آیه ی ولایت یکی از روشن ترین دلایل امامت بلافصل علی(ع) است، اما برخی از مفسران و متکلمان اهل سنت، شبهه ها و ابهام هایی درباره ی دلالت این آیه مطرح کرده اند که

یکی از مسائلی که بعد از رحلت پیامبر بزرگ اسلام(ص) محل بحث و نزاع مسلمانان واقع شد، مسأله ی جانشینی رسول گرامی اسلام (ص) بود. نگارنده در این مقاله

مسأله ی امامت در تاریخ اندیشه ی اسلامی و نیز رویکردهای مختلف به این موضوع پیشینه ای طولانی دارد. رویکرد علامه به این موضوع، که به آیات قرآن و روایت ها و مبانی عقلی مستند است،

سنگ بنای تشیع، امامت و حجیت قول و فعل امام است؛ حجیتی که از علم تام و منبعث از یقین و برگرفته از سخنان نبی(ص) و استنباط از کتاب و سنت و الهامات الهی است.

از جمله اهداف بلند نهج البلاغه پرورش روح و تربیت جان و روان، تعلیم خصلت های نیک و ارزش دادن به آنها و پرهیز از عادات زشت و ناپسند می باشد. بخش بزرگی از نهج البلاغه

از درس های مهم نهج البلاغه در مورد عموم مردم، به ویژه زمامداران جامعه ی اسلامی، زندگی ساده و مردم دوستی آنان است. ایشان در مورد اظهار همدردی و همراهی عملی

پس از شناخت اجمالی از موضوعات نهج البلاغه، اینک به صورت گذرا، نگاهی به ابعاد ارزشی این کتاب ارزشمند می افکنیم تا ببینیم چه چیزهایی در نهج البلاغه ارزش و

علامه بر فصاحت و بلاغت و زیبایی لفظ، معانی ژرف و گسترده و مفاهیم والای نهج البلاغه است که به آن جاودانگی بخشیده است؛ مفاهیم و معارفی که از سرچشمه ی وحی

تمام خطبا و سخنرانان به او اقتدا نموده و همه ی واعظان بلیغ از سخن او استمداد جسته اند. با این همه، او مقدم است و آنها مؤخر؛ زیرا سخن او کلامی است که آثار علم الهی و

نهج البلاغه، به معنای روش رسا سخن گفتن، نامی است که سید رضی( قدس سره) بر مجموعه ی گردآوری خود از سخنان مولای متقیان علی (ع) نهاده است.