عضویت العربیة English
يکشنبه، 2 دی 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
امام علی علیه‌السلام
امام علی علیه السّلام فرمودند:
وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعى مِنْ رَسُولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آلهبِاْلقَرابَةِ الْقَريبَةِ وَ الْمَنْزَلَةِ الْخَصيصَةِ، وَضَعَنى فىحِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ يَضُمُّنى اِلى صَدْرِهِ، وَ يَكْنُفُنى اِلى فِراشِهِ، وَ يَمُسُّنى جَسَدَهُ، وَ يُشِمُّنى عَرْفَهُ، وَكانَ يَمْضَغُ الشَّيْى ءَ ثُمَّ يُلـْقِمُنيهُ، وَ ما وَجـَدَ لى كَذْبـَةً فى قَوْلٍ وَلا خَطْلَةً فى فِعْلٍ؛
... شما خود در پيوند با رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، هم بدليل خويشاوندى و هم به سبب موقعيت ويژه من، جايگاه مرا مى شناسيد. او مرا از روزگارى كه نوزادى بودم در دامن خود مى نشاند و بر سينه مى چسبانيد، در بستر خويش مى خوابانيد و بدنش را به بدنم مى ساييد و از عطر دلپذيرش بهره مندم مى ساخت، لقمه را مى جويد و در دهانم مى گذاشت و هرگز درگفتارم دروغى نشنيد و در رفتارم لغزش و سبكسرى نديد.
نهج البلاغه، خطبه 192
آن گاه که امام علی علیه السلام به دلیل رعایت مساوات در تقسیم بیت المال مورد عتاب قرار گرفتند، فرمودند:
أَتَأْمُرُونّى أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فیمَنْ وُلِّیتُ عَلَیْهِ؟! وَاللّه ِ ما أَطُورُ بِهِ ما سَمَرَ سَمیرٌ وَ ما أَمَّ نَجْمٌ فِى السَّماءِ نَجْما، لَوْ کانَ الْمالُ لى لَسَوَّیْتُ بَیْنَهُمْ فَکَیْفَ وَ اِنَّما الْمالُ مالُ اللّه؛
آیا به من امر مى کنید و اصرار مى ورزید تا پیروزى را به بهاى ستم بر کسانى که مسؤولیت سرپرستى آنها بر دوشم نهاده شده است بدست آورم؟! به خدا سوگند که تا روزگار در گردش است و ستارگان آسمان در پى هم حرکت مى کنند، چنین کار ناروایى نخواهم کرد. اگر این مال ثروت شخصى من بود در تقسیم آن مساوات را رعایت مى کردم، چه رسد به این که مال، مال اللّه است.
نهج البلاغه، خطبه 124
امام علی علیه السّلام فرمودند:
... وَ مِنَ الْعَجَبِ بَعْثُـهُمْ اِلَىَّ أَنْ أَبْرُزَ لِلطِّـعانِ وَ أَنْ أَصْبِرَ لِلْجِلادِ، هَبِـلَتْهُمُ الْهَـبُولُ! لَقَدْ كُـنْتُ وَ ما اُهَدَّدُ بِالْحَرْبِ وَ لااُرْهَّبُ بِالضَّـرْبِ وَ اِنّى لَعَلى يَقينٍ مِنْ رَبّى وَ فى غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دينى؛
...و از شگفتيهاى زمانه اين است كه. شاميان. به من پيام داده اند كه خود را براى مقابله با سرنيزه ها آماده كنم و براى ضربه هاى شمشير شكيبا باشم، مادرانِ گريان به سوگشان بنشينند! تاكنون كسى مرا با دعوت به جنگ تهديد نكرده است و از زخمهاى نيزه و شمشير هراسى نداشته ام، چرا كه بر يقين به پروردگارم تكيه دادم و دينم را زنگار شبهه نيالوده است.
نهج البلاغه، خطبه 22
امام علی علیه السّلام فرمودند:
وَاللّه ِ لَقَدْ رَقَعْتُ مِدْرَعَتى هذهِ حَتَّى اسْتَحْيَيْتُ مِنْ راقِعِها، وَلَقَدْ قالَ لى قائلٌ: أَلا تَنْبُذُها عَنْكَ؟ فَقُلْتُ: اعْزُبْ عَنّى، فَعِنْدَالصَّباحِ يُحْمَدُ الْقَوْمُ السُّرى؛
به خدا سوگند تن پوش خود را چندان وصله كرده ام كه از وصله كننده اش شرم دارم. روزى گوينده اى به من گفت: آيا زمان دور افكندن آن فرا نرسيده است؟ و من گفتم: دور شو، كه بامدادانِ فردا، شب روان را ستايش كنند.
نهج البلاغه، خطبه 159
حضرت فاطمه علیها السّلام فرمودند:
... مَا الَّذى نَقَمُوا مِنْ أَبى الحَسَنٍ؟! نَقَمُوا. وَاللّه ِ. مِنْهُ شِدَّةَ وَطْأَتِهِ وَ نَکالَ وَقْعَتِهِ وَ نَکیرَ سَیْفِهِ. وَ قِلَّةَ مُبالاتِهِ لِحَتْفِهِ. وَ تَبَحُّرِهِ فى کِتابِ اللّه ِ وَ تَنَمُّرِهِ فى ذاتِ اللّه ِ؛
اینان. کارگردانان سقیفه. چه عیبى از ابوالحسن گرفتند؟! که او را براى رهبرى جامعه اسلامى صالح ندیدند!. بخدا سوگند عیب او را بر خورد سخت. و بدون مسامحه و سهل انگارى در برابر حق. و مرگبار بودن رویارویى با او و شمشیر برّان و بى اعتنایى به مرگ و آگاهى گسترده نسبت به کتاب خدا و گردن فرازى در راه خدا دانسته اند.
الاحتجاج، ج 1، ص 147
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ عَلِيّاً عليه السلام كانَ اِذا أَصْبَحَ يَقُولُ: مَرْحَبا بِكُما مِنْ مَلَكَيْنِ حَفيظَيْنِ اُمْلى عَلَيْكُما ما تُحِبّانِ اِنْ شاءَاللّه ُ. فَلا يَزالُ فى التَّسْبيحِ وَ التَّهليلِ حَتّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ وَ كذلِكَ بَعْدَ الْعَصْرِ حَتّى تَغْرُبَ الشَّمْسُ؛
حضرت علی(عليه السلام) هر بامداد. در خطاب به دو فرشته نويسنده اعمال. مى فرمودند: مرحبا بر شما دو فرشته بزرگوار و ياد داشت كننده اعمال. به خواست خدا امروز نيز. آنچه دوست داريد بر شما املا خواهم كرد، و به دنبال اين تعهد به ذكر: «سبحان اللّه و لا اله الاّ اللّه » مشغول مى شد تا خورشيد طلوع مى كرد. و هنگام عصر نيز تا غروب آفتاب، به همان ذكرها مى پرداخت.
بحارالانوار، ج 84، ص267
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ أَميرَالْمُؤْمِنينَ عليه السلام كانَ يَخْرُجُ وَ مَعَهُ أَحْمالُ النَّوى فَيُقالُ لَهُ: يا أَبَاالْحَسَنِ ما هذا مَعَكَ؟ فَيَقُولُ: نَخْلٌ اِنْ شاءَ اللّه ُ. فَيَغْرِسُهُ فَلَمْ يُغادِرْ مِنْهُ واحِدَةً؛
گاهى اميرالمؤمنين (عليه السلام) به سوى صحرا مى رفت وهمراه خود بارى از هسته خرما مى برد، به حضرتش گفته مى شد: اين چيست كه به همراه دارى؟ مى فرمودند: هر دانه از اينها يك نخل است انشاءاللّه . آنگاه مى رفت و همه آنها را مى كاشت و دانه اى از آنها رد نمى خورد.
اصول كافى، ج 5، ص 75
امام صادق علیه السّلام فرمودند:

به خدا سوگند على بن ابى طالب (عليه السلام) تا روزى كه از اين دنيا رفت مال حرامى نخورد و هيچ گاه بر سر دو راهى. كه هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد. قرار نگرفت مگر اين كه پر زحمت ترين آنها را برگزيد و هر حادثه مهمى كه براى پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) پيش مى آمد. به دليل اعتمادى كه به حضرت على (علیه السّلام)داشت. از او كمك مى گرفت. و در ميان اين امّت هيچ كس نتوانست همانند حضرت على (عليه السلام) راه پيامبر اکرم(صلى الله عليه و آله) را بى كم و كاست. طى كند و با اين همه تلاش و كوشش همواره چون بيمناكان كار مى كرد، چشمى به بهشت و چشم ديگر بر آتش داشت، از سويى اميدوار پاداش بهشت و از سوى ديگر هراسناك از كيفر آتش بود.
الارشاد، ص 255
ابى كهمس گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: عبداللّه بن ابى يعفور بر شما درود فرستاد. حضرت فرمودند:

بر تو و بر او درود باد، وقتى پيش او رفتى سلام مرا به او برسان و بگو: جعفر بن محمد مى گفت: نيك بنگر هر آن ويژگى كه باعث شد تا على (عليه السلام) به آن مقام بلند نزد پيامبر خدا(صلی الله علیه و آله) برسد. خود را ملازم آن خصلت نما. و يقين بدان هر مقامى كه على نزد پيامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) يافت، تنها و تنها به خاطر راستگويى و امانتدارى بود.
اصول كافى، ج 2، ص104، ح 5
پیامبر اکرم صلّى الله عليه و آله فرمودند:
مَنْ أَرَادَ أَنْ يَنْـظُرَ اِلى آدَمَ فى عِلْمِهِ وَاِلى نُوحٍ فى تَقْواهُ وَاِلى اِبْراهيـمَ فى حِلْمِهِ وَ اِلى مُوسى فى هَيْبَتِهِ وَ اِلى عيسى فى عِبادَتِهِ فَلْيَنْظُرْ اِلى عَلِىِّ بْنِ اَبى طالبٍ عليهم السلام؛
هر كه مى خواهد به « آدم » و علم او و « نوح » و تقواى او و « ابراهيم » و دور انديشى. بردبارى. او و « موسى » و هيبت او و « عيسى » و عبادت او بنگرد، به « على بن ابى طالب » بنگرد.
ارشاد القلوب، ص 217
انس بن مالك مى گويد: روزى خدمت پيامبراکرم صلى الله عليه و آله نشسته بودم كه حضرت علی عليه السلام وارد شدند، پيامبراکرم صلى الله عليه و آله به ايشان فرمودند: جلو بيا، بعد ایشان را در آغوش گرفتند و ميان دو چشم شان را بوسيدند و فرمودند:

اى على! خداوند ولايت تو را بر آسمانها عرضه كرد، آسمان هفتم براى پذيرش ولايت تو سبقت گرفت، پس خداوند آن را به عرش زينت بخشيد، سپس آسمان چهارم پيشى گرفت، و خداوند آن را با «بيت المعمور» زينت بخشيد، بعد آسمان دنيا سبقت گرفت، خداوند آن را به ستارگان آذين كرد، سپس ولايت تو را به زمينها عرضه كرد، پس مكه براى پذيرش آن پيشى گرفت و خداوند آن را با كعبه زينت بخشيد، بعد مدينه سبقت گرفت، خداوند آن را بواسطه من زينت بخشيد، بعد از آن كوفه پيشى گرفت و خدا آن را به واسطه تو زينت داد بعد قم براى پذيرش ولايت تو پيش قدم شد و خداوند آن را به واسطه عرب (اشعريها) زينت بخشيد و دربى از دربهاى بهشت را بسوى آن باز كرد.
بحارالانوار، ج 60 ، ص 212