نويسنده: علي شيرازي
«اُم اَبان»، دختر «عتبة بن ربيعه» است. اين بانوي بزرگوار، از ياران پيامبر گرامي اسلام (صلي الله عليه و آله و سلم) و دوستدار واقعي اهل بيت (عليه السلام) بود.
همسر وي در جنگ با روميان، در دروازه‌ي دمشق كشته شد؛ ليكن پدر وي (عتبه) در جنگ بدر به دست حضرت علي (عليه السلام) از پاي در آمد!
اُم اَبان، پس از شهادت شوهرش، به همسري «طلحه» (فرزند عبدالله) درآمد. طلحه نيز پس از مجاهدت‌هاي فراوان به فيض عظماي شهادت نايل شد.
اُمّ اَبان از شهادت همسر جديد خود (طلحه) بي نهايت متأثر شد و آرزوي شهادت كرد.
وي صبورانه، پيكر پاك همسرش را كفن كرد و آن گاه براي خونخواهي، به مبارزه‌ي مسلحانه با كفّار پرداخت. در اين هنگام، نبرد سختي در گرفت. نبردي كه در آن، دشمن تاب مقاومت در برابر مجاهدت‌هاي اين بانوي دلاور را نداشت. با هر تيري كه وي مي‌‌انداخت، يكي از مردان دشمن به هلاكت مي‌‌رسيد؛ درگيري به شدّت ادامه داشت كه نگاه اُمّ اَبان به قاتل همسرش، «تومان» افتاد؛ بي درنگ تيري به سوي او انداخت؛ تير به چشم تومان اصابت كرد و وي از درد آن، چونان «شتر» فرياد زده، روميان را به كمك طلبيد؛ چند تن از روميان به سوي تومان شتافتند؛ ولي اُمّ اَبان همه‌ي آنها را هدف تير قرار داد و به هلاكت رساند.
اُمّ اَبان، با شهامت و دليري، همچنان هنرنمايي مي‌‌كرد و دشمنان خداوند را يكي پس از ديگري به هلاكت مي‌رساند، حملات دشمن را دفع مي‌‌كرد و به مقاومت خويش ادامه مي‌‌داد؛ تا اين كه تيرهاي وي رو به پايان گذاشت. دشمنان از فرصت استفاده و او را اسير كردند.
اُمّ اَبان، در يك نبرد تن به تن و با يك حركت سريع، دست دو نفر از آنان را گرفت و فرياد كشيد. دو تن از رزمندگان اسلام به نام‌هاي «عبدالرّحمان» و «اَبان بن عثمان» با شنيدن صداي وي، به حمايت از او شتافتند و آن دو كافر را به قتل رساندند.(1)
پي‌نوشت‌ها:
1. رياحين الشريعه، ج3، ص 354.
منبع مقاله :شيرازي، علي؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبليغات اسلامي)، چاپ هشتم.
