سبزه داري نهفته در خز ادکن |
|
اي به روي و به موي، لاله و سوسن! |
لالهي تو شکفته در بن سوسن |
|
سوسن تو شکسته بر سر لاله |
سر زلف ربوده بوي ز لادن |
|
لب لعلت گرفته رنگ ز مرجان |
فتنهي شهري از دو نرگس پرفن |
|
آفت جاني از دو غمزهي دلدوز |
رود از خانه بوي مشک به برزن |
|
هر کجا دست برزني به سر زلف |
دل عشاق را به زلف تو مسکن |
|
زلف را بيهده مکاه که باشد |
کي رسد دست عاشقانت به گردن؟ |
|
خود به گردن تو راست خون جهاني |
که به افغان نه نرم گردد آهن |
|
نرم گردد کجا دل تو به افغان؟ |
تو نجويي بجز بلاي دل من |
|
من نجويم بجز هواي دل تو |
نازش من همه به حجت ذوالمن |
|
نازش تو همه به طرهي گيسو |
شاه علمآفرين و جهل پراکن |
|
مهديبنالحسن ستودهي يزدان |
پايهي دين از اوست محکم و متقن |
|
کار گيتي از اوست جمله به سامان |
فرخ آن دست، کش رسيد به دامن |
|
خرم آن روي، کش نمايد ديدار |
از خدايش بود هزار زليفن |
|
آن که جز راه دوستيش بپويد |
دست در دامن ولايش برزن |
|
پاي از جادهي خلافش برکش |
بيخ ظلم و بن ستم را برکن |
|
اي ولي خداي! خيز وز گيتي |
گردن بت شکست و پشت برهمن |
|
پدري را تويي پسر که هزاران |
خيز و تنشان بسوز و بتشان بشکن |
|
بتگراناند و بتپرستان در دهر |
بيتو خاصان کنند ناله و شيون؟ |
|
چند اي خسرو زمانه! به گيتي |
خاک در چشم ديو خيره بياکن |
|
به فلک بر فراز رايت نصرت |
که ستمگر شد اين زمانهي ريمن |
|
خيمهي عدل را بهپا کن و بنشين |
جايگاه تو گشته مکمن و مسکن |
|
قومي از کردگار بيخبران را |
وز چنين ناکسان تهي کن مکمن |
|
تيغ خونريزي از نيام برون کن |
اي گداي در تو چرخ نشيمن! |
|
خرم آن روز کاين چنين بنشيني |
از حد ترک تا مداين و مدين |
|
رايت دين مصطفي بفرازي |