چگونگی ارتباط مادر با پسر (بخش دوم)

راه‌هایی را برای ابراز عشق و علاقه به پسر دبیرستانی خود پیدا کنید که به خواسته‌های او نیز احترام گذاشته باشید.
 

نقش مادر در خانواده و در تربیت فرزند پسر با اهمیت است. پسران، از مادران خود خوش اخلاقی، مهربانی، فداکاری، وظیفه شناسی و عشق را می آموزند. هر چند که نقش پدر را هم نباید در این زمینه ها نادیده گرفت و باید توجه داشت که هر یک از والدین به طور جدا برای فرزندان خود یک الگوی رفتاری هستند و وظیفه مدیریت بحران در خانواده را به عهده دارند و باید بتوانند بهترین رفتار را با فرزندان داشته باشند.

در سال‌های دبستان کمک‌ها و راهنمایی‌های ملایمی صورت می‌گیرد. مادران مراقب فعالیت‌های پسران هستند که در معرض خطر قرار نگیرند یا رفتار غیر متعادلی نداشته باشند. مادران برای تماشای تلویزیون یا استفاده از کامپیوتر محدودیت‌هایی را ایجاد می‌کنند تا پسرها بیرون بروند و کمی ورزش کنند. پسرتان را تشویق کنید تا دوستانش را به خانه دعوت کند، با آن‌ها مهربان باشد و گفتگو کند. نظرات شان را دربارۀ مدرسه و زندگی‌شان جویا شوید.

اگر کسی مراقب پسرها در این سن نباشد، ممکن است برای خود دردسرهای جدی درست کنند. نباید پسرهای کوچک‌تر از ۱۰ سال را برای مدتی طولانی در خانه تنها گذاشت. پس از تاریک شدن هوا، دوچرخه‌سواری ورزش مناسبی نیست و پسرهای کوچک‌تر از ده سال برای تردد در خیابان‌های اصلی هنوز آمادگی ندارند. دید محیطی آن‌ها هنوز برای درک سرعت تردد، کاملاً رشد نکرده است.
 

زندگی با یک پسر دبیرستانی نوعی مبادلۀ منصفانه است: اگر اینجا به من کمک کنی، تو را با اتومبیل به آنجا خواهم برد. اگر تو نظافت کنی، من آشپزی می‌کنم. پسر احتمالاً در این سن، بیش‌ از پیش از فعالیت‌هایش و از شما فاصله می‌گیرد. اما شما رفتار دوستانۀ خود را ادامه دهید و در دسترس او باشید تا باز با هم گفتگو کنید.

مراقب باشید که همچنان اوقات خاص دو نفری با هم داشته باشید. مثلاً هنگام خرید چند دقیقه‌ای در فروشگاه برای صرف یک نوشیدنی و کمی صحبت صبر کنید. با هم به سینما بروید و بعد از آن زمانی را صرف صحبت کنید.

برخی پسرها حتی در این سن دوست دارند که آن‌ها را در آغوش بگیرید، اما برخی دیگر اصلاً از این کار خوش شان نمی‌آید. راه‌هایی را برای ابراز عشق و علاقه به او پیدا کنید که به خواسته‌های او نیز احترام گذاشته باشید.

در اواخر دبیرستان و تحت‌فشارهای آزمون‌های مختلف، به پسرتان کمک کنید که مطالعه کند، اما موقعیتی را به وجودآورید که این تنها معنی زندگی نیست و لذت بردن و شاد بودن نیز اهمیت دارد. به او بگویید که ارزش او با نتایج امتحاناتش برآورده نمی‌شود.
 

برای یک مادرِ تنها، پانزده – شانزده سالگی پسران زمان مهمی برای گفتگوهای مجدد است. پسران در این سن می‌خواهند قدرت خود را آزمایش کنند و قدری استقلال به دست آورند. این امر برای یک زوج ساده‌تر است (پسر ممکن است با پدرش بجنگد، اما می‌داند که مادرش هنوز او را دوست دارد یا برعکس). اما اگر مادر تنها منبع عشق و انضباط باشد، دقت زیادی لازم است.

اگر پسرتان شما را می‌زند یا می‌ترساند، از یک مشاور یا پلیس کمک بگیرید. مادر مجرد، تنها منبع عشق برای یک پسر است و اگر او شما را اذیت کند یا به شما آسیب برساند، هردوی تان احساس بسیار بدی خواهید داشت. بااین‌حال بزرگ شدن نیاز به آزمایش محدودیت‌ها دارد.

بهتر است عمو یا دایی یا دوستان بزرگسال شما که پسرتان به آن‌ها اعتماد دارد در مورد برخورد همراه با احترام پسرتان نسبت به شما با او صحبت کنند. اگر آن‌ها بتوانند چنین کاری را انجام دهند، بدون آنکه او زیاد احساس گناه کند، عالی است. اگر عمو، دایی یا پدربزرگ اوقاتی را با او سپری کنند و او به آن‌ها اعتماد داشته باشد و احترام بگذارد، بسیار مفید است.

اگر به‌عنوان مادر نقش قوی و تعیین‌کننده‌ای در زندگی دارید، مراقب باشید که مانع از نزدیک شدن همسرتان به بچه‌ها یا ایفای نقش خودش در مسائل تربیتی نشوید. شما و پسرهای تان نیاز دارید که پدر نیز وارد ماجرا شود. پسرها و پدرشان را تشویق کنید تا به هم هرچه نزدیک‌تر شوند.
 
منبع: www.farzandportal.ir