جان و جوهرِ تجربه یِ عرفانی، شکفتگیِ «من» است و آغوش گشودنِ آن بر جان و جوهر و معنایی که در سراسرِ هستی نهفته است. این شکفتگی و گشایش نیز، در گِروِ این است که آدمی بتواند «منِ» خویش را با هستی ـ که «من»...

سنجشِ سبک شناختیِ رساله ها و کتاب هایِ کوتاهِ شیخ از آن میان، کتابِ فصوص الحکم، با کتابِ فتوحات مکیّه، تفاوتِ چشم گیری را نشان می دهد: آشکاری و اطناب در فتوحات، و فشرده گویی و ایجاز در فصوص، فشرده گویی...

نگاهی به زبانِ شیخ و چگونگیِ ساختارِ آن در پاره ای از نوشته های او، می تواند بسیاری از ویژگی هایِ این زبان را برایِ ما باز نماید. شیخ، پیش از آن که در سالِ 598 ـ599 به مشرق کوچ کند، به کوشش هایِ نوشتاریِ...

تجربه یِ عرفانی، در جان و جوهرِ خویش، چیزی نیست جز تب و تاب و تکاپویِ آدمی برایِ فراتر رفتن از تجربه هایِ عادیِ دینی. در این تجربه هایِ عادی و هر روزینه، دینداران به عادت هایِ دینی (که از خانواده و ......

در شهر مکّه شکوفایی و کمالِ تجربه هایِ روحیِ شیخ، با تجربه یِ زیبایِ عاشقانه ای پیوند یافت: عشقِ شیخ به «عین الشمس نظام» دخترِ استادش شیخ مکین الدین ابی شجاع زاهرِ بنِ رستمِ اصفهانی. و این تجربه یِ عشقی،...

ابنِ عربی، هنگامِ گفت و گو درباره یِ «اقطاب» از دیدارِ خود با خضر هنگامی که هنوز در آغازِ راه بوده، یاد می کند و او را یکی از اقطابِ برجسته می شمارد:

شیخ، پس از نخستین دیدارش از تونس در سالِ 587/ 1193، بارها به اندلس ـ به ویژه اشبیلیه ـ و مغربِ غربی سفر کرد. در سالِ 589/ 1195 او را در فاس می یابیم، همراهِ شیخی دیگر: «ابو اسحاق ابن طریف»:

پژوهشگر، به دشواری می تواند به گونه ای یقینی باز نماید که ابنِ عربی با کوششِ شخصی به این ذکرهایِ قرآنی راه یافت یا به راهنماییِ پیری. و ما می دانیم که شیخ تا سالِ 586/ 1192 در اشبیلیه ماند و از آن جا بیروت...

پدرِ «محمد» در دستگاهِ «محمدِ بنِ سعیدِ ابنِ مردنیش» امیرِ مرسیه، پایگاهی بلند و برجسته داشت. پس از فروپاشیِ «مرسیه» به دستِ «موحّدان» خانواده یِ محمد، به «اشبیلیه» کوچ کردند، سالِ 568/ 1172، و محمد در...

ابنِ عربی، از آن سویِ پرده یِ سده هایِ ششم و هفتم هجری ( دوازدهم و سیزدهم میلادی)، و از جهانِ اسلام و اندلسِ آن روزگاران، چه سخن و پیامی می تواند برایِ ما در سده یِ بیست و یکم داشته باشد؟ پیش از آن که...