودک را در زمانی که در مدرسه است دچار اضطراب و دلواپسی می کند.
ویژگی های کودکان مدرسه هراس و شناخت علل این موضوع
شواهدی وجود دارد که نشان می دهند اختلال اضطراب جدایی می تواند پیش درآمدی برای اختلال وحشت زدگی یا هراس از مکان های باز در بزرگسالی باشد. بالا بودن شیوع اختلال اضطراب جدایی فرزندان مادرانی است که اختلال اضطرابی و افسردگی دارند و بالابودن شیوع آن بین خواهر و برادرهای کودکانی است که اختلال اضطراب جدایی دارند.
همچنین محققان دریافته اند که کودکان مبتلا به این اختلال بشدت در معرض خطر ابتلا به هراس اجتماعی هستند که در آن وضعیت های اجتماعی (برای مثال معاشرت با غریبه ها، قرار گرفتن در موقعیت هایی که انسان را دستپاچه می کنند و…)، اضطراب زا می شوند. چنین به نظر می رسد که پسرانی که مادران شان مریض هستند در برابر این اختلال آسیب پذیرتر از دیگرانند.
ظاهرا آنها به گونه ای غیرعادی به مادران شان متکی هستند و بیش از اندازه نگران حال آنها می باشند. در بسیاری موارد این کودکان، مستعد پاره ای ناراحتی های عاطفی هستند و هراس از مدرسه تنها یکی از اشکال متعددی است که حالت رکود و شکست را منعکس می کند. می توان گفت نشانه یا عارضه هراس از مدرسه گرچه فقط یکی از شیوه های بروز درد است گاه به اختلال رابطه میان یکی از والدین و کودک اشاره دارد.
همچنین محققان دریافته اند که کودکان مبتلا به این اختلال بشدت در معرض خطر ابتلا به هراس اجتماعی هستند که در آن وضعیت های اجتماعی (برای مثال معاشرت با غریبه ها، قرار گرفتن در موقعیت هایی که انسان را دستپاچه می کنند و…)، اضطراب زا می شوند. چنین به نظر می رسد که پسرانی که مادران شان مریض هستند در برابر این اختلال آسیب پذیرتر از دیگرانند.
ظاهرا آنها به گونه ای غیرعادی به مادران شان متکی هستند و بیش از اندازه نگران حال آنها می باشند. در بسیاری موارد این کودکان، مستعد پاره ای ناراحتی های عاطفی هستند و هراس از مدرسه تنها یکی از اشکال متعددی است که حالت رکود و شکست را منعکس می کند. می توان گفت نشانه یا عارضه هراس از مدرسه گرچه فقط یکی از شیوه های بروز درد است گاه به اختلال رابطه میان یکی از والدین و کودک اشاره دارد.
ویژگی کودکانی که از مدرسه می هراسند:
– در محیط زندگی آنان تبعیض وجود دارد.
– سطح وابستگی به مادر در برخی از آنان شدید است.
– برخی از مادران از تیپ های سلطه جو بوده اند که سعی داشته اند کودک را در انحصار خود داشته باشند یا مادرانی مضطرب دارند.
– احتمالا والدین شان از آن دسته افرادی بوده اند که سعی داشته اند فرزندشان هرگز از خانه خارج نشود.
– اغلب این بچه ها ترسو و خجالتی هستند
– اغلب تصور نادرستی از توانایی های خود بخصوص در مقایسه با دیگر بچه ها دارند.
– برخی از آنها در مدرسه و گاهی در خانه احساس تنهایی می کنند.
– سطح وابستگی به مادر در برخی از آنان شدید است.
– برخی از مادران از تیپ های سلطه جو بوده اند که سعی داشته اند کودک را در انحصار خود داشته باشند یا مادرانی مضطرب دارند.
– احتمالا والدین شان از آن دسته افرادی بوده اند که سعی داشته اند فرزندشان هرگز از خانه خارج نشود.
– اغلب این بچه ها ترسو و خجالتی هستند
– اغلب تصور نادرستی از توانایی های خود بخصوص در مقایسه با دیگر بچه ها دارند.
– برخی از آنها در مدرسه و گاهی در خانه احساس تنهایی می کنند.
عواملی که مدرسه هراسی کودکان را تشدید می کند:
– درگیری والدین در خانه که کودک را در زمانی که در مدرسه است دچار اضطراب و دلواپسی می کند.
– نقص جسمانی کودک.
– داشتن معلم سختگیر تا تنبیه در مدرسه.
– سختی و مقررات و ضوابط مدرسه.
– درگیری و کتک کاری با دیگر بچه ها در مدرسه.
– تولد فرزندی جدید و احساس ناکامی و محرومیت و سرخوردگی.
– نقص جسمانی کودک.
– داشتن معلم سختگیر تا تنبیه در مدرسه.
– سختی و مقررات و ضوابط مدرسه.
– درگیری و کتک کاری با دیگر بچه ها در مدرسه.
– تولد فرزندی جدید و احساس ناکامی و محرومیت و سرخوردگی.
پاره ای از اقدامات اصلاحی :
– القاء به کودک که مدرسه ترسی ندارد.
– کمک و یاری کودک برای حل مشکلات مدرسه ای
– صحبت کردن در مورد مزایای درس خواندن و باسواد شدن
– بالا بردن جرات و اعتماد به نفس کودک برای غلبه بر مشکلات درسی
– بیشتر کردن رابطه بین مدرسه و خانه و یاری خواستن از معلمان
– سهل و آسان جلوه دادن ضوابط و مقررات مدرسه
– یاری کردن کودک در انجام تکالیف درسی و تحسین و تمجید به موقع وی
– دادن جایزه به کودک و تشویق وی
– نادیده گرفتن برخی از خطاهای کودک و به اصطلاح «مته به خشخاش نگذاشتن»
– گاهی رفتن به مدرسه با کودک، روحیه دادن و محبت به کودک
– از میان بردن عوامل نفرت از مدرسه مانند تنبیه و سرزنش و سخت جلوه دادن تکالیف.
شما نمی توانید کودک خود را مجبور کنید که مدرسه را دوست داشته باشد، ولی می توانید باعث ایجاد اعتماد و امنیت در او شوید. می توانید کمک کنید با احساساتش کنار بیاید و او را به سوی راه حلی احتمالی هدایت کنید. در عین حال، شما می توانید رفتارهایی را که به نحوی باعث ایجاد مشکل شده اند، تغییر بدهید یا حذف کنید به عنوان مثال: برای ماندن در منزل، شرایط خاصی را تعیین کنید. برای مدرسه نرفتن شرایط مشخصی تعیین کنید. اگر کودک بیمار است باید در رختخواب بماند و حق نداشته باشد با دوستانش بازی کند. علت نرفتن به مدرسه را پیدا کنید. سعی کنید بدانید چه عاملی در مدرسه کودک تان را آزار می دهد که از رفتن به آنجا خودداری می کند. با کودک خود صحبت کنید و او را تشویق کنید تا تمام خبرها و اتفاقاتی را که باعث می شوند تا او به مدرسه نرود را برای شما بگوید. با معلم کودک تان صحبت کنید و مشکل را با وی در میان بگذارید. شاید او بتواند در حل و رفع این مشکل به شما کمک کند.
کودک را به ایجاد دوستی های مدرسه ای تشویق کنید. به کودک خود کمک کنید با همکلاسی هایش دوست شود و دوستی هایش را با آنان گسترش دهد. به غر زدن کودک توجه نکنید. به جای آن، نظرات مثبت و اشتیاق کودک را به مدرسه رفتن تشویق کنید و به او پاداش دهید. به کودک تان برای مرتب رفتن به مدرسه امتیاز بدهید. تا به تدریج کودک تان راه بیفتد. برای ترس کودک تان از مدرسه از یک متخصص کمک بخواهید. برخی از کودکان به شدت از مدرسه گریزانند. اگر کودک شما این طور است از یک متخصص کمک بخواهید تا این مشکل از بین برود.
منبع: baelm
– بالا بردن جرات و اعتماد به نفس کودک برای غلبه بر مشکلات درسی
– بیشتر کردن رابطه بین مدرسه و خانه و یاری خواستن از معلمان
– سهل و آسان جلوه دادن ضوابط و مقررات مدرسه
– یاری کردن کودک در انجام تکالیف درسی و تحسین و تمجید به موقع وی
– دادن جایزه به کودک و تشویق وی
– نادیده گرفتن برخی از خطاهای کودک و به اصطلاح «مته به خشخاش نگذاشتن»
– گاهی رفتن به مدرسه با کودک، روحیه دادن و محبت به کودک
– از میان بردن عوامل نفرت از مدرسه مانند تنبیه و سرزنش و سخت جلوه دادن تکالیف.
شما نمی توانید کودک خود را مجبور کنید که مدرسه را دوست داشته باشد، ولی می توانید باعث ایجاد اعتماد و امنیت در او شوید. می توانید کمک کنید با احساساتش کنار بیاید و او را به سوی راه حلی احتمالی هدایت کنید. در عین حال، شما می توانید رفتارهایی را که به نحوی باعث ایجاد مشکل شده اند، تغییر بدهید یا حذف کنید به عنوان مثال: برای ماندن در منزل، شرایط خاصی را تعیین کنید. برای مدرسه نرفتن شرایط مشخصی تعیین کنید. اگر کودک بیمار است باید در رختخواب بماند و حق نداشته باشد با دوستانش بازی کند. علت نرفتن به مدرسه را پیدا کنید. سعی کنید بدانید چه عاملی در مدرسه کودک تان را آزار می دهد که از رفتن به آنجا خودداری می کند. با کودک خود صحبت کنید و او را تشویق کنید تا تمام خبرها و اتفاقاتی را که باعث می شوند تا او به مدرسه نرود را برای شما بگوید. با معلم کودک تان صحبت کنید و مشکل را با وی در میان بگذارید. شاید او بتواند در حل و رفع این مشکل به شما کمک کند.
کودک را به ایجاد دوستی های مدرسه ای تشویق کنید. به کودک خود کمک کنید با همکلاسی هایش دوست شود و دوستی هایش را با آنان گسترش دهد. به غر زدن کودک توجه نکنید. به جای آن، نظرات مثبت و اشتیاق کودک را به مدرسه رفتن تشویق کنید و به او پاداش دهید. به کودک تان برای مرتب رفتن به مدرسه امتیاز بدهید. تا به تدریج کودک تان راه بیفتد. برای ترس کودک تان از مدرسه از یک متخصص کمک بخواهید. برخی از کودکان به شدت از مدرسه گریزانند. اگر کودک شما این طور است از یک متخصص کمک بخواهید تا این مشکل از بین برود.
منبع: baelm
