یکی از ارکان شادکامی، رضامندی و دیگری نشاط است. عامل بنیادین شادکامی، سبک زندگی موحدانه است که اساس آن، ایمان به خدا بوده و ره‌آوردش تنظیم زندگی بر اساس آموزه‌های اوست.

اگر قانون گذاری، منحصر به خداست، خواه ناخواه اطاعت از غیر او، در صورتی که فرمانش مخالف فرمان خدا باشد، به معنای شریک قرار دادن برای خدا در قانون گذاری است.

عامل بنیادین اصل شادکامی، به همان توحید برمی‌گردد. اگر زندگی انسان، مبتنی بر توحید شکل بگیرد، بنیان شادکامی تحقق یافته است.

فقدان نشاط، موجب انقباض روح و فقدان هیجان می‌شود و همین امر سبب فقدان توان لازم برای عمل می‌گردد و در نتیجه، به ناکامی می‌انجامد.

دنیا، سرای عمل است که در آن افراد به انجام دادن طاعت و ترک معصیت فراخوانده می‌شوند. بنابراین، دنیا جایی نیست که فرد در آن آزاد باشد و هر رفتاری که می خواهد انجام دهد.

حکمت دیگر خلقت انسان، ابتلا و آزمایش است گفتنی است که آزمایش خداوند متعال به منظور آگاهی یافتن نیست؛ بلکه حکمت آن، شکوفا کردن استعدادهای انسان است.

خوش اخلاقی از فضایلی است که دارای آثار گوناگون فردی و اجتماعی است و در زندگی انسان و جامعه تاثیر زیربنایی دارد و زمینه ساز نیکی هاست۔

یادآوری نعمت‌های خدادادی، توجه به زوایای پیدا و پنهان آن در زندگی، و سپس شکرگزاری، در طراوت بخشی زندگی فردی و اجتماعی مهم است.

عبادت که اجرای دستورهای الهی است، باید به قصد تقرب به خداوند صورت گیرد، و بالاترین راز عبادت، همین تعبد است.

انسان هرگاه به گرفتاری دچار می شود، احساس اتکا به قدرت بی پایان خداوند در او به شدت افزایش می یابد. پس ناآگاهانه به نیرویی توانا متوسل میشود و از او یاری میخواهد.