همه چیز درباره لکنت زبان در کودکان (بخش سوم)

مراقب باشید اطرافیان کودک به خاطر حرف زدنش او را مسخره نکنند. این کار اعتمادبه‌نفس او را کم و لکنت را بیشتر می‌کند.
 

افراد دارای لکنت زبان از نظر هوش و استعداد با دیگران تفاوت ندارند و باورهای غلطی که آنها را افرادی خجالتی، عصبی، حساس، عجول یا درون‌گرا عنوان می‌کنند ریشه و اساس علمی ندارد. اما چگونه باید با فردی که دارای این ویژگی است رفتار کنیم تا نه تنها هیچ‌کس دچار مشکل نشود، بلکه کم‌کم مشکلات ما کمتر و رفع شود؟ توصیه‌های زیر می‌تواند به شما در این مورد مهم کمک کند:
_ علت لکنت را پیدا کنید و عامل ایجادکننده را بررسی و حل کنید.
_ به دنبال تحقیق علمی و آگاهانه در مورد مسائلی باشید که لکنت زبان را بیشتر می‌کند و آنها را جدی بگیرید.
_ در شروع، هدف تان را در کمک به حرف زدن روان‌تر کودک خلاصه کنید و نه حرف زدنی که بدون هیچ عیب و نقصی باشد.
_ هرگز از کودک نخواهید و تشویقش نکنید که لکنتش را پنهان کند، بلکه کمک کنید تا با آن روبه‌رو شود.
_ یادش بدهید تا به لکنتش مثل یک ویژگی نگاه کند؛ لکنت زبان یک عیب یا ایراد نیست.
_ یادش بدهید هر وقت در حرف زدن دچار اضطراب و ترس شد، یادش باشد که نباید از چیزی خجالت بکشد.
_ وقتی در صحبت کردن موفق است، او را خیلی تشویق کنید.
_ از تعجب کردن بعد از حرف زدن کودک یا تحقیر به هر شکلی خودداری کنید.
_ با لحن عیب‌جویانه در مورد لکنت کودک صحبت نکنید.
_ موقعیت‌ها را در نظر بگیرید. در زمان عصبانیت لکنت کودک بیشتر می‌شود، پس سعی کنید در زمان عصبانیت آرامش خود را حفظ و خشم او را بیشتر نکنید.
_ مراقب باشید اطرافیان کودک به خاطر حرف زدنش او را مسخره نکنند. این کار اعتمادبه‌نفس او را کم و لکنت را بیشتر می‌کند.
_ اضطراب می‌تواند بروز لکنت زبان را بیشتر کند، پس سعی کنید تا حد ممکن محیط زندگی شما آرام و دور از تنش و استرس باشد.
_ صحبت کودکان دارای لکنت ممکن است با دشواری و در زمانی طولانی‌ انجام شود، پس هرگز صحبت کودک تان را قطع نکنید و وسط حرفش نپرید.
_ به صحبت‌هایش توجه کامل داشته باشید و به دلیل لکنت، حرف‌هایش را نادیده نگیرید.
_ هنگام پاسخ دادن به حرف‌هایش آرام و شمرده حرف زدن خودتان را برایش الگو قرار دهید.
_ از ترساندن، تهدید و تنبیه بدنی کودک به شدت پرهیز کنید، این رفتارهای غلط تربیتی، مشکل را چند برابر می‌کند.
_ هنگام صحبت کردن فرزندتان، حسی دلپذیر و آرام را منتقل کنید و اگر می‌توانید لبخند بزنید.
_ اگر بعد از مکالمه ناامید به نظر برسید، کودک این موضوع را می‌فهمد که اصلاً اتفاق خوبی نیست.
_ از اصلاح کلماتش او خودداری کنید. در عوض، بعد از گفتن کامل کلماتش، آن را به آرامی تکرار کنید تا او بداند که متوجه منظورش شده‌اید.
_ هر روز برای مکالمه‌ای خوشایند و بدون استرس با کودک وقت بگذارید.
_ وقتی کار دارید از او نخواهید که: «بگو، گوش می‌دم»، چون کودک تان به راحتی می‌فهمد که به او بی‌توجهی می‌کنید.
_ به فرزند خود نگویید: «خیلی کندی» یا «این غلطه، دوباره بگو»؛ حتی با قصد کمک، این کار می‌تواند مشکل را بدتر کند.
_ به او بگویید که شما مشکل را می‌فهمید و با او به شکلی آگاهانه و صحیح همدردی کنید، چون اگر وانمود ‌کنید که لکنت زبان وجود ندارد‌، ممکن است فرزند شما فکر کند لکنتش چیزی است که نباید دربارهٔ آن صحبت کند.
_ کودک خود را تشویق کنید تا داستان‌هایی را برای شما تعریف کند که می‌دانید او در بازگویی‌شان راحت است.
_ پیگیری و تحت نظر پزشک کودک بودن برای حل مسئله را هم فراموش نکنید.
_ در صورت وجود مشکل جدی‌تر یا شدت گرفتن لکنت لازم است کودک تحت نظر یک گفتاردرمانگر باشد.
 

لکنت زبان در بچه‌ها معمولاً با پشت سر گذاشتن دوران کودکی رفع می‌شود، اما گاهی نیز این مشکل ادامه پیدا می‌کند. درمان لکنت زبان با رشد کودک و افزایش سن ممکن است مشکل‌تر شود. بنابراین، پیگیری برای رفع لکنت را لازم است از دوران کودکی شروع کنیم. نقش خانواده‌ و مداخلهٔ زودهنگام در بهبود و پیشگیری از انتقال لکنت به دوران بزرگسالی نیز بسیار بسیار مهم است.

همچنین مراجعه به پزشک و گفتاردرمانگر برای کودکی که مشکل جدی‌تری دارد لازم است و البته این نیاز را پزشک کودک شما تشخیص خواهد داد. پس از ارجاع به یک گفتاردرمانگر، روند مناسب‌تر درمان شروع و پیگیری خواهد شد تا به شما و کودک شما یاد ببدهد که چگونه سرعت گفتارش را کنترل کند، هنگام صحبت عضلات خود را منقبض نکند و حرف زدنش دور از فشار و تقلا باشد. به‌طورکلی، روش‌های رفع و درمان لکنت زبان به شکل زیر است:
 

برای انجام این روش، هماهنگی‌ها بین حنجره، گونه‌ها، زبان و لب‌ها لازم است. قبل از چهار یا پنج سالگی به‌ ندرت مشخص می‌شود که یک کودک لکنت زبان دارد و کندی زبان در اثر اختلالات بدنی یا برآشفتگی‌های عاطفی، در کودک رشد می‌کند. گاهی می‌توان کندزبانی را از راه آموزش برطرف کرد، یعنی به کودک دارای لکنت آموخت که چگونه خیلی آهسته چیزی را بخواند، خیلی آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود، صحبت کند و هر هجایی را با کمال دقت ادا کند.
 

در این روش، به بازپروری و پرورش جنبه‌های دوگانهٔ فکری و زبانی اهمیت داده می‌شود. این روش بیشتر در مورد کودکان سه تا هفت ساله استفاده می‌شود و معمولاً نتایج خوبی دارد. هدف این روش، پرورش دوگانه‌ای از قدرت و صحت تفکر، قدرت و صحت بیان و گفتار است.
 

این روش‌ها در مورد کودکانی که دچار کشمکش‌های عاطفی و اختلالات روانی عصبی هستند به کار می‌رود. اما روش‌های روان‌درمانی برای کودکان در سن‌های پایین اغلب مفید نیست.
 

برخی کارشناسان اعتقاد دارند که یکی از عوامل لکنت زبان، تنش‌ها، اضطراب و هیجانات عاطفی است. به همین دلیل، داروهای آرام‌بخش می‌تواند تا حدودی کودک را از اضطراب و هیجانات عاطفی دور کند و در نتیجه لکنت زبان او را کاهش دهد، اما برای تجویز دارو حتماً سن و نظر پزشک کودک شما اهمیت زیادی دارد.
 

یک روش دیگر، تغییرات و اصلاحات رفتاری است. بر اساس نظریهٔ مدافعان این روش، یکی از علل لکنت زبان کودک، رفتارهای ناسازگار و ناهنجار اوست. به همین دلیل، در این روش سعی بر اصلاح رفتارها و به دنبال آن کاهش لکنت زبان در کودک است.

منبع: سایت مادرشو