در آغاز قرن بیستم، شهرسازی، به معنای عمران شهری تعریف می‌شد. طی صد سال گذشته، به تناست تغییر شرایط اجتماعی- اقتصادی، و همچنین تحولات سیاسی و تجربیات علمی، برنامه‌‎ریزی شهری

این مبحث، با برشمردن مبانی علمی برنامه‌ریزی مسکن از دیدگاه شهرسازی و همچنین نکته‌های مثبتی که در عرصه‌ی مسکن در شهرسازی سنتی ایران دیده می‌شود، این موارد را با برنامه‌های مدیریت

نگاهی به تاریخ شهر و شهرنشینی در ایران و جهان، نشان‌دهنده‌ی روند گسترش شهر و شهرنشینی است. شهرها به عنوان پایگاه اصلی تمدن و بسط تفکرات بشری، همواره تغییرات فراوانی را در خود شاهد

مفهوم شهر از جمله مفاهیمی است که متخصصان و صاحب‌نظران بر تعریفی جامع از آن اتفاق‌نظر ندارند؛ چرا که شهر یک مفهوم چندوجهی است و تعریف براساس هر وجه‌، می‌تواند با تعریف از وجه

گسترش روزافرون شهرنشینی در کنار افزایش جمعیت بشری در سده‌ی اخیر، سبب ایجاد معضلات و چالش‌های نوین شهری، چه در بُعد کالبدی و چه در بُعد اجتماعی شده است. این واقعیت که معضلات

خاستگاه حرفه برنامه‌ریزی شهری، شرایط نامساعد و آشفتگی شهری قرن 19، و هدف آن رسیدن به کارایی، نظم و زیبایی از راه تعقل بود (مارکوس و دیگران، 1392: 51)، و همواره برنامه‌ریزی

رشد نرخ شهرنشینی در جهان، به ویژه طی چند دهه‌ی اخیر، فقط یکی از علل گسترش فقر شهری و نبود عدالت اجتماعی به شمار می‌رود. در حالی که خود، معلول بسط روابط سرمایه‌داری و حاکمیت

به طورکلی از منظر تاریخی، چهار مدل حکمروایی شهری طبقه‌بندی شده‌اند که عبارت‌اند از حکمروایی مدیریتی؛ حکمروایی شراکتی؛ حکمروایی طرفدار رشد؛ و حکمروایی رفاه. می‌توان گفت که این

اکنون بیش از دو دهه از طرح و رواج مفهوم مدیریت شهری در ایران می‌گذرد. مفهومی که داعیه‌ی ارائه‌ی الگویی نظری- عملی برای گذار شهرهای ایران از مدل سنتی اداره‌ی شهر به مدل‌های علمی و

در این مقاله، به بررسی تاریخ تحول مدیریت شهری در ایران معاصر، با اشاره‌ی ویژه به تکوین نظام اداره‌ی شهری در تهران، پرداخته شده است. (2) ساختار این مقاله براساس سه دوره‌ی مشخص