گوانتانامو

عکس شماره ( 1 )
بازداشت شدگان به محض رسيدن به کمپ اشعه ي X
( X-ray camp) ژانويه 2002
زندان خليج گوانتانامو يکي از مراکز بازداشت ايالات متحده است که توسط گروه رزمي مشترک گوانتانامو ( Joint Task Farce Guantanamo) از سال 2001 در پايگاه دريايي خليج گوانتانامو که در سواحل خليج گوانتاناموي کوبا قرار دارد ، اداره مي شود .
محلهاي بازداشت شامل سه قسمت مي شوند :
کمپ دلتا ( Camp Delta) که شامل کمپ اکو ( Camp Echo) مي شود ، کمپ ايگوانا ( Camp Iguana) و کمپ اشعه ي ايکس ( که بسته شده است ) .
اين مکان بيشتر با نام گوانتانامو يا گیتمو ( Gitmo) خوانده مي شود . بازداشت شدگان که در اين کمپ نگهداري مي شوند . از ژوئن سال 2008 توسط آمريکا به عنوان نيروهاي رزمي دشمن طبقه بندي شده اند .
پس از ادعاهاي بسياري که حاکي از آن بود که زندانيان تحت هيچ حمايتي بر اساس کنوانسيون ژنو ( Genev Conventions ) قرار نمي گيرند ، دادگاه عالي آمريکا در پرونده ي شکايت حمدان ( راننده ي شخصي بن لادن ) بر عليه رامسفلد ( وزير امور خارجه ي وقت آمريکا ) در 29 ژوئن سال 2006 چنين راي داد که آنها تحت حداقل حمايت طبق ماده ي عمومي شماره ي 3 اين معاهده قرار مي گيرند . بر اين اساس در 7 جولاي سال 2006 ، وزارت دفاع آمريکا در يک بخشنامه ي داخلي اظهار کرد که زندانيان از اين پس تحت حمايت ماده ي عمومي شماره ي 3 قرار مي گيرند .
رئيس جمهور باراک اوباما در 21 ژانويه سال 2009 اعلام کرد کليه ي دادگاه هاي نظامي در حال انجام را معلق کرده است و اين بازداشتگاه تا پايان سال تعطيل خواهد شد .

زندانيان :

عکس شماره ي 2

يکي از محل هاي استراحت و سرگرمي در کمپ دلتا در زندان خليج گوانتانامو ، در اين عکس بازداشتگاه را با آفتاب گيرهاي بالا آمده مي بينيد ، 3 دسامبر 2002
از سال 1970 به بعد ، پايگاه خليج دريايي گوانتانامو ، براي نگهداري از پناهندگان کوبايي و اهل هائيتي که در درياهاي آزاد ، دستگير مي شده اند ، استفاده مي شده است . در اوايل دهه ي 1990 ، اين پايگاه از پناهندگاني که از هائيتي فرار کرده بودند ، در کمپ بالکي ( Camp Bulkeley ) نگهداري مي کرد ، تا اينکه قاضي استرلينگ جانسون جي آر ، قاضي دادگاه محلي ايالات متحده اعلام کرد که اين کمپ بر خلاف قانون اساسي آمريکا است ( 8 ژوئن 1993 ) و آخرين مهاجران اهل هائيتي هم در اواخر سال 1995 فوت کردند .
در ژوئن سال 2001 ، وزارت دفاع آمريکا اعلام کرد که يکي از پيمانکاران دفاعي آمريکا ، شرکت هاليبرتون ( Halliburtun) با هزينه ي يک ميليارد دلار ( دلار آمريکا ) زندان و محيطي امنيتي در پايگاه خواهد ساخت .
تا هفتم اکتبر 2001 ، وقتي که جنگ افغانستان شروع شد ، 775 زنداني به گوانتانامو آورده شده بودند . از اين آمار حدود 420 نفر بدون اتهام آزاد شدند . از تاريخ مي 2008 ، حدود 270 زنداني باقي ماندند . بيشتر از 20 درصد آنها ، وضعيت آزاد شدن شان روشن شده است . با اين حال بايد به مدت نامعلومي نگهداري شوند چرا که کشورها تمايلي به گرفتن آنها ندارند .
3 نفر به اتهام هاي مختلف محکوم شده اند .
1 ـ ديويد هيکس ( David Hicks) طبق قانون تصويب شده در سال 2006 به جرم حمايت هاي اساسي از تروريسم در سال 2001 مجرم شناخته شد .
2 ـ سليم حمدان ( Salim Hamdan) که به عنوان راننده ي شخصي بن لادن فعاليت مي کرده است .
3 ـ علي البهلول ( Ali Al-Bahlul ) به علت تجليل از حمله به ناوشکن آمريکايي ( DDG-67) در يک فيلم ويدئوئی
در مورد بقيه که هنوز زندانی هستند ، منابع رسمي آمريکا اعلام کرده اند که قصد دارند نهايتاً 60 تا 80 نفر را براي محاکمه نگهداري و بقيه را آزاد کنند .

عکس 3
سلولي که در آن ديويد هيکس استراليايي نگهداري مي شد . در عکس داخلي اتاق مطالعه ي وي را مي بينيد .
در 22 سپتامبر 2004 ، 10 زنداني از افغانستان آورده شدند . در جولاي 2005 ، 242 زنداني از افغانستان آورده شدند . در جولاي 2005 ،242 زنداني از گوانتانامو خارج شدند ، که شامل 173 نفر که بدون اتهام آزاد شده بودند و 69 نفر که به دولتهاي ديگر کشورها تحويل داده شدند ، مي شدند . ( با توجه به اطلاعات وزارت دفاع آمريکا ) تا نوامبر سال 2005 ، پرونده 358 نفر بيش از 505 نفر از زندانيان گوانتانامو ، توسط هيئت تجديد نظر اجرايي رسيدگي شد . از اين تعداد 3 درصد بخشيده شدند و منتظر شدند تا آزاد شوند ، 20 درصد به ديگر دولتها منتقل شدند ؛ %37 به حبس بيشتري در گوانتانامو محکوم شدند و جالب اينکه در مورد 40 درصد ديگر هيچ تصميمي گرفته نشد .
مرکز حقوق قانوني، زندگينامه اي از چند تن از زندانيان گوانتانامو آماده کرده است .
در 6 سپتامبر سال 2006 ، رئيس جمهور آمريکا ، جورج دبليو بوش ، براي اولين بار تاييد کرد که سازمان اطلاعاتي آمريکا ( سيا ) زندانيان فوق العاده مهم را در مراکز بازداشت مخفي خود نگه مي دارد . در 11 فوريه 2008 ، وزارت دفاع آمريکا ، خالد شيخ محمد ، رمزي بن الشبه ، مصطفي احمد الهوساوي ، علي عبدالعزيز علي و وليد بن آتش را در دادگاه هاي نظامي براي حملات 11 سپتامبر گناهکار شناخت که اين اسامي در کميسيون نظامي سال 2006 تاييد شده بود .

ساختمانها :

کمپ دلتا يک بازداشتگاه 612 واحدي است که کار ساخت آن در آوريل 2002 به پايان رسيد . اين بازداشتگاه شامل : 6 کمپ از شماره ي 1 تا 6 به علاوه ي کمپ اکو مي شود که محل نگهداري زندانيان منتظر محاکمه است . امنيت اين مکان توسط ارتش آمريکا ، دژ بان نظامي ، بخش امنيت داخلي آمريکا و نيروي دريايي آمريکا تامين مي شود .
کمپ ايگوانا کوچکتر است ، ساختار امنيتي سبکتري دارد و حدود 1 کيلومتر با کمپ اصلي فاصله دارد .
در سال 2002 و 2003 اين کمپ از 3 زنداني زير 16 سال نگهداري مي کرد که ممنوع الملاقات بودند و در سال 2004 به وطن شان برگشتند . در اواسط سال 2005 اين کمپ بازگشايي شد تا محل نگهداري 38 زنداني اي باشند که توسط دادگاه محاکمه نيروهاي دشمن، ديگر به عنوان نيروهاي رزمي دشمن شناخته نمي شدند .
کمپ اشعه ي ايکس بازداشتگاه موقتي بود که در آوريل 2002 بسته شد . زندانيان آن به کمپ دلتا منتقل شدند .
به گزارش آسوشيتدپرس ، کمپ هفتم ديگري هم وجود دارد که کمپ شماره ي 7 ناميده مي شود و ساختماني جدا در پايگاه دريايي خليج گوانتانامو دارد . به نظر مي آيد اين زندان ، زنداني فوق سري است و محل آن جز اسرار طبقه بندي شده است .

روشهاي عملکرد :

يک دستورالعمل که " رويه عملياتي استاندارد وضعيت موجود کمپ دلتا " ناميده مي شود ( SOP) ، مورخ 28 فوريه 2003 است و عبارت " غير طبقه بندي شده / فقط براي استفاده هاي اداري " به آن ضميمه شده است در ويکي ليکس منتشر شده است ( Wikileaks) . اين سند اصلي براي نحوه ي کاکرد زندان گوانتانامو است که شامل : مسائل امنيت و نحوه ي رفتار با زندانيان است . اين سند 238 صفحه اي شامل : نحوه ي کار کارتهاي شناسايي و نيز تدفين مسلمانان است . اين سند به امضاي ژنرال سر لشگر " جفري دي ميلر" رسيده است . اين سند موضوع مداوم حرکت قانوني اتحاديه آزادي زندانيان آمريکايي ( ACLU است ، که تلاش دارد اين آزادي را از وزارت دفاع کسب کند .
در 2 جولاي 2008 ، اينترنشنال هرالد تريبيون در مقاله اي فاش کرد که زندانبان هايي که در دسامبر 2002 به خليج گوانتانامو آورده شده اند ، از روشهاي بازپرسي اي استفاده مي کنند که دقيقاً از يک چارت نيروي هوايي در سال 1957 کپي شده بود . اين چارت به بررسي روش هاي شکنجه ي چين کمونيست که در طي جنگ کره استفاده شده بود ، پرداخته بود . اين روشهاي براي گرفتن اعتراف استفاده مي شده است که بيشتر اين اعتراف ها هم ساختگي بوده است . اين چارت اثرات " تکنيک هاي مجبور کننده که قابل استفاده بر روي زندانيان است " را نشان مي دهد از جمله تکنيک محروميت از خواب ، حبس طولاني مدت و پرتو دهي را شامل می شود . مقاله ي سال 1957 که چارت از آن کپي شده بود ، توسط يک جامعه شناسي به نام آلفرد دي بيدرمن نوشته شده بود که در استخدام نيروي هوايي بود . عنوان مقاله " تلاش هاي کمونيست ها براي به دست آوردن اقرارهاي ساختگي از زندانيان نيروي هوايي در جنگ " بود . ديگر تکنيک ها که توسط چيني هاي کمونيست استفاده مي شد و در چارت به آن اشاره شده است عبارتند از : " گرسنگي نسبي " ، " سوء استفاده از زخم ها " و " محيط کثيف " . که به دنبال آنها ، اثراتي داشتند که عبارتند از: قرباني را به بازپرس وابسته مي کنند ، توانايي ذهني و فيزيکي را براي مقاومت کم مي کنند و سطح توقعات زنداني را به حد حيواني تنزل مي دهند . تنها تغييري که در اين چارت داده شده است اين است که محل استفاده از آن گوانتانامو ذکر شده است .

شرايط :

حاميان اين تکنيک هاي بحث برانگيز مدعي شده اند که حمايت هاي معين شده در سومين کنوانسيون ژنو در مورد نيروهاي رزمنده ي القاعده و طالبان اعمال نمي شود و مدعي شده اند که ماده ي چهارم کنوانسيون ژنو هم فقط براي چريک ها و سربازانی اعمال مي شود که داراي يونيفرم باشند ، علائم متمايز نظامي داشته باشند ، به طور آشکار و در ملأعام سلاح به دست گيرند و به قوانين جنگ پايبند بمانند ( ظاهراً آمريکايي ها از قوانين جنگ به خوبي مطلع هستند ) جيم فيليپس از بنياد هرتييج ( Heritage Foundation ) مي گويد : " بعضي از اين تروريست ها که به عنوان سرباز تشخيص داده نشده اند ، سزاوار رفتاري که با سربازان دشمن مي شود ، نيستند " .
منتقدان سياست هاي آمريکا معتقدند که دولت آمريکا در تلاش براي ايجاد تمايز بين " زندانيان جنگي " و " جنگجويان غير مجاز " ، کنوانسيون ها را نقض مي کند .
يک دادگاه محلي که با حکومت بوش هم اندکي موافق و هماهنگ بود ، به اين نتيجه رسيده بود که کنوانسيون هاي ژنو در مورد نيروهاي طالبان اعمال مي شود اما در مورد نيروهاي القاعده اعمال نمي شود . تمام اين ادعاها در حالي صورت مي گيرد که هيچ کدام منبع قابل اعتمادي ندارند . به علاوه سازمان عفو بين الملل در سلسله گزارشهايي از اين وضعيت با عنوان فاجعه اي در مورد حقوق بشر ياد کرده است .
يکي از اظهاراتي که در مورد سوء استفاده در اين زندان وجود دارد ، سوء استفاده از مذهب زندانيان است . دولت آمريکا اعلام کرده است که آنها به تمام حساسيت هاي مذهبي و فرهنگي احترام مي گذارند .
اما زندانياني که از گوانتانامو آزاد شده اند ، سوء استفاده هايي از دين را گزارش کرده اند . از جمله : ( نعوذ بالله ) ،انداختن قرآن در توالت ، پاره پاره کردن قرآن ، نوشتن تفسيرها و نظرياتي بر قرآن ، از بين بردن ظاهر قرآن و در دسترس قرار ندادن هيچ نسخه اي از قرآن براي زندانيان .
اين اظهارات توسط سياست مدار پاکستاني ، عمران خان هم ، تاييد شده است . به نظر مي آيد بعضي از اين سوء استفاده ها نشان از ديدگاه کلي رهبران نظامي آمريکا در مورد رفتار با زندانيان است . اين در حالي است که عده اي ديگر مي گويند برخي سوء استفاده هايي در اين زندان صورت مي گيرد که اگر آشکار شود با تنبيه سخت نظامي روبرو مي شود . يکي از توجيهاتي که در حين رسيدگي به محاکمه ي مسوت سن ( يک زنداني بلژيکي ) توسط هيئت اجرايي تجديد نظر در مورد حبس مداوم وي ارائه شد اين است که :
" وقتي به عنوان يک پيشوا ظاهر شده است ، اين زنداني ديگر زندانيان را به دور خود براي عبادت جمع کرده است .
در حين عبادت ، زندانيان به سخنان او گوش مي داده اند و از حرکات او پيروي مي کرده اند " ( ظاهراً آمريکايي ها از مفاهيم ساده اي چون نماز جماعت هم بي اطلاع هستند ) .
بازرسان صليب سرخ و زندانيان آزاده شده دلايلي براي انجام شکنجه در اين زندان ارائه کرده اند . از جمله اين شکنجه ها مي توان جلوگيري از خوابيدن ، شلاق زدن و محبوس کردن در سلول هاي سرد را نام برد . گروهاي حقوق بشر معتقد هستند که حبس براي مدت نامعلوم خود يک نوع شکنجه است .
استفاده از خليج گوانتانامو به عنوان يک زندان نظامي سازمان هاي حقوق بشر و ديگران را بر آن داشته تا گزارش هايي منتشر کنند که در آنها به رفتار بد با زندانیان و شکنجه آنها اشاره مي کنند . حمايت کنندگان از اين نوع حبس مدعي شده اند که بررسي مجدد محاکمه هيچ گاه براي زندانيان جنگي مهيا نبوده است و اين کاملاً معقول است که نيروهاي دشمن تا پايان يافتن خصومت تحت بازداشت بمانند ( کافي بود کسي چنين کاري در مورد آمريکايي ها بکند )

تلاش هايي براي خودکشي :

تا سال 2008 ،4 مورد خودکشي منجر به مرگ و صدها مورد براي خودکشي در گوانتانامو به صورت علني گزارش شده است . هيچ اطلاعاتي در مورد تعداد خودکشي زندانيان يا تلاش هاي آنان براي خودکشي وجود ندارد چرا که اين اطلاعات محرمانه است . در 10 ژوئن سال 2006 ، 3 تن از زندانيان مردند که بر طبق اظهارات پنتاگون مرگ آنها در اثر خودکشي بوده است . فرمانده ي زندان ، دريادار هري هريس مدعي شد که اين اقدام آنها به علت نااميدي از تغيير وضعيت يا بيچارگي نبوده است . اين سخن بر خلاف ادعاي زندانيان بود . وي در ادامه افزود : که اين اقدامي است در جهت جنگ نامتقارن عليه ما .
عفو بين الملل گفته است که خودکشي هاي آشکار ، نتيجه ي غم انگيز سالها استبداد و بدرفتاري و حبس به صورت نامحدود است .
اين سازمان همچنين اين زندان را مدرکي براي اجراي حقوق بشر توسط جورج دبليوبوش دانست . گروه حقوق بشر عربستان سعودي ، آمريکا را مسئول اين مرگها دانست . به گفته ي اين سازمان " هيچ ناظر مستقلي در اين زندان وجود ندارد . بنابراين آسان است که اين جنايات را به زندانيان نسبت داد .
اين احتمال وجود دارد که آنها شکنجه شده باشند " . اين عبارات از زبان مفلح القحطاني ، قائم مقام سرپرست گروه ، است که در روزنامه ي محلي الرياض در بيانيه اي عنوان شده بود .
مقامات رسمي گوانتانامو گزارش داده اند که 41 تلاش ناموفق براي خودکشي توسط 25 زنداني از ژانويه سال 2002 ، زماني که آمريکا شروع به اوردن زندانيان به اين مکان کرد ، صورت گرفته است . حقوقدانان دفاعي معتقد هستند که رقم اصلي بيش از اينهاست . در 19 مي سال 2002 ، يک هيئت از سازمان ملل اعلام کرد نگهداري زندانيان براي مدت نامعلوم نقض ممنوعيت جهاني شکنجه است و آمريکا بايد اين بازداشتگاه را ببندد . مارک دن بکس ( Mark Denbeaux) پروفسور حقوق در دانشگاه سيتن هال ( Seton Hall) در نيوجرسي که نماينده ي 2 تونسي در گوانتانامو است مي گويد که " معتقد هستم بقيه زندانيان هم خواهان خودکشي هستند " .
از آگوست 2003 ، حداقل 29 زنداني کمپ دلتا براي اعتراض تلاش کرده اند تا خود را بکشند . پس از اين ، پنتاگون خودکشي ها را به عنوان " رفتارهاي عمدي براي آسيب به خود " طبقه بندي کرد . چرا که پزشکان گوانتانامو گزارش داده بودند که زندانيان واقعاً نمي خواهند به زندگي خود پايان دهند .
در سال 2008 يک فيلم دوربين مخفي منتشر شد که از بازرسي سازمان اطلاعاتي کانادا و سازمان اطلاعاتي آمريکا ( سيا ) از عمر خدر گرفته شده بود . عمر خدر جواني است که در گوانتانامو زنداني است و در اين فيلم به طور مکرر مي گويد " منو بکش ، منو بکش ، منو بکش " .

انتقادها :

عکس شماره ي 4
عفو بين الملل به سلولهاي ساختگي و تجهيزات مسخره آنها اعتراض مي کند اتحاديه اروپا و سازمان دول آمريکايي و همچنين سازمان هاي غير دولتي مثل عفو بين الملل به شرايط حقوقي و فيزيکي زندانيان در گوانتانامو اعتراض کرده اند . سازمان حقوق بشري ديده بان حقوق بشر ) بر حکومت بوش در مورد قسمتي از گزارش سال 2003 خود ، انتقاداتي وارد کرده است . اين قسمت از گزارش مي گويد : " واشنگتن از استانداردهاي حقوق بشر خود در مورد مظنونان به تروريسم چشم پوشي کرده است . واشنگتن از اعمال کنوانسيون ژنو در مورد زندانيان جنگ افغانستان خودداري کرده است . با شبه نظامياني که در مورد حمله به خاک آمريکا مظنون هستند ، بدرفتاري کرده است " ، در 25 مي سال 2005 گزارش سالانه خود را منتشر کرد و در آن از گوانتانامو به عنوان " گولاگ زمان حاضر " نام برد ( گولاگ به سيستم اردوگاه هاي کار اجباري شوروي گفته مي شد ) . لرد استين ( Lord Steya) گوانتانامو را " شکست عظيم عدالت " ناميد . چرا که به گفته ي وي " ارتش در مقام بازپرس ، تعقيب کننده ، وکيل مدافع و قاضي عمل مي کند و وقتي حکم اعدام صادر مي شود در مقام جلاد قرار مي گيرد . دادگاه غير علني برگزار مي شود . در ضمن لازم نيست که هيچ گونه حمايت بي طرفانه به عمل آيد . ( وي يکي از قاضيان بلند مرتبه ي انگليس است ) .
يکي ديگر از قاضيان بلند مرتبه ي انگليسي ، جاستايس کالينز ( Justice Collins) در مورد اين مرکز گفته است : " نظر آمريکا در مورد شکنجه دقيقاً همان نظر انگليس نيست " در ابتداي دسامبر سال 2003 ، گزارش هايي رسانه اي منتشر شد که وکيلان نظامي که براي دفاع حقوقي از تروريستها در زندان گوانتانامو کار مي کنند ، در مورد روند قانوني احکام نظامي اظهار نگراني کرده اند . روزنامه ي گاردين انگليس گزارش داد تيمي از وکلا پس از شکايت از ممانعت کميسيون هاي نظامي براي دفاع صحيح از موکلان خود ، از کار معزول شده اند . ونتي فير ( Vanity Fair) نيويورک ، گزارش داد وظيفه ي اخلاقي برخي از اين وکلا طي اين فرآيند به طور محسوس ناديده گرفته شده است .
پنتاگون به شدت چنين گزارش هاي رسانه اي را تکذيب مي کند .
در 5 مي 2007 گزارش شد که بيشتر وکلا از گوانتانامو برگشته اند و برخي از زندانيان از ملاقات با وکلايشان امتناع کرده اند . در حالي که ديگران از پذيرفتن نامه هاي وکلايشان خودداري مي کردند يا اطلاعات مناسب براي پرونده هايشان در اختيار آنان نمي گذارند .
نيويورک تايمز و ديگر روزنامه ها ديد انتقادي نسبت به گوانتانامو دارند . توماس فريدمن ستون نويس نيويورک تايمز ، اصرار کرد جورج دبيلوبوش اين زندان را ببندد و کمپ دلتا را چيزي بدتر از شرم آور دانست ، يکي ديگر از سر مقاله نويسان نيويورک تايمز از اين موضع فريد من حمايت مي کند و معقتد است که گوانتانامو " قسمتي از زنجيره ي سايه دار از کمپ هاي نگهداري زندانيان است که شامل زندان ابوغريب در بغداد ، زندان نظامي در پايگاه هوايي بگرام افغانستان و ديگر مکان هاي مخفي است که توسط سيا اداره مي شود . " که همه ي اينها " قسمتي از سيستم به هم پيوسته و مستحکم زندان ها در سراسر دنياست بدون هيچ گونه جوابگويي در برابر قانون "
در نوامبر 2005 گروهي از کارشناسان کميسيون حقوق بشر سازمان ملل از ديدار خود از کمپ دلتا صرف نظر کردند .
به گفته ي آنان آمريکا به آنها اجازه ي مصاحبه خصوصي با زندانيان گوانتانامو نمي دهد . قرار بود اين ديدار در 6 دسامبر انجام شود . مانفرد نواک ( Manfred Nowak) متصدي سازمان ملل در رسيدگي به موارد شکنجه در جهان گفت : " مادامي که آمريکا حداقل شرايط لازم براي انجام چنين ديداري را فراهم نکند ، ما هم ناچار به لغو چنين ديداري هستيم " . با اين حال ، اين گروه از عزم خود براي نوشتن يک گزارش در مورد شرايط زندان بر اساس مشاهدات موجه زندانيان آزاد شده از اين زندان ، ملاقات با وکلا و اطلاعات گروه هاي حقوق بشر ، خبر داد .
در فوريه ي 2006 گزارش گروه سازمان ملل منتشر شد که در آن از آمريکا خواسته شده بود که تمام مظنونان تروريسم را آزاد کند يا حداقل براي اين کار تلاشي صورت دهد . اين گزارش توسط گروه کار کننده بر روي حبس هاي استبدادي منتشر شده بود که به عنوان گزارش " وضعيت زندانيان در زندان گوانتانامو " بود . اين گزارش ، ضميمه اي داشت که شامل اظهارات نماينده آمريکا در پاسخ به پيش نويس هاي اين گزارش بود . اين اظهارات همان اظهارات دولت آمريکا بود . اظهاراتي تکراري در مورد زندانيان گوانتانامو .
رهبران اروپايي مخالفت خود را با اين زندان اعلام کردند . در 13 ژانويه 2006 ، صدراعظم آلمان آنجلا مرکل از آمريکا براي نگهداري زندانيان در اين زندان انتقاد کرد . وي همچنين از روشهاي پيشرفته ي بازپرسي که به نام واتر بوردينگ ( Water Boarding) شناخته مي شود ، انتقاد کرد و آن را نوعي شکنجه دانست و افزود : " يک جايي مثل گوانتانامو در شکل فعلي آن ، نمي تواند و نبايد طولاني مدت به کار خود ادامه دهد . ما بايد راههاي ديگري براي برخورد با زندانيان بيابيم .
اين موضوع آنقدر براي من نگران کننده است ، که هيچ سوالي بر آن وارد نيست " ( روش واتر بوردينگ روشي است که در آن دست و پاي زنداني را به تخت مي بندند و روي سر وي پارچه اي قرار مي دهند . سر او را رو به پايين مي گذارند و شروع به ريختن آب به صورت آهسته آهسته بر روي پارچه مي کنند . در اين حالت آب وارد مجراهاي تنفسي مي شوند و به زنداني حالت خفگي دست مي دهد و او فکر مي کند دارد غرق مي شود ) . اظهارات مرکل در 9 ژانويه در مصاحبه اي با اشپيگل ( Der Spiegel) بيان شد . در اين اثنا ، وزير امور ايرلند شمالي دولت انگليس ، پيترهين ( Peter Hain) در يک نمايش زنده ي تلويزيوني به نام " زمان پرسش " در 16 فوريه ي 2006 اظهار داشت " من ترجيح مي دادم که اين زندان وجود نداشت و ترجيح مي دادم که اين زندان بسته مي شد " همکاران او در کابينه و نخست وزير انگليس ، توني بلر همين اظهارات را در مورد گوانتانامو اظهار داشتند . در ماه مارس سال 2006 نامه اي در نشريه ي لنست ( The Lancet) منتشر شد . اين نامه که به امضاي بيش از 250 متخصص پزشکي رسيده بود ، از آمريکا خواسته بود دست از غذا دادن اجباري به زندانيان گوانتانامو بکشد و اين زندان را ببندد . غذا دادن اجباري صريحاً توسط انجمن جهاني پزشکي در بيانيه هاي غذاي اجباري در توکيو و مالتا ممنوع شده است و انجمن پزشکي آمريکا هم اين بيانيه را امضا کرده است . دکتر ديويد نيکل ( David Nicoll) کسي که اين نامه را پيشنهاد داد مي گويد اگر معني شکنجه کاري باشد که منجر به مرگ يا از کار افتادن عضوي از بدن باشد ، هيچ کس در اين سياره کسي را شکنجه نمي کند". بر عکس دادگاه جنايات جنگي سازمان ملل در لاهه غذا دادن اجباري به زندانيان را نوعي شکنجه يا رفتار غير انساني ندانسته است .
( اين دادگاه ، استفاده از بمب فسفري در غزه ، استفاده از بمب خوشه اي در لبنان توسط اسرائيل ، کشته شدن عمدي صدها کودک در قانا در حمله ي اسرائيل به لبنان ، استفاده ي آمريکا از اورانيوم ضعيف شده در عراق ، استفاده ي آمريکا از بمب هاي 10 تني در مناطق مسکوني شهر بغداد «اين بمب ها به تنهايي يک محله را نابود مي کنند » را هم جزء جنايات جنگي يا رفتارهاي غير انساني نمي داند ).
در ژوئن سال 2006 پارلمان اروپايي براي فشار به آمريکا جهت بستن گوانتانامو بيانيه اي را منتشر کرد. در ژوئن 2006 ، سناتور آمريکايي آرلن اسپکتر ( Arlen Speeter) اظهار کرد که از 500 زنداني گوانتانامو ، بيشترشان بر اساس شايعات پوچ دستگير شده اند . ( پس مشخص مي شود که سيا چندان سازمان اطلاعاتي پرقدرتي نيست که در همه جا نفوذ داشته باشد ) . از اين دست اظهارات و اعتراضات در حد مقام هاي رسمي و رده بالاي کشور ها فراوان است .

عکس شماره ي 5
2 تن از معترضان کانادايي در سال 2008
زندانيان مسلمان انگليسي تبار اکنون در رسانه ها ، نام " تپتون تري " ( Tipton Three) شناخته مي شوند که بدون هيچ اتهامي در سال 2004 آزاد شدند . اين 3 نفر دلايل محکمي براي شکنجه ي مداومشان ارائه کرده اند .
اين شکنجه ها عبارتند از : تحقير جنسي ، اعتياد اجباري و شکنجه ي مذهبي که همگي توسط نيروهاي آمريکايي در گوانتانامو صورت گرفته است . مهدی غزالي زنداني سابق گوانتانامو در 9 جولاي 2004 بعد از 2 سال و نيم زنداني بودن ، بدون هيچ اتهامي آزاد شد . غزالي مي گويد او قرباني شکنجه ي مداوم است .
عمر دقايس هم مي گويد او در مدت زنداني بودن به علت اسپري فلفل کور شده است . جمعه الدوساري مي گويد : او صدها بار بازجويي شده و در حين آنها کتک خورده و با تکه هاي شيشه، سيم خاردار ، سيگار روشن و تجاوزات جنسي شکنجه شده است . همچنين ديويد هيکس مي گويد : که در گوانتانامو مورد شکنجه بدرفتاري قرار گرفته است ( اما او در قسمتي از شکايتش ادعاي خود را پس گرفت ) .
آسوشيتدپرس در گزارشي اعلام کرد که برخي از زندانيان دوباره به آمريکا بازگردانده شدند . آن هم توسط افراد قبيله هاي افغان براي دريافت کمک اقتصادي . اولين مطالعه ي پروفسور دن باوکس ( Den beaux) از تکثير و توزيع پوسترها و بروشورهايي توسط دولت آمريکا در افغانستان براي تبليغ برنامه ي کمک رساني به افغان ها حکايت دارد . بعضي از آنها از کمک هاي ميليون دلاري صحبت مي کند . بيشتر پوسترها ظاهري خنده دار داشتند چرا که قرار بود اين پوسترها توسط جمع کثيري از افغانها مورد توجه قرار گيرد در حالي که بسياري از آنها بي سواد بودند .
شايعه ي غذا دادن اجباري به زندانيان در اعتصاب غذا در پاييز سال 2005 آغاز شد " . به گفته ي زندانيان لوله هاي بزرگ غذا دهنده به اجبار به داخل بيني آنها هل داده مي شد و از آنجا به معده ي آنها مي رسيد . اين کار توسط نگهبانان براي تمام زندانيان انجام مي شد . يکي پس از ديگري زندانيان مي گويند هيچ گونه مسکني در خلال اين عمل استفاده نمي شد ، در حالي که تمام اين کارها در حضور پزشکان آمريکايي به خصوص رئيس بيمارستان زندانيان صورت مي گرفت " . " وکيل يکي از زندانيان اعتصاب غذا مي گويد : که موکل او از قاضي خواسته بود تا دستور دهد لوله هاي غذا را از بيني او خارج کنند تا او بتواند بميرد " . در حدود يکي دو هفته بعد ، وزارت دفاع آمريکا از گزارشگران ويژه سازمان ملل خواست تا از ساختمان هاي زندان پايگاه دريايي خليج گوانتانامو بازديد کنند " . سازمان ملل اين دعوت را نپذيرفت چرا که به 3 نفر از مقامات رسمي حقوق بشري که به زندان گوانتانامو دعوت شده بودند ، اجازه داده نمي شد که با زندانيان مصاحبه و جلسه خصوصي داشته باشند " . همزمان گزارش هاي رسانه اي به بررسي سوال به وجود آمده در مورد رفتار با زندانيان ادامه دادند . " قاضي آمريکايي ( قاضي بخش ) گلاديس کسلر ( Gladys Kessler) هم به دولت آمريکا دستور داد که اجازه بازگشت اسناد پزشکي مربوط به يک هفته قبل از اتفاق افتادن چنين طرز غذا دادني را بدهد " . در اوايل نوامبر 2005 آمريکا ناگهان نرخ آزاد کردن زندانيان را به دلايل نامعلوم افزايش داد : اما اين کار پايدار نماند . زندانيان همچنان به اجبار توسط لوله هايي که از بيني وارد مي شد ، غذا داده مي شدند .
در سال 2005 ، گزارش شد که روش هاي جنسي توسط بازپرسان مونث جهت خرد کردن زندانيان مسلمان استفاده مي شود .

و اما ...

غير قانوني بودن و نامشروع بودن چنين زنداني بر همگان آشکار شده است و از پوشش هاي رسانه اي هم براي کتمان چنين چيزي کاري بر نمي آيد . هم اکنون ( ماه دوم سال 2009 ) باراک اوباما رئيس جمهور جديد آمريکا که در انتخابات رياست جمهوري آمريکا وعده داده بود ، 100 روز پس از آغاز رياست جمهوري اش زندان گوانتانامو را ببندد ، ادعا کرده که نمي تواند چنين کاري را در چنين فرصتي انجام دهد . از طرفي تقاضاي آمريکا از اروپا براي پذيرفتن تعدادي از زندانيان با مشکل مواجه شده است . حتي برخي از زندانيان به کشور خودشان هم نمي توانند برگردند چرا که آنجا هم تحت تعقيب هستند .
در خلال جنگ آمريکا و افغانستان مشخص شد که سيا که در فيلم هاي هاليوودي سازماني مخوف و مسلط به همه چيز نشان داده مي شود ، بيشتر به سازماني مي ماند که در مشکلات بزرگ روش سعي و خطا را در پيش مي گيرد .
در پايان به شما توصيه مي کنم که فيلم سينمايي شيرها براي بره ها که اخيراً در ويدئو کلوپ ها عرضه شده و در آن بازيگران مشهوري چون تام کروز و مري استريپ بازي کرده اند را تماشا کنيد . اين فيلم ، فيلمي زيبا در مورد سياست هاي توسعه طلبانه آمريکا در عراق و افغانستان است .
نقل اين مقاله بدون ذکر نام نويسنده و پايگاه راسخون ممنوع است .
منبع: ويکي پديا
/خ