حاج ملاعلي کني، ملقب به رئيس‌المجتهدين، از فقهاي بزرگ شيعه در اواخر قرن 13 ش و از علماي صاحب نفوذ دوره ناصري است. او در دوران حيات خويش با حوادث گوناگوني در صحنه سياسي کشور مواجه شد و

احمد فارس شدياق نه تنها در زمينه ادبيات عرب به همراه محمود صفوت الساعاتي (1880-1825) شاعر و نويسنده مصري، ناصيف اليازجي (1800-1871) و پيترس بستاني (1819-1883) دور نويسنده لبناني،

ابن ابي الضياف به عنوان انديشمندي سياسي و جامعه‌شناسي واقع‌گرا، ضمن تأکيد بر فلسفه وجودي حکومت در زندگي اجتماعي، ضرورت آن را در برآورده ساختن نيازها و خواسته‌هاي اوليه و اساسي جامعه اجتناب‌ناپذير

طهطاوي بر اين باور است که تربيت، عامل پيشرفت تمدن و توسعه جامعه است و مي‌نويسد: ملتي که تربيت در آن به سمت جلو حرکت مي‌کند، به همان سان، به پيشرفت و ترقي مي‌رسد به نحوي که واجد شرايط لازم

طهطاوي از جمله متفکران مهم جهان اسلام است که انديشه‌هاي او توسط محققان مورد توجه جدي بوده است، او را به اجماع جزء اولين روشنفکران و متجددان ميدانند که ورود دانش جديد و مظاهر تمدني غرب را به جهان

يکي از مباحث اساسي و بنيادي در فقه سياسي در انديشه شيخ، قواعد فقه سياسي است. از آنجا که فقه سياسي به روابط مردم، حکومت، حاکمان و حکومت‌ها مي‌پردازد، قواعد و اصول اين علم مي‌تواند اصولي زيربنايي براي

امروز، که هزاران مسئله نوپيدا پاسخ شرعي مي‌طلبد و در شکل زندگي فردي و اجتماعي گرگوني جدي پديد آمده است، از هر روز ديگر به شناخت فقيهان مبتکر، مؤسّس و نوآور نيازمندتريم، تا نه تنها روش اجتهادي آن‌ها،

حاج ملا‌هادي سبزواري مهم‌ترين شارح فلسفه متأله صدرالدين شيرازي و به اعتباري واپسين حکيم سنت ايراني فلسفه در سدههاي متأخر دوره اسلامي است. حاجي -که در ديدار شاه از او و با ديدن عکس خود با شاه در

در ميان انديشه‌گران سياسي عصر ناصري، بهبهاني در شمار معدود کساني است که در منهاج‌العلي، به بحثي هر چند فشرده و مختصر درباره آزادي و انواع آن توجه کرده است.

منهاج العلي، اثري از دردمندي دور از وطن و نشسته در غربت ديار مصر است. از زندگي و نام و نشان اين نويسنده نيز اطلاعي بسنده در دست نيست. او در سال 1274 ق در ايران بوده و هشت سال پس از عزل ميرزا