امام موسی صدر علاوه بر وحدت بین مذاهب اسلامی به یک نوع اتحاد و گفتگو بین ادیان الهی اعتقاد داشت. بدین سبب که بدو ورود به لبنان، تلاش خود را جهت ارتباط و

در میان شخصیت های برجسته اسلامی (اعم از شیعه و سنی) پیرامون وحدت بین پیروان مذاهب در مرحله اول دو نظریه منفی و مثبت وجود دارد.

امام موسی صدر بعد از تشکیل «مجلس اعلای شیعیان لبنان» و در روز تصدی ریاست این مجلس، جمعه 2/ 3/ 1348 هـ. ش. برابر ششم ربیع الاول و 23 مه 1969، طی سخنرانی پرشوری

یکی از آرزوها و آرمانهای دیرین امام موسی صدر وحدت امت اسلامی در سرتاسر جهان بود. او از آغاز دوران جوانی که در حوزه علمیه قم مشغول تحصیل بود، به این مهم می اندیشید و

امام موسی صدر از قدرت بالای سیاسی و مذهبی برخوردار بود و بر قلوب میلیونها شیعه و سنی و مسیحی در کشورهای مختلف حکومت می کرد.

در ماجرای سپتامبر سیاه 1970 م برابر شهریور 1349، پانزده هزار فلسطینی در اردوگاه خود واقع در اردن به خاک و خون غلطیدند و باقی مانده ی آنها از آن کشور

امام موسی صدر در آبان ماه 1337 برابر جمادی الاولی 1379 به دعوت علمای برجسته ی لبنان برای یک بازدید سی روزه وارد لبنان شد. وی پس از مشاهده نابسامانی های

خاندان شریف «صدر» از تبار پاک پیشوای هفتم شیعیان، امام موسی کاظم (ع) و از سلسله طلایی سادات علوی به شمار می آیند. این نسل پاک سرشت از قرون متمادی به دو سلسله «صدر» و

جریان کامل ربودن امام موسی صدر در لیبی از سال 1978 تا سقوط نظام دیکتاتوری قذافی