امام علی علیه‌السلام
امام علی علیه السلام به یکی از یارانش که بیمار شده بود، فرمودند:
جَعَلَ اللهُ مَا کَانَ مِنْ شَکْوَاکَ حَطّاً لِسَیئَاتِکَ، فَإِنَّ الْمَرَضَ لاَ أَجْرَ فِیهِ، وَلکِنَّهُ یحُطُّ السَّیئَاتِ، وَیحُتُّهَا حَتَّ الاْوْرَاقِ، وَإِنَّمَا الاْجْرُ فِی الْقَوْلِ بِالّلِسَانِ، وَالْعَمَلِ بِالاْیدِی وَالاْقْدَامِ، وَإِنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ یدْخِلُ بِصِدْقِ النِّیةِ وَالسَّرِیرَةِ الصَّالِحَةِ مَنْ یشَاءُ مِنْ عَبَادِهِ الْجَنَّةَ.
خداوند این درد و ناراحتی تو را باعث از بین رفتن گناهانت قرار داده است؛ زیرا بیماری پاداشی ندارد؛ ولکن گناهان را از بین می‌برد و آن‌ها را همچون برگ درختان می‌ریزد. اجر و پاداش، تنها در گفتار به زبان و عمل با اعضاست و خداوند سبحان کسانی از بندگانش را که بخواهد، به خاطر صدق نیت و باطن پاکشان، داخل بهشت می‌کند.
نهج البلاغه، حکمت 42.
از امام علی علیه السلام سؤال شد که خیر و خوبی در چیست؟ حضرت فرمودند:
لَیسَ الخَیرُ أَن یکثُرَ مَالُکَ وَ وَلَدُکَ وَلَکِنَّ الخَیرَ أن یکثُرَ عِلمُکَ وَأن یعظُمَ حِلمُکَ وَ أن تُبَاهِی النَّاسَ بِعِبَادَةِ رَبِّکَ فَإِن أحسَنتَ حَمِدتَ اللهَ وَ إِن أسَأتَ استَغفَرتَ اللهَ وَ لَا خَیرَ فی الدُّنیا إِلَّا لِرَجُلَینِ رَجُلٍ أذنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ یتَدَارَکُهَا بِالتَّوبَةِ وَرَجُلٍ یسَارِعُ فی الخَیرَاتِ.
خوبی و خیر در این نیست که مالت فراوان و فرزندانت زیاد شوند؛ بلکه خیر و خوشبختی آن است که علمت افزون گردد و حلمت زیاد شود و با پرستش پروردگار بر مردم مباهات کنی و اگر نیکی کنی، شکر خدا به جا آوری و اگر بدی کنی، طلب آمرزش نمایی. دنیا فقط برای دو کس خوب است: کسی که گناهی کرده است و می‌خواهد با توبه جبران کند و کسی که به انجام دادن سرعت به کارهای نیک مشغول است.
نهج البلاغه، حکمت 94.