نویسنده: فرج‌الله میرعرب
در پژوهشی نکات ارزنده‌ای ذکر شده که مطالعه‌ی خلاصه‌ی آن، خالی از لطف نیست:
یک دلیل محسوس و ملموس برای بطلان تهمت وجود نقص یا تغییر در قرآن به شیعه‌ی امامیه، وجود قرآن مشهور مسلمانان در تمام خانه‌ها و کتابخانه‌های شیعه از صدر اسلام تا به امروز است. در هیچ سرزمینی از سرزمین‌های شیعه - در طول سده‌های پیاپی - قرآنی غیر از قرآن معروف در دست هیچ شیعه‌ای گزارش نشده است؛ نه تنها چنین نیست؛ بلکه باید گفت شیعیان و علمای آنان و در رأس آنها امام اولشان، علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) طریق وصول قرآن معروف و مشهور نزد مسلمانان به دست همه‌اند و شئون گوناگون قرآن از قرائت، اعراب، تعداد آیات و ... منتسب به آنان است ... . علی (علیه‌السلام) در دوران خلافتش بر اساس همین قرآن حکم کرده و همین قرآن را قرائت کرده و به آن متعبد بوده است. از سوی دیگر مآخذ قرائت‌های معروف، علمای امامیه و پیروان علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) هستند. عاصم که استاد حفص است و قرآن‌های موجود منتسب به قرائت اوست، نزد ابوعبدالرحمن حبیب سلمی قرائت آموخته و او نزد علی بن ابی طالب (علیه‌السلام)، قاری معروف دیگر یعنی حمزه، در قرائت، شاگرد امام جعفر صادق (علیه‌السلام) بوده که قرائتش قرائت علوی است و نیز نزد حمران بن اعین قرائت آموخته که او شاگرد ابوالأسود دئلی بوده و این فرد شاگرد علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) بوده است. کسائی هم نزد حمزه قرائت آموخته‌اند که معلوم شد به کجا ختم می‌شود، نیز نزد ابن ابی لیلی و ابان بن تغلب از شاگردان امام باقر و صادق (علیهما السلام) قرائت کرده است؛ پس قرائت در امامیه ریشه دارد.
نکته‌ی دیگر اینکه مصحف‌های قرآن کریم که در کشورهای اسلامی چاپ شده‌اند، همه بر اساس قرائت حفص از عاصم‌اند که به واسطه‌ی ابوعبدالرحمن عبدالله بن حبیب سلمی از علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) گرفته شده‌اند. در صفحه‌ی 605 مصحف مدینه که مجمع مالک فهد چاپ کرده، آمده است:
«این مصحف موافق با روایت حفص بن سلیمان بن مغیره‌ی کوفی، مطابق قرائت عاصم بن ابی النجود کوفی از تابعین از ابوعبدالرحمن عبدالله بن حبیب سلمی از عثمان بن عفان و علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) و زیدبن ثابت و ابی بن کعب از پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلم) است».
معلوم است که حفص، عاصم و ابوعبدالرحمن سلمی از امامیه هستند. در صفحه‌ی 669 مصحف چاپ شده تحت اشراف اداره‌ی اوقاف عراق در بغداد در سال 1386 قمری، همین سند تکرار شده است.
اینها قرآن‌های معروف نزد اهل سنّت در عصر ما هستند و قرآن‌های مسلمانان از روی آنها چاپ می‌شود. حتی شماره‌گذاری آیات، تابع روش کوفیان است که به علی (علیه‌السلام) منتسب است. (1)
پی‌نوشت:
1. ر.ک: ابوطالب تجلیل؛ تهنزیه الشیعه الإثنی عشریه عن الشبهات الواهیه؛ ج 1، ص 38-41.
منبع مقاله :میرعرب، فرج الله؛ (1394)، علوم قرآن در احادیث اهل بیت (ع)، قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، چاپ اول
