کارگردان: استیون تی. کی. فیلمنامه: دیوید مک کنا بر اساس داستانی از تد لوئیس. مدیر فیلمبرداری: مائورو فیوره. بازیگران: سیلوستر استالونه(جک کارتر)، میراندا ریچاردسون(گلوریا)، ریچل لی کوک(دورین)، مایکل کین(کلیف برامبی)، آلن کامینگ(جرمی کینیر)، میکی رورک(سایروس پیس)، رونا میترا(جرالدین)، گرچن مول(ادری). ١٠٢ دقیقه خلاصه داستان: جک کارتر، شرخر لاس وگاسی، که به زادگاهش بازگشته تا در تشییع جنازۀ برادرش شرکت کند، در می یابد که او در تصادفی ساختگی کشته شده است. گلوریا بیوۀ برادرش و دورین دختر او از حضور جک ناخشنودند و اغلب تبهکاران شهر نیز مایلند هر چه زودتر به لاس وگاس بازگردد. اما جک با پرس و جوهایش به زودی ناخشنودی همگان را تبدیل به نفرت می کند. او که مصمم است انتقام بگیرد، جست و جو به دنبال عامل اصلی قتل برادرش را ادامه می دهد و پس از برخورد با بازرگانی فاسد به نام جرمی کینیر، تبهکاری خشن به نام سایروس پیس که مهرۀ اصلی توطئه جنایت است، و کلیف برامبی صاحب باری که برادرش در آن کار می کرده، درمی یابد که برادرش در کارهای خلاف با این سه نفر شریک بوده و از آن جا که مدرکی علیه آن ها داشته به قتل رسیده است. کارتر پس از یافتن یک دیسک تصویری که برادرش پنهان کرده به حقیقت ماجرا پی می برد و پیس را می کشد. اما پس از این که با برادرزادۀ جوانش بیشتر آشنا می شود، انتقام گرفتن را کاری بیهوده می یابد و جرمی کینیر را زنده می گذارد. با این حال مجبور می شود کلیف را که به دنبال دیسک میگردد، از میان بردارد و از شهر خارج شود. نویسنده: امیر عزتی به نظر می رسد که این روزها بازار فیلم هایی با مضمون انتقام و خونخواهی داغ است. همین سال قبل بود که اشلی جاد در عدم محکومیت مضاعف از همسر جفاکارش انتقام گرفت، مل گیبسون در تسویه حساب به قصد انتقامجویی از همکار و همسر خیانتکارش از مرز میان مرگ و زندگی بازگشت، و حتی استیون سادربرگ نیز ترنس استمپ را در لایمی برای گرفتن انتقام دخترش هدایت کرد، و ... اما امسال و کارتر را بگیرید چیز دیگری است. کارتر را بگیرید نه پرداخت منسجم و همدلی برانگیز عدم محکومیت مضاعف را دارد، نه بازی تلخ گیبسون را در تسویه حساب و نه سبک مدرنیستی سادربرگ را در لایمی که حضور ترنس استمپ وجهی نوستالژیک نیز به آن بخشیده بود. کارتر را بگیرید بر اساس فیلمی به همین نام ساخته شده که یکی از محصولات بسیار مهم و عامه پسند سینمای انگلستان در دهۀ ١٩٧٠ بود. نسخۀ اول، به کارگردانی مایک هاجز، فیلمی نامتعارف در سنت فیلم های جنایی انگلیس، با خشونت و پرده دری فراوان و همچنین پایانی تلخ بود که با کشته شدن کارتر رقم می خورد، و عملاً تابلویی پیکارسک محسوب می شد. جک کارتر، چه در کتاب و چه در فیلم اول، آدمکشی بی رحم، سادیست، فاقد هر گونه دلبستگی عاطفی(حتی انگیزۀ او در گرفتن انتقام برادرش نیز چندان روشن نبود) و کاملاً جا افتاده در خرده فرهنگ عامیانۀ انگلیسی بود که با لهجۀ کاکنی مایکل کین کامل می شد. او همدردی و همدلی هیچ تماشاگری را برنمی انگیخت و تاکید هاجز بر تنهایی او نیز نشان از جامعه ستیزی اش داشت. اما جک کارتری که استیون تی. کی و سیلوستر استالونه تصویر می کنند آدم کش غمگین و بسیار آرامی است که نشانی کم رنگ از سادیسم دارد و به جانوری بیش از حد مطمئن و احساساتی تبدیل شده است. اگر مایکل کین خونسرد بود، کارتری که استالونه به نمایش می گذارد یک وحشی تندخو و باب طبع تماشاگر امروزی است که اندام ورزیدۀ او را می پسندد. یک ماشین عضلانی که هیچ سنخیتی با مایکل کین آسیب پذیر دهۀ ١٩٧٠ ندارد. رفتار کین، نشانی از انحراف داشت و رفتار کارتر استالونه حالتی آزادمنشانه که در نهایت به رستگاری می رسد، در حالی که کین خود نیز در چرخۀ خونخواهی خویش و دیگران فنا می شد. به همین دلیل، خشونت مفرط که در دهۀ ١٩٧٠ با نشان دادن چرخۀ نابود گر آن تقبیح و محکوم می شد، در سینمای عضله سالاری که ریشه در دهۀ ١٩٨٠ و ٩٠ دارد(و استالونه یک از نمادهای بارز آن است) رهایی بخش و مردم پسند تصویر می شود. اگر نسخۀ اولیه در نمایش لجن زار متعفن زندگی تبهکاران موفق است، تلاش استیون کی برای نمایش تصویری زیبا از خشونت، از مهابت محیط و برخوردها می کاهد و حتی جلوه ای مردم پسند و جذاب به روابط تبهکارانه می دهد. اتفاق مهم دیگر در چرخۀ بازسازی، پر رنگ کردن وجه ملودرام داستان است. تلاش استالونه برای نزدیک شدن به بیوۀ برادرش و برادرزاده اش و حتی اهمیت انتقام برادر، بر خلاف کین، وجهی عاطفی یافته و او را بازنده ای تصویر می کند که در صدد تلافی غفلت های پیشین است. ظاهراً این کارتر از مرگ برادرش متاثر است، اما چرا وجدان او به خاطر کارهای خودش در عذاب نیست؟ این درست است که قربانی برادر اوست، اما به نظر می رسد کارتر هرگز متوجه نیست مردی که در فصل آغاز فیلم به قصد کشت کتکش می زند نیز برادر، پدر یا پسر کسی دیگر است. فضای شهر نیز جعلی است و هوای بارانی اش به خاطر شباهت یافتن فیلم به منبع انگلیسی مورد اقتباس افزوده شده است. شهر ظاهری مافیایی مثل شیکاگوی دهۀ ١٩٣٠ و فیلم های گنگستری دارد، از پلیس در آن اصلاً خبری نیست و پر است از تبهکاران ژولیده و مندرس، زنان روسپی و مشتریان ثروتمندشان که همه از روی الگویی دروغین بریده شده اند و بنابراین به ندرت به صورت شخصیت منفردی تصویر می شوند. شخصیت سایروس پیس نیز انعکاس چهرۀ کارتر در آینه است؛ تبهکاری که امور مربوط به دنیای زیرزمینی شهر را رتق و فتق می کند. بزرگ ترین ضعف فیلم انتخاب استالونه است. مایکل کین در دهۀ ١٩٧٠ و پس از بازی در پروندۀ ایپکرس و الفی تصمیم گرفت کارتر را به معمایی پیچیده تبدیل کند و موفق هم شد. اما استالونه که تازه در صدد نشان دادن قدرت بازیگری اش برآمده و می خواهد احساس به خرج دهد، در پرهیجان ترین صحنۀ فیلم، یعنی هنگام صحبت با برادرزادۀ قربانی شده اش، احمقی احساساتی را به نمایش می گذارد. این اتفاق نتیجۀ تحمیل چیزی است که به این صحنه تعلق ندارد و حتی تلاش کارگردان برای ایجاد ارتباط میان آن دو به وسیلۀ دیزالو و ایجاد حس تداخل در گفت و گوهایشان راه به جایی نمی برد. در جاهای دیگر نیز استیون کی نومیدانه از ترفندهایی مثل تصاویر تند شده و برش های سریع استفاده می کند تا به فیلم حس و حالی توهم انگیز ببخشد و همین بر اغتشاش درون فیلم می افزاید. ظاهراً قرار بوده کارتر را بگیرید یک فیلم نوآر بارانی باشد، اما نسخه ای جعلی از کار درآمده که بازی مایکل کین در نقش شخصیت منفی فیلم نیز تاییدی ضمنی بر آن است. داستان جک به خانه برمی گردد، نوشتۀ تد لوئیس اثری سهل و ممتنع نیست و اگر مایک هاجز دو دهه قبل موفق به برگردان دقیق آن به فیلم شده تنها به خاطر درک شخصیت اصلی داستان بوده، ولی استیون کی فاقد چنین بینشی است و داستان را در فرایند به روز کردن تبدیل به فیلمی اکشن کرده است. وجود صحنه های تعقیب و گریز با اتومبیل، هر چند که لااقل یکی از آن ها خوب پرداخت شده، فاقد وجاهت کافی برای استقرار در بدنۀ داستان است و ضرباهنگ تند این صحنه ها در بافت کند فیلم جا نمی افتد. کارتر را بگیرید حتی دوستداران سینمای متکی بر قهرمان های پر عضله و استالونه را نیز دست خالی از سالن بیرون می فرستد، چون از هنرنمایی های فیزیکی او جز نمونه های حقیر در فیلم نمی یابد. بازیگران نقش های دیگر نیز عملاً حضوری به یاد ماندنی ندارند و دریغ از یک خط دیالوگ به یاد ماندنی و جرکتی پیش بینی ناپذیر! استالونه برای بازی در نقش کارتر پیر شده و برای یازی در نقش شخصیتی منفی که بتواند به رغم منفی بودنش قلب مخاطب عام را تسخیر کند، ناتوان تر از هر پیرمردی است. در واقع قبای فرد خشن تشنۀ انتقام دیگر به تن او گشاد شده و باید به فکر نقش مناسب تری باشد، هر چند بعید است که بتواند آن را پیدا کند. راستی برای کارتری که با برادر و خانواده اش قطع رابطه کرده، انتقام چه ارزشی دارد؟؟؟ منبع: کافه نقد

کارتر را بگیرید Get Carter

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته