برای رسیدن به رضامندی باید آرزوها را مدیریت و تنظیم کرد تا داشته‌ها را ناچیز نسازد و نارضایتی را به وجود نیاورد.

هرچه انسان، حریص‌تر شود، به همان اندازه از آرامش، دور شده است. راهی که حریص می‌پیماید، به وادی آرامش ختم نمی‌شود و نه تنها از آن برخوردار نمی‌گردد، بلکه آن مقداری را هم که دارد، از دست می‌دهد.

گاه در گذر زمان و با پیشرفت یا پسرفت اوضاع اقتصادی، میزان نیازهای افراد، کاهش یا افزایش می‌یابد.

انسان، موجودی نیازمند و طالب بی‌نیازی است که اگر به آن برسد، به احساس خوشایند رضامندی دست خواهد یافت.

سپاس‌گزاری، متوقف بر نعمت‌شناسی است. مقایسه صعودی، نعمت‌ها را ناچیز می‌شمرد و لذا ناسپاسی را هم به دنبال دارد.

در دعاها نیز باید روزی کافی را از خدا خواست و از روزی زیاد یا کم، دوری جست.

مخصوص‌ترین حالت روحی دینی، نشاط و سروری است که از تسلیم خود و فراموشی خود در انسان دین دار حاصل می شود.

رابطه فرزند با پدر و مادر خود را نمی توان بر اساس قاعدة عدل و قسط ارزشیابی کرد؛ زیرا اساس عدل و قسط بر این است که دو نفر یا بیشتر، با هم روابط متقابل، و در نتیجه، حقوق و تکالیف متقابل داشته باشند.

انسان دو بعد روحانی و جسمانی دارد که هریک از این دو بعد، دارای توانایی‌ها و گرایش‌های گوناگونی است.

ترس از عدالت خدا، در اصل، ترس از فعل و عملکرد خود است؛ زیرا آنچه انجام یابد یا ترک شود، فراموش نمی گردد.