در بخش نخست اين نوشتار،‌ به تاريخچه و فهرست مكتوبات حديثي ائمه (ع) پرداخته شد و در پايان،‌ از يكصد و سي اثر ياد شده كه به ائمه (ع)، منسوب‌اند. اينك و در اين نوشتار، به پژوهش‌هاي ضروري در اين عرصه

تاثيرگذاران امامان شيعه (عليه السلام) در رشد و بالندگي فرهنگ و تمدن اسلامي در حيات سيصد ساله آن، بركسي پوشيده نيست. سخنان نغز و حكيمانه، تربيت شاگردان دانشور،‌ و سيره‌ي عملي فرهنگ پروري و دانش

در مجموعه‌های حديثي شيعه و اهل سنت، احاديث چندي به چشم می‌خورند كه بر قرار گرفتن زمين بر پشت ماهي دلالت دارند. درباره‌ی احاديث، از سه منظر كلي می‌توان به مطالعه و بررسي پرداخت.

واقعه‌ي غدير- كه در ذي الحجه سال دهم هجري، هنگام بازگشت پيامبر (صل الله و عليه) از حج اتفاق افتاد-، ‌حادثه‌اي تاريخي نيست كه در كنار ديگر وقايع، ‌بدان نگريسته شود. غدير،‌ تنها نام يك سرزمين نيست، ‌يك تفكر...

پايه‌هاي اختلاف جريان‌هاي حديثي اهل سنت را مي‌توان در اعتبار،‌ صدور و تفسير حديث خلاصه كرد. اين اختلاف،‌ درگذشته،‌ سبب شكل گيري گروه‌هاي نص گرا،‌ عقل گرا و صوفيه شده است. در عصر حاضر نيز همان

پديده‌ي «خاورشناسي » يا «استشراق»، به مجموعه‌ي مطالعات غربيان نسبت به شرق اطلاق مي‌گردد، خواه اين مطالعات، به مليت‌ها و اقوام برگردد يا به اديان و آيين‌ها؛ يعني مطالعات ايران شناسي،‌ عرب شناسي،‌

يكي از مباحث اصلي فلسفه‌ي حديث و علوم حديث- كه نقشي زيربنايي در همه‌ي مباحث مرتبط با حديث دارد، مسئله «رابطه‌ي حديث با قرآن» ‌است. در اين مسئله، ‌سخن بر سر آن است كه حديث،‌ چه جايگاهي در كنار

ميراث فکري هر فرهنگ و جامعه، هويت و چيستي آن است. آدمي را نمي‌توان از گذشته‌ي فرهنگي اش تُهي ساخت، که ديگر توان روييدن و بالندگي نخواهد داشت. بي اعتنايي به ميراث و آن را حفاري در کوير تلقي کردن،

مُصادَقَةُ الإخوان، نام کتاب حديثي است که در آيين دوستي و برادري.اين کتاب با حجمي‌اندک، 125 حديث را در موضوع دوستي، در خود جاي داده است.

1. آيا سرودن شعر، با مقام عصمت و امامت سازگاري دارد؟ و آيا امامان، همچون پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم)، از سرودن شعر منع شده‌اند؟ اين نخستين پرسشي است که در طليعه‌ي بررسي ديوان اميرمؤمنان