منم که عصمة الله و به ساق عرش زیورم حبیبه خدا منم، حُباب نور داورم
رضاى من، رضاى او، ولاى من ولاى او که من «ولیّة اللَّه» و زهر بدى مطّهرم1
حضرت فاطمه علیها السلام در روز جمعه بیستم جمادى الثانى، سال پنجم بعثت در مکه چشم به جهان گشود2. مادر وى خدیجه دختر خویلد، پسر اسد، پسر عبدالعزّى، پسر قصىّ، و از بانوان پاکدامن قریش به شمار مىرفت تا آنجا که او را «طاهره» و «سیّده» زنان قریش مىخواندند3. رسول اکرم به دستور الهى نام «فاطمه» را بر دخترش نهاد4. فاطمه از ریشه «فَطْم» به معناى بریدن و جدا شدن است و چون خداوند، او، و ذریّهاش را از آتش دوزخ بریده است5، این نام بر او نهاده شد. مشهورترین کنیه آن گرامى «امالائمّة» و «امّ ابیها» و معروفترین لقبهایش طاهره، زکیّه، راضیه، مرضیّه، محدّثه و زهرا است6. دوران کودکى حضرت زهرا علیها السلام در فضاى بحرانى مکّه و در شرایط ناگوار زندگى سیاسى مسلمانان که با مشکلات و حوادث تلخى همچون محاصره اقتصادى پیامبر صلى الله علیه و آله، آزار و شکنجه مسلمانان مواجه بود، سپرى شد. حضرت فاطمه علیها السلام در همه چیز بی همتا و بی نظیر بود. شب و روز آن حضرت در شناخت حق تعالى، بندگى او و تهذیب و تکامل نفس سپرى مىشد. او هر لحظه که در این وادى گام‌هاى تازهترى بر مىداشت و از کوثر زلال «معرفةاللَّه» جرعههاى گواراترى مىنوشید، بیشتر محو جمال یار مىشد و سراسر وجودش در تاب و تب این عشق و معرفت مىسوخت7.
حضرت فاطمه علیها السلام در سختى متولد شد، در دامن سختی‌ها رشد کرد و در طول زندگىاش در برابر سختی‌ها پایدارى نمود و سرانجام، روح بلند و مقاومش از درون سختی‌ها و دریاى غم‌ها و رنج‌ها به آسمان قرب الهى و بهشت رضوان حق پرواز کرد. او حقیقتاً مصداق کامل حدیث یاد شده بود و با سرمایه وقار و ثبات و صبورى به ستیز ناملایمات و مشکلات و مصائب برخاست؛ مصائبى که به تعبیر خودش اگر بر روز روشن فرو مىریخت تبدیل به شب دیجور مىگشت8.
ولادت یگانه بانوی عالم هستی را به پیشگاه حضرت ولی عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) مژده می دهیم.
سید احمد سجادی
پی‌نوشت‌ها:
1) حبیب الله چایچیان( حسان)
2) مصباح کمفعمی، ص 592
3) سیره حلبی، جلد 1، ص 137
4) بحارالانوار، جلد 43، ص 13
5) همان منبع، ص 18
6) همان منبع، ص 10
7) درآمدی بر سیره فاطمه (سلام الله علیها)، علی رفیعی، جلد 1، ص 39
8) همان منبع، ص 132
