نویسنده: رسول سعادتمند
مردهای تاریخ بسیاریشان تنها ایستادند در مقابل قدرتها، حضرت ابراهیم تنهایی ایستاد و بتها را شکست؛ که وقتی آمدند گفتند که یک کسی به او ابراهیم می‌گفتند این کار را باید کرده باشد. تنهایی قیام کرد در مقابل بت پرستها و در مقابل شیطان وقت، (1) و از تنهایی نترسید برای اینکه این قیام قیام لله بود، برای خدا بود. و چون قیام برای خدا بود، هر دو طرفش نفع است. چه پیش ببرد نفع برده است، چه پیش نبرد باز هم نفع برده است. یکی از دو خوبیها را دارد یا خوبی دنیایی دارد؛ یا اگر دنیا گیرش نیامد، خوبی آخرتی آن بلاشکال است و هست.
حضرت موسی یک شبانی بود. شبان حضرت شعیب بود مدتها و تنهایی مأمور شد که برود و قیام کند. منتها ایشان یک توقعی از خدای تبارک و تعالی کرد که برادرم هم باشد. آن وقت شد «مثنی». اول خودش بود قیام کرد، بعد برادرش هم همراهش شد؛ شدند دو نفر، اما در مقابل چه دستگاهی؟ در مقابل دستگاه فراعنه که الان هم آثارشان در مصر و آنجاها، در قاهره و مصر و آنجاها هست. آن آثار عجیب و غریبشان. ایستاد در مقابلشان تنهایی، بعد هم که اضافه شد، یک نفر دیگر اضافه شد و آن عبارت از برادرش بود. بنی اسرائیل هم کاری از آنها نمی‌آمد جز شلوغکاری! چنانچه حالا هم همین، جز شلوغکاری کاری از آنها نمی‌آید.
پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) از اول که قیام کرد، تنها- تنها قیام کرد و دعوت کرد مردم را، قومش را دعوت کرد به حق تعالی و به توحید و هیچ کس همراهش نبود. تنهایی قیام کرد اول هم. مثلاً زنش که در منزل بود حضرت خدیجه به او ایمان آورد، و حضرت امیر که بچه‌ای بود آن وقت ایمان آورد؛ و بعد کم کم در مدینه. در مکه هم که بودند در سیزده سال نشد یک کاری انجام بدهند، برای اینکه مکی‌ها همه مقتدر و چیزدار بودند و می‌دیدند که اگر این رشد بکند با منافعشان مخالف است. از این جهت با او مخالفت می‌کردند، از خوف اینکه این رشد پیدا بکند و با منافعشان چه بشود. این بتها هم آلت بود پیش آنها. همچو نبود که بت پرستها خیلی به بت هم همچو [معتقد باشند]؛ عمده منافع مادیشان بود که آنها در مقابلش می‌دیدند پیغمبر اکرم است و منافع مادی شان در ضرر است. تا در مکه بودند تقریباً می‌شود گفت تنها بودند. یکی دو تا، چند نفر مختصری به ایشان گرویدند و اینها. فعالیت هم در مکه جز اینکه دعوت می‌کردند و دعوت زیرزمینی به اصطلاح می‌کردند چیزی نبود؛ تا وقتی که مقتضیات جور شد و رفتند به مدینه؛ آن وقت از مدینه شروع کردند و در مقابل قدرتهای بزرگ.
صحیفه امام، ج5، ص 35 تا 36
حضرت موسی یک شبانی بود. شبان حضرت شعیب بود مدتها و تنهایی مأمور شد که برود و قیام کند. منتها ایشان یک توقعی از خدای تبارک و تعالی کرد که برادرم هم باشد. آن وقت شد «مثنی». اول خودش بود قیام کرد، بعد برادرش هم همراهش شد؛ شدند دو نفر، اما در مقابل چه دستگاهی؟ در مقابل دستگاه فراعنه که الان هم آثارشان در مصر و آنجاها، در قاهره و مصر و آنجاها هست. آن آثار عجیب و غریبشان. ایستاد در مقابلشان تنهایی، بعد هم که اضافه شد، یک نفر دیگر اضافه شد و آن عبارت از برادرش بود. بنی اسرائیل هم کاری از آنها نمی‌آمد جز شلوغکاری! چنانچه حالا هم همین، جز شلوغکاری کاری از آنها نمی‌آید.
پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) از اول که قیام کرد، تنها- تنها قیام کرد و دعوت کرد مردم را، قومش را دعوت کرد به حق تعالی و به توحید و هیچ کس همراهش نبود. تنهایی قیام کرد اول هم. مثلاً زنش که در منزل بود حضرت خدیجه به او ایمان آورد، و حضرت امیر که بچه‌ای بود آن وقت ایمان آورد؛ و بعد کم کم در مدینه. در مکه هم که بودند در سیزده سال نشد یک کاری انجام بدهند، برای اینکه مکی‌ها همه مقتدر و چیزدار بودند و می‌دیدند که اگر این رشد بکند با منافعشان مخالف است. از این جهت با او مخالفت می‌کردند، از خوف اینکه این رشد پیدا بکند و با منافعشان چه بشود. این بتها هم آلت بود پیش آنها. همچو نبود که بت پرستها خیلی به بت هم همچو [معتقد باشند]؛ عمده منافع مادیشان بود که آنها در مقابلش می‌دیدند پیغمبر اکرم است و منافع مادی شان در ضرر است. تا در مکه بودند تقریباً می‌شود گفت تنها بودند. یکی دو تا، چند نفر مختصری به ایشان گرویدند و اینها. فعالیت هم در مکه جز اینکه دعوت می‌کردند و دعوت زیرزمینی به اصطلاح می‌کردند چیزی نبود؛ تا وقتی که مقتضیات جور شد و رفتند به مدینه؛ آن وقت از مدینه شروع کردند و در مقابل قدرتهای بزرگ.
پی‌نوشت:
1- نمرود.
منبع مقاله :صحیفه امام، ج5، ص 35 تا 36
