دوش از جناب آصف پيک بشارت آمد کز حضرت سليمان عشرت اشارت آمد خاک وجود ما را از آب ديده گل کن ويرانسراي دل را گاه عمارت آمد

زاهد خلوت نشين دوش به ميخانه شد از سر پيمان برفت با سر پيمانه شد صوفي مجلس که دي جام و قدح مي‌شکست باز به يک جرعه مي عاقل و فرزانه شد

ياري اندر کس نمي‌بينيم ياران را چه شد دوستي کي آخر آمد دوستداران را چه شد آب حيوان تيره گون شد خضر فرخ پي کجاست خون چکيد از شاخ گل باد بهاران را چه شد

گلبانگ زد که چشم بد از روي گل به دور ديگر ز شاخ سرو سهي بلبل صبور با بلبلان بي‌دل شيدا مکن غرور اي گلبشکر آن که تويي پادشاه حسن

بازآ که ريخت بي گل رويت بهار عمر اي خرم از فروغ رخت لاله زار عمر کاندر غمت چو برق بشد روزگار عمر از ديده گر سرشک چو باران چکد رواست

بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر گر بود عمر به ميخانه رسم بار دگر تا زنم آب در ميکده يک بار دگر خرم آن روز که با ديده گريان بروم

سلام فيه حتي مطلع الفجر شب وصل است و طي شد نامه هجر که در اين ره نباشد کار بي اجر دلا در عاشقي ثابت قدم باش

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر روي بنماي و وجود خودم از ياد ببر گو بيا سيل غم و خانه ز بنياد ببر ما چو داديم دل و ديده به طوفان بلا

ببر اندوه دل و مژده دلدار بيار اي صبا نکهتي از خاک ره يار بيار نامه‌اي خوش خبر از عالم اسرار بيار نکته‌اي روح فزا از دهن دوست بگو

زار و بيمار غمم راحت جاني به من آر اي صبا نکهتي از کوي فلاني به من آر يعني از خاک در دوست نشاني به من آر قلب بي‌حاصل ما را بزن اکسير مراد