نوشته ای از شهید علم الهدی

در سنگر هستم. دراين خانه محقّر. در اين خانه فرياد و سكوت، فرياد عشق و سكوت، در اين سرد و گرم، سردى زمستان و گرماى خون، در اين خانه ساكن و پرجوش و خروش. سكون در كنار رودخانه و هيجان قلب و شور شهادت، خانه نمناك و شيرين ، كوچكى قبر و عظمت آسمان.
خدايا اين خانه كوچك را براى من مبارك گردان؛ در اين چند روز با خاك انس گرفته ام، بوى خاك گرفته ام. حال مى فهمم كه على ابن ابيطالب چگونه مى فرمايد: سجده هاى نماز، حركت اوّل خم شدن روى مهر، اين معنا را مى دهد كه خاك بوده ايم، حركت دوّم اين معنا را دارد كه از خاك برخاسته ايم، متولّد شديم. حركت سوّم رفتن دوباره به خاك به اين معناست كه دوباره به خاك برمى گرديم مرگ. و حركت چهارم به اين معناست كه دوباره زنده مى شويم. حيات قيامت
امّا در اين سنگر هميشه در كنار اين خاكيم و خاك پناهگاهمان است. درون سنگر با خود سخن مىگويم. راستى چه خوب است از اين فرصت استفاده كنم و با قرآن آشنا شوم. آيات خدا را بخوانم و بعد حفظ كنم و سپس زمزمه كنم و بعد شعار زندگى كنم. باشد تا اين دل پر هيجان و طپش را آرامش دهد. و بعد با اين براى خود توشه سازم و توشه را راهى سفرم گردانم و در انتظار شهادت بمانم و بمانم.
آيات جهاد را، شهادت، تقوى، ايمان، ايثار، اخلاص، عمل صالح ...همه را پيدا كنم و سنگر كلاس درسم باشد و ميعادگاه ملاقتم با خدا شود. سنگرم محرابم گردد. سنگرم خانه اميدم شود و قبله دوّمم گردد. از فردا حتما بيشتر قرآن خواهم خواند.
در اين خانه كوچك كه انتخاب كردم، روزها لحظات به گونه اى مى گذرد و شبها به گونه اى ديگر، روزها در تنهايى با خود سخن مىگويم و با دوستانم، در جمع در لحظاتى كه اسلحه را بر دوش دارم به فكر ذوالفقار مىافتم؛ به فكر دست ابوذر مى افتم و دست پر توان او .... خدايا اين اسلحه را در دست من به سرنوشت آن شمشيرها نزديك بگردان. گاهى اين تصوّر غلط به ذهنم مى آيد كه در يك تكرار به سر می‌برم. يكنواختى و عادت را احساس مى كنم.
امّا زندگى در اين خانه كوچك كه يك قلب پرتپش است؛ يك دل خاكى است در زمين خدا، در متن پاكى نمى تواند تكرار پذير باشد؛ زيراكه لحظاتى با خدا سخن مىگويم و ساعاتى را با شهدا و زمانى به خود مى انديشم و زمانى به خمينى روح خدا و به فضاى پر غوغاى راهپيمايىها و زمانى لحظه اى هم. .. آرى ... تنهايى موهبتى است الهى و در تنهايى مى توان به خدا رسيد.
امّا زندگى در اين خانه كوچك كه يك قلب پرتپش است؛ يك دل خاكى است در زمين خدا، در متن پاكى نمى تواند تكرار پذير باشد؛ زيراكه لحظاتى با خدا سخن مىگويم و ساعاتى را با شهدا و زمانى به خود مى انديشم و زمانى به خمينى روح خدا و به فضاى پر غوغاى راهپيمايىها و زمانى لحظه اى هم. .. آرى ... تنهايى موهبتى است الهى و در تنهايى مى توان به خدا رسيد.