صورت اول، هر چند به ظاهر با صورت دوم تمایزی ندارد، اما بعد می بینیم که در عمل تمایز هست؛ به این دلیل که انسان کاری را وقتی بر حسب عادت انجام دهد اگر تحت شرایط

نویسنده این نوشتار در پی آن است که روشن نماید تقیه، به عنوان یک تز عقیدتی - عملی در اسلام و جزء لاینفک مذهب تشیع، زمانی می تواند منشأ اثر و سازنده باشد که

وقتی با دیده ی تأمل به تاریخ اسلام پس از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می نگریم به مسأله ای می رسیم که آموزه ی معروف تکرار تاریخ را تداعی می کند و

امام صادق (علیه السلام) با عنایت به تجربه و کار سخت نیروسازی دو امام قبل از خود، زمینه را مساعد نتیجه گیری از تلاش های انجام شده یافت و تصمیم به تحقیق بخشیدن

امام رضا (علیه السلام) در عهد حکومت هارون، پس از شهادت پدر بزرگوارش (علیه السلام)، عهد امامت را پذیرا باشد. با این حال خود به خود روشن است که در دوران

شیخ صدوق در عیون اخبار الرضا (علیه السلام)، از قول حاکم محمد بن محمد بن اسحاق نقل کرده است که وقتی که منصور دوانیقی بغداد را می ساخت، علویون گرفتار شده را

با مروری در تاریخ اسلام و مطالعه روی جریان های موجود در می یابیم که به کارگیری روش تقیه به منظور حفظ تشیع پس از شهادت امام علی (علیه السلام) به دلیل حاکمیت

نویسنده در این نوشتار ابتدا به نمونه های متمایزی از تقیه ی امامان شیعه (علیه السلام) اشاره می کند تا شناختی کامل از عینیت آن به دست آید، آن گاه دو پاره ی زمانی را به عنوان

برخی از اولاد ائمه (علیهم السلام) چنان که شیخ مفید در کتاب خود الارشاد (1) آورده، همنام با برخی شخصیت های مورد احترام عامه اند، همچون عمر، عثمان،

پهنه ی گسترده ی تقیه در معنارسانی گاهی به اختفای میزان علم و آگاهی شخص نسبت به نااهلان یا کم استعدادان منتهی می شود و آن در صورتی است که افشای دانش نتیجه ی مثبتی در