شیخ زین الدین علی بن احمد بن محمد بن هلال کرکی عاملی ـ که به نام جدش شهرت یافته و با عنوان «علی بن هلال کرکی» از او نام برده می شود ـ از عالمان فرزانه و سترگ عصر صفوی است. زمان و مکان ولادت او معلوم نیست،

اگر سعدی می گفت: «همه قبیله ی من عالمان دین بودند ... مرا معلم عشق تو شاعری آموخت»، شیخ بهاءالدین عامِلی را شاعری چیزی نبود که در میراث پدران دانشور دین شناسش نبوده باشد. پدر بهاءالدین محمد، شیخ حسین بن

شخصیت علمی شیخ بهائی، چونان سیمای معنوی و روحانی وی، بس بدیع و دلرُباست. شیخ بهائی «در تمام علوم رسمی زمان خود دست داشت و در شماری از آنها منحصر به فرد بود».

از همان زمانی که فلسفه ی یونانی، عمدتاً از راه ترجمه، به جهان إسلام راه یافت و تنه ی أصلی فلسفه ی مسلمانان را تشکیل داد، گفتگوها درباره ی روائی و ناروائی و تحسین و تقبیح آن آغاز شد.

میرزا محمد طاهر نصرآبادی، تذکره نگار معروف عصر صفوی، درباره ی شیخ بهائی گفته است: «در تزکیه ی نَفس و تصفیه ی باطن عَدیل نداشت». (1)

پس از شیخ بهائی درباره ی او و مشرب و مرامش، سخنان ضد و نقیض بسیار گفته شده و - مانند دیگر مردان بزرگ - هاله ای از مُدَّعیات غریب و گزافه گوئی های خِرَدناپذیر شخصیّت او را در میان گرفته است. برخی، از سَرِ...

پیش از این دیدیم که شیخ علی مِنشار، عالِم فاضل جَبل عاملی که شیخ الإسلام اصفهان بود، زمینه ساز پایگاه یافتن پدر شیخ بهائی در دستگاه صفویان شد.

کلیک کاشانی (ف‍ـ: 1061 ه‍. ق.) در بیتی معروف و حکیمانه اندرز می داد که «طَبعی به هم رسان که بسازی به عالَمی ... یا همتی که از سر عالَم توان گذشت».

سنت إلهی در باب این سَره مَرد نادره کار نیز جاری شد و به تعبیر «مرسوم» و - در این مقام - «دُرُست» برخی پیشینیان، جهانی از او یتیم مانْد.

آن آزادی و بی تَعَلُّقی که در عالَم عرفان و «رندی» و «قَلَندری» و خاک نشینی موج می زد، هم با طبع بلند و دل دریاوش بهاءالدین محمد ملائمت داشت، و هم نقطه ی مقابل تعلُّقات عفونت بار دنیاپَرستانه و پَستی بود...