عضویت العربیة English
جمعه، 7 ارديبهشت 1403 ( سال مهار تورم و رشد تولید )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
محرم و عزاداري
امام صادق علیه السلام فرمودند:
إِنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَمَّا مَضَى بَکَتْ عَلَیْهِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ السَّبْعُ وَ مَا فِیهِنَّ وَ مَا بَیْنَهُنَّ وَ مَنْ یَتَقَلَّبُ عَلَیْهِنَّ وَ الْجَنَّةُ وَ النَّارُ وَ مَنْ خَلَقَ رَبُّنَا وَ مَا یُرَى وَ مَا لَا یُرَى ؛
وقتی ابا عبد الله الحسین(ع) به شهادت رسید، تمام آسمان‌ها و زمین‌های هفتگانه و آنچه در اینها و بین اینها بود و هر که بر آنها می‌‎جنبید و بهشت و جهنّم و هر چه خداوند آفریده چه دیده شود و چه نادیدنی باشند بر او گریه کردند.
بحارالانوار، ج 45، ص 206
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اللهم...و ارحم تلک الأعین التى جرت دموعها رحمة لنا و ارحم تلک القلوب التى جزعت و احترقت لنا و ارحم الصرخة التى کانت لنا؛
امام صادق (علیه السّلام) بر سجاده خود نشسته و بر زائران و سوگواران اهل بیت، چنین دعا مى کرد و مى فرمودند: خدایا...آن دیدگان را که اشک‌هایش در راه ترحم و عاطفه بر ما جارى شده و دل‌هایى را که به خاطر ما نالان گشته و سوخته و آن فریادها و ناله هایى را که در راه ما بوده است، مورد رحمت قرار بده.
بحارالانوار، ج 98، ص8
امام صادق (علیه السّلام) به «مسمع» که از سوگواران و گریه کنندگان بر عزاى حسینى بود، فرمودند:
...رحم الله دمعتک، اما انک من الذین یعدون من اهل الجزع لنا و الذین یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا، اما انک سترى عند موتک حضور آبائى لک...؛
خدا، اشک تو را مورد رحمت قرار دهد. آگاه باش، تو از آنانى که از دلسوختگان ما به شمار مى آیند، و از آنانى که با شادى ما شاد مى شوند و با اندوه ما غمگین مى گردند. آگاه باش! تو هنگام مرگ، شاهد حضور پدرانم بر بالین خویش خواهى بود.
وسائل الشیعه، ج 10، ص397
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لما مات ابراهيم بن رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) حملت عين رسول الله بالدموع ثم قال النبى (صلی الله علیه و آله و سلم): تدمع العين و يحزن القلب و لا نقول ما يسخط الرب و انا بك يا ابراهيم لمحزونون؛
چون ابراهيم پسر رسول خدا از دنيا رفت، چشم پيامبر پر از اشک شد. سپس پيامبرفرمودند: چشم، اشكبار مى شود و دل غمگين مى ‌شود، ولى چيزى نمى گوييم كه خدا را به خشم آورد، و ما در سوگ تو اى ابراهيم اندوهناك هستيم.
بحارالانوار، ج 22، ص157