کارگردان: Lasse Hallström بازیگران: Julianne Hough, Josh Duhamel, Cobie Smulders کار بی فایده ای ست که فیلمی را که بر اساس نوشته های نیکولاس اسپارکس ساخته شده، به دلیل داشتن ویژگی های خاص چنین فیلم هایی زیر سؤال برد. اسپارکس، مانند باربارا کاتلند که پیش از او فعالیت می کرد، دقیقاً همان چیزی را ارائه می کند که طرفدارانش توقع آن را دارند: رابطه ی عاشقانه میان دو آدم جذاب. او به زحمت احساسات میان دو فرد را شکل می دهد، و مانند پیازی برای درآوردن اشک تماشاگر عمل می کند. علاوه بر این مقدار زیادی موقعیت های تخیلی احساساتی به وجود می آورد تا خوانندگانش بتواند به دنیایی فرار کنند که به همان اندازه واقعی است که سرزمین میانه در کتابهای ارباب حلقه ها واقعی بود. این طور چیز ها بی شک و به طوری اجتناب ناپذیر در کتاب ها و نوشته ها بهتر از فیلم جواب می دهد. خواندن یکی از رمان های اسپارکس به تخیلات خواننده اجازه می دهد که وارد معادله بشوند. اما تماشای فیلمی که بر اساس داستان های او برای سینما اقتباس شده است دقیقاً اثر عکس دارد: تخیل بیننده را خنثی می کند و از کار می اندازد. این فیلم در یک کلام یک فیلم احساساتی خانوادگی (soap opera) است. فیلم مزخرفی که شاید سرگرم کننده و مفرح باشد اما در هر صورت مزخرف است. غلبه کردن بر نکات از پیش تعبیه شده ی طرح داستانی و پیچش های کاملاً واضح داستان این امر را که بر روی روابط ساده ی اساسی و مهم میان شخصیت ها تمرکز کنیم، دشوار می سازد.اعتراف می کنم که با دیدن این فیلم از یک جهت غافلگیر شدم، چون فیلم فوق العاده ورای خصوصیات عرفی فیلم های این ژانر عمل می کند. باید گفت، پذیرفتن چنین چیزهایی در فیلمی از نوع دیگر کار راحتی بود اما در یک فیلم عاشقانه بر اساس داستان نیکولاس اسپارکس، این حرکات ناهماهنگ و آزار دهنده هستند. خارج از آن، فیلم زحمت زیادی متحمل می شود تا به ما یادآوری کند ریشه و اساس آن چیست. نماهای زیادی از منظره های غرق در نور آفتاب هستند که مناسب کارت پستال اند، صحنه های عاشقانه ای هستند که زیر بارش باران اتفاق می افتند، همچنین یک مورد کاربرد حال بهم زن عبارت "عشق بر همه چیز پیروز می شود".قش آفرینی ها برای چنین فیلمی خوب و مناسب هستند. جاش دوهمل شخصیت خود در فیلم «تبدیل شوندگان/Transformers» را کنار می گذارد تا به عنوان نقش اصلی مرد در یک فیلم عاشقانه کار خود را به خوبی انجام دهد. او جذاب و کاریزماتیک است و با هم بازی خود، Julianne Hough به خوبی ارتباط برقرار می کند. نظر من نسبت به او تقریباً مانند نظری است که نسبت به نقش های قبلی اش داشته ام. دوربین عاشق او است اما او الزامی نمی بیند که به این حس پاسخی بدهد. مهارت های بازیگری او می توانند از مقداری بهبود و پیشرفت بهره برند. اما باز هم باید گفت، این فیلمی است بر اساس داستان نیکولاس اسپارکس، پس استعداد هنرپیشگی در جایگاه بسیار پائین تری از جذابیت ظاهری قرار می گیرد. دوهمل و Hough زوج دلپذیری را تشکیل می دهند و این تنها چیزی است که واقعاً مطرح است. دیوید لیون در نقش شخصیت بد داستان حسابی اغراق آمیز بازی می کند تا جایی که نقش آفرینی او خنده دار شده است. تنها چیزی که او کم دارد یک کلاه سیاه و سبیل قیتونی دراز است. زمانی بود که کارگردان فیلم «لسی هالستروم/ Lasse Hallstrom » فیلم های معنا دار و مملو از احساسات قوی می ساخت. گرچه این اواخر به نظر می رسد راه خود را گم کرده است. با وجود اینکه فیلم قبلی اش «صید ماهی سالمون در یمن/Salmon Fishing in the Yemen» راه دوست داشتم، اما آن فیلم میان وعده ای بود که بین دو فیلم با داستان های اسپارکس ساخته شد. ظاهراً هالستروم حالا حسابی به دنبال کارهای این نویسنده است. او در نمایش احساسات بر روی پرده مهارت دارد اما مرز مشخصی وجود دارد که آنچه احساسات آدمی را تحریک می کند را از آنچه باعث تهوع می شود، جدا می کند. این فیلمساز زمانی متوجه شده بود که این مرز کجاست، اما دیگر مطمئن نیستم هنوز هم متوجه آن باشد. خب، درست است که من جزو گروه مخاطبان هدف گرفته شده ی این فیلم نیستم، حداقل نه بیشتر از آنکه مخاطب بقیه ی رمان های فیلم شده ی اسپارکس بوده ام. هر از گاهی از آنها لذتی هم برده ام، به همان شکلی که آدم وقتی در تابستان لب ساحل دراز کشیده از یک کتاب با جلد براق لذت می برد. گرچه بیشتر اوقات، آنها را فراموش شدنی، قابل پیش بینی و مقداری آزار دهنده یافته ام. من از کتاب های عاشقانه خوشم می آید اما ترجیح می دهم هوشمندانه و دست اول باشند، دو خصوصیتی که «پناهگاه امن» فاقد آنهاست. فیلم خیلی وحشتناک و مزخرف نیست اما تکراری بودن بی رحمانه ی آن خسته کننده ست. متأسفانه، این همان خصوصیتی است که 90 درصد از مخاطبان آن را به سالن های سینما می کشد. منبع: نقد فارسی

نقد فیلمSafe Haven (پناهگاه امن)

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته