فهرست هنرمندان بزرگی که در مرزهای «جنون» قرار داده شده‌اند و یا در طبقه‌بندی‌های متعارف عمومی و یا تخصصی به شکلی روشن درون آن قرار گرفته‌اند، فهرستی طولانی و درخشان است: از وان گوگ تا آنتون

آنچه واپس‌ماندگی فرهنگی نامیده می‌شود و گاه در اصطلاحی رایج‌تر ولی غیر علمی‌تر «عقب‌ماندگی» فرهنگی نامیده می‌شود، امروزه در هیچ یک از این دو واژه مورد تأیید فرهنگ‌شناسان نیست. نخست تلاش کنیم این دو

در واقع مسئله مهاجرت، سوای پیشینه باستانی آن (از جمله در یونان و رم باستان)، به مثابه فرایندی دائم در تاریخ جوامع انسانی وجود داشته و دارد. انسان‌ها دائما برای به دست آوردن موقعیت‌های بهتر معیشتی و رسیدن...

دانشگاه‌ها در مفهوم کنونی خود، نهادهایی نسبتاً جدید به حساب می‌آیند که عمر آنها همچون نظام آموزش عمومی، چندان از تأسیس دولت‌های ملی فراتر نمی‌رود، هر چند پیشینه تاریخی آنها به گذشته‌های بسیار دور می‌رسد...

گذار دولت‌های موسوم به «سلطنت‌های مطلقه» به دولت‌های ملی در اروپا، عمدتاً از اواخر قرن هجدهم تا اواخر قرن نوزدهم انجام گرفت (آندرسون، 1978)؛ در حالی که این روند در امریکای شمالی در همین دوره،

زبان‌ انسانی، شگفت‌انگیزترین و شاید بدون اغراق بتوان گفت ارزشنمدترین ابداع فرهنگی انسان در طول حیات 4 میلیون ساله این گونه بوده است (فکوهی، 1390: 88- 80). زمانی که در نیمه‌ قرن بیستم کلود لوی

تعریف فرهنگ، همواره یکی از مشکلات اساسی در حوزه انسان‌شناسی به شمار می‌آمده است. در اواخر قرن نوزدهم ادوارد برنت تایلر، (1) تعریفی از فرهنگ ارائه داد که همه باورها و رفتارها و به عبارتی همه اشکال

بیش از دو هزار سال پیش، ارسطو، فیلسوف برجسته یونانی، «استبداد» را بر اساس یک پارادیم سیاسی، «هنری ایرانی» می‌دانست و بردگی را بر اساسی پارادیمی بیولوژیک، «امری طبیعی»؛ چنان که می‌گفت: «پس

واژه نوکیسگان را می‌توان به جای واژه بسیار رایج فرانسوی nouveaux riches (ثروتمندان جدید) به کار برد که امروزه در بسیای از زبان‌ها به همین صورت به کار می‌رود؛ واژه‌ای که به ویژه پس از فروپاشی

پیش از هر چیز باید به این نکته توجه داشت که مفهوم به طور عام بعد از جنگ جهانی دوم مطرح شد؛ یعنی زمانی که از یک سو جهان تخریب شده بود و باید موضوع سازندگی در رأس همه مسائل قرار می‌گرفت و از