شکستگی لگن، پیشگیری و درمان آن (بخش دوم)

درمان برای بهبود تراکم استخوان باعث کاهش شکستگی در افراد مبتلا به پوکی استخوان می شود.
 

در شکستگی پایدار، شایع ترین درمان استراحت تخت خواب و داروهای تجویز شده است. درمان جراحی معمولا برای شکستگی های پایدار لازم نیست. به عنوان بخشی از بهبودی شما احتمالا  از وسائل مراقبت از راه رفتن استفاده می شود و فیزیوتراپی بخش مهمی از درمان شما خواهد بود.
 

درمان در رفتگی لگن با استراحت است. این شکستگی ها معمولا بیش از 4 تا 6 هفته بهبود می یابند. در ابتدا، استفاده از یخ می تواند به درد و التهاب کمک کند. گاهی اوقات، جراحی برای بستن مجدد استخوان و تاندون به لگن ضروری است؛ با این حال، این درمان برای شکستگی های خیلی بزرگ است. به دنبال دوره استراحت، یک برنامه توانبخشی تدریجی می تواند آغاز شود که هدف آن بازگرداندن قدرت و حرکت کامل در ران است. درمان شکستگی لگن کاملا باید تحت نظر و طبق دستورات پزشک متخصص جراحی مفصل، ران و لگن صورت گیرد.
 

شکستگی استرسی در ناحیه لگن می تواند باعث کند شدن، بدتر شدن درد شود و ممکن است به شکستگی های بدتری تبدیل شود، بنابراین اجتناب از فعالیت هایی که موجب ایجاد آنها می شود بسیار مهم است. تکرار مجدد این فعالیت ها می تواند پس از چند هفته، زمانی که ورزشکار بدون درد است شروع شود. بعضی از متخصصان در حال حاضر درمان با تزریق Pamidronate را پیشنهاد می کنند، که بیشتر برای درمان پوکی استخوان استفاده می شود. این درمان، حتی در بیماران بدون پوکی استخوان، در سرعت بخشیدن به بهبود شکستگی های استرسی نسبتا موثر است.
 

شکستگی لگن جدی احتمالا نیاز به فیزیوتراپی طولانی و توانبخشی دارد. زمان بازیابی نیز بستگی دارد به اینکه چه آسیب دیگری به شما وارد شده است، به خصوص در اعصاب که به پاهای شما می رسد. شکستگی پایدار ممکن است در چند هفته بدون جراحی بهبود یابد، به خصوص اگر شما جوان هستید و بیماری های دیگری ندارید که می تواند زمان بهبودی شما را تحت تاثیر قرار دهد. شکستگی های در رفتگی معمولا توسط خودشان، با استراحت، طی یک دوره 6-8 هفته ای بهبود می یابند.شکستگی های استرسی به طور معمول با استراحت بهبود می یابند، اگر چه دارو می تواند به بهبود زخم ها و جلوگیری از عود مجدد کمک کند و بازبینی تکنیک در حال انجام توسط یک فیزیوتراپیست ورزشی ممکن است در جلوگیری از آسیب بیشتر کمک کند.
 

خطر عوارض بستگی به شدت آسیب دارد. به طور کلی استخوان های لگن به خوبی بهبود می یابند و تحرک کامل معمولا پس از بهبودی رخ می دهد، هرچند برخی از موارد استثنایی نیز وجود دارد.
 

شکستگی های شدید لگن زندگی را تهدید می کنند. بزرگترین خطر ناشی از خونریزی فوری است، به ویژه قبل از رسیدن اورژانس. سایر عوارض احتمالی اولیه شامل عفونت، مشکلات بهبود زخم، لخته شدن خون، خونریزی بیشتر و آسیب به اندام های داخلی است. این عوارض ممکن است به میزان کمتری در شکستگی های جدی تر، اما پایدار رخ دهد. آنها با شکستگی مجدد و شکستگی های استرسی همراه نیستند.
 

عوارض متوسط ​​و بلند مدت شکستگی های لگن عمدتا پس از شکستگی های پیچیده و ناپایدار دیده می شود. آنها عبارتند از: درد مداوم بخش طبیعی فرایند شفا است. با این حال، درد مزمن گهگاه می تواند رشد کند و ممکن است نیاز به مدیریت تخصصی داشته باشد.
 

ممکن است چند ماه طول بکشد، مخصوصا اگر عضلات اطراف لگن شما آسیب دیده باشند. این عضلات ممکن است یک سال طول بکشد تا دوباره قوی شوند. اعصاب و عروق خونی که در لذت جنسی حضور دارند در داخل لگن قرار دارند. اگر اینها آسیب دیده باشند، می تواند منجر به مشکلات نعوظ در مردان و مشکلات عاطفی و ارگاسم در زنان شود. جایی که آسیب عصبی در زمان شکستگی لگن وجود دارد، برخی از آسیب های عصبی باقی می ماند و ممکن است بر تحرک دراز مدت شما تأثیر بگذارد. شدت آن بسته به دقیق بودن اتفاق می افتد. فیزیوتراپی و توانبخشی طولانی مدت با کمک های راه رفتن ممکن است باعث کند شدن همه چیز شود.

هنگامی که شکستگی در مفصل ران است باعث می شود مفصل ران کمتر کار کند. این امر می تواند بر تحرک نیز تاثیر بگذارد و جراحی ممکن است مورد نیاز باشد. پس از هر آسیب، بهبودی برای کسانی که جوان تر و سالم تر هستند بیشتر است. بیماران سالمند بعد از شکستگی های پایدار لگن قدرت عضلانی کمتری دارند، بعد از یک دوره طولانی به حالت کامل باز می گردند. افراد سالمند که ورزش منظم خود را حفظ کرده اند تقریبا همان شانس بازیابی کامل را دارند.
 

شما می توانید شانس این نوع آسیب را از طریق استفاده از وسایل ایمنی در هنگام مسافرت، از جمله کمربند ایمنی و سیستم های حفاظتی (کیسه های هوا) کاهش دهید - و همچنین با سرعت ایمن رانندگی کنید.

هر روش ایمنی که خطر سقوط از سطوح بالا را کاهش می دهد، از جمله ایمنی مکان در محل های ساختمانی، خطر آسیب های عمده را کاهش می دهد. اسب سواران باید از خطر افتادن از اسب، آگاه باشند، مخصوصا در هنگام پریدن و مسابقه.

درمان برای بهبود تراکم استخوان باعث کاهش شکستگی در افراد مبتلا به پوکی استخوان می شود. در بیماران مبتلا به مشکلات تعادل (افرادی که در معرض خطر سقوط قرار دارند) فیزیوتراپی و کار مناسب می تواند به ثبات، تعادل، تناسب اندام، و قدرت کمک کند.

ادامه دارد...

منبع: خانه پزشکان