کارگردان: مصطفی شایسته نویسنده : نازنین لیقوانی بازیگران: نیکی کریمی، مصطفی زمانی، میترا حجار، لادن طباطبایی، خلاصه داستان : بر اثر وقوع یک حادثه، زندگی یک زوج جوان دچار چالش های جدی می شود و رگه هایی از بی اعتمادی و خیانت در زندگی آن ها رخنه می کند. اولین ساخته بلند مصطفی شایسته به وضوح اثری پایین تر از متوسط است. آغاز فیلم، نماهای اولیه، شخصیت پردازی و شناساندن بازیگران در همان دقایق ابتدایی به خوبی مخاطب را آگاه می کند که قرار نیست با اثری متفاوت و یا خلاقیتی تازه مواجه شود. هرچند معمولاً کارگردان های فیلم اولی تلاش می کنند تا با بهره گرفتن از تکنیک های ریز و درشت و انتخاب نماهای خاص، خود را کارگردانی کاربلد و تکنیکی معرفی کنند و در این میان حتی - مانند آن چه در فیلم بغض به چشم آمد - پا را از حوصله مخاطب فراتر می گذارند، اما شایسته حتی در این راستا تلاش هم نکرده است. فیلم نامه داستان سرراستی را روایت می کند و این از معدود نکات مثبت فیلم است. یک زوج جوان شامل یک زن خانه دار (شهلا) که روشن فکر، امروزی، هنرمند، اهل مطالعه و گوش دادن به موسیقی فاخر است و همسرش امیرحسین، پزشکی خیانت کار که طبق عادت مالوف فیلم های فارسی، با منشی اش سر و سر دارد. تازه حتی معلوم نیست چه تخصصی دارد, زیرا در جایی از فیلم نوع ویزیت و تجویزش به پزشک زنان شباهت پیدا می کند و در فرازی دیگر، چسب بینی یکی از بیمارانش را باز می کند. با وجود ترکیب درخشان بازیگران، عملاً هیچ اتفاق ویژه ای را در نوع بازی ها شاهد نیستیم! نیکی کیریمی همان است که همیشه او را دیده ایم، مطفی شایسته هم با صورت، صدا و پوشش دلبری می کند تا بازی اش که بیش تر توانایی اش را در بازیگری به خوبی دیده ایم و البته میترا حجار و لادن طباطبایی بسیار پایین تر از حد متوسط ظاهر شده اند. اما بازی باورناپذیر و آزاردهنده دو بازیگر خردسال بیش از هرچیز روی مغز مخاطب رژه می رود. البته صورت دوست داشتنی و شیرین زبانی هایشان برای هر بیننده ای می تواند دل نشین باشد، ولی وقتی به یاد بیاوریم که اصلاً بازیشان در فیلم ننشسته است و جمله هایی که ادا می کنند، چه قدر غیر واقعی، غلو آمیز و بی جهت بزرگ تر از سن و سالشان است، باید افسوس بخوریم که این دو بازیگر خردسال اتفاقا بسیار مستعد، قربانی تلاش کارگردان برای گرفتن بازی غیر کودکانه از آن ها شده اند. در مجموع من همسرش هستم فیلمی است پایین تر از متوسط و این امر در همان ابتدا هم قابل حدس می بود؛ ولی پایان بندی آزار دهنده ی فیلم، اثر به مراتب منفی تری را در ذهن باقی گذاشت. به بیان دیگر هنگام ترک صندلی سینما باید به این پرسش رسید که واقعاً فیلم چه پیامی داشت؟ آیا فیلمی در رد قضاوت بود؟ تاییدی بر بی گناهی زنان و خیانت پیشگی مردان، به رخ کشیدن جامعه مرد سالار یا فیلمی پلیسی که یک زن سودای انتقام در سر دارد؟ این اثر نشان داد مصطفی شایسته که به عنوان مدیر تولید و تهیه کننده کارنامه درخشانی را از خود بر جای گذاشته، برای آن که کارگردان موفقی هم باشد، نیاز دارد تا تجربه های بیش تری را بیندوزد. منبع:نقد فارسی

من همسرش هستم

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته