حدود نیم قرن پیش بود که مسئله‌ی ذهن و بدن- که همانند مسائل دیگر در متافیزیک جدی برای چند دهه رو به زوال بود- به عنوان مسئله‌ی فلسفی عمده‌ای احیا شد. نخستین جنبش از کتاب مفهوم ذهن گیلبرت رایل-

اینکه چگونه چیزی چنین متمایز- یعنی یک حالت آگاهانه- در اثر انگیزش بافت عصبی روی می‌دهد، دقیقاً به اندازه‌ی پیدایش غول- هنگامی که طبق داستان، علاءالدین چراغش را صیقل می‌دهد- تبیین‌ناپذیر است

فیزیکالیستی که تردید دارد روان‌شناسی فیزیکالیستی از باورها و سایر گرایش‌هایی که با محتوا مشخص می‌شوند، دفاع کند، ممکن است همچنان از مخاطره‌ی انتحار شناختی بیزار باشد. یک راهبرد طبیعی این است که

بدین ترتیب، منطق اساسی مادی‌انگاری حذفی این است: روان‌شناسی عامیانه، یک نظریه است و به طور بسیار محتمل یک نظریه‌ی کاذب است؛ بنابراین بیایید از آن فراتر رویم.

مادی‌انگاری حذفی، آموزه‌ای است که تلقی عرفی ما از پدیده‌های روانی را یک نظریه‌ی کاملاً کاذب می‌داند؛ نظریه‌ای آن چنان ناقص که هم اصول و هم وجودشناسی آن نهایتاً به جای اینکه به آرامی به علم عصبی

وقتی به این پرسش توجه می‌کنیم که اجرا راهبرد التفاتی به این خوبی نتیجه می‌دهد، در می‌یابیم که این پرسش دوپهلو و پذیرای دو نوع پاسخ بسیار متفاوت است. اگر دستگاه التفاتی یک ترموستات ساده باشد، یک پاسخ ساده...

این وضعیت به روشنی مشتی درهم و برهم از اسنادهای «جدی» باور، اسنادهای تردیدآمیز باور، استعاره‌های سودمند آموزشی، شیوه‌ای از سخن گفتن و شاید بدتر از همه، مجموعه‌ای از دروغ‌های آشکار است. به نظر

در بغداد، بازرگانی بود که پیشکار خود را به بازار فرستاد تا مقداری غذا بخرد. پیشکار خیلی زود در حالی که رنگش پریده بود و به خود می‌لرزید، برگشت و گفت: ارباب! همین الآن که در بازار بودم، در میان

برخی از مادی‌انگاران برای اینکه به حذف حالات التفاتی ملتزم نشوند، میان سطوح مختلف توصیف فرق می‌گذارند. آنها حالات التفاتی را مربوط به مرتبه‌ی بالاتری از توصیف می‌دانند و حالات فیزیکی را مربوط به

اعتراضاتی به مادی انگاری حذفی وارد شده است: استدلال از طریق خود متناقض بودن که انسجام درونی دیدگاه «حذف‌گرایی» را به چالش می‌کشد، رد نظریه- نظریه که در حقیقت، اشکال به یکی از مبانی این