گر به کوه اندر پلنگي بودمي
شاعر : ملک الشعرا بهار
سخت فک و تيز چنگي بودمي |
|
گر به کوه اندر پلنگي بودمي |
گاه در دنبال رنگي بودمي |
|
گه پي صيد گوزني رفتمي |
گاه بر بالاي سنگي بودمي |
|
گاه در سوراخ غاري خفتمي |
فارغ از هر صلح و جنگ بودمي |
|
صيدم از کهسار و آبم ز آبشار |
گه شتابان زي النگي بودمي |
|
گه خروشان بر کران مرغزار |
يا به بحر اندر نهنگي بودمي |
|
يا به ابر اندر عقابي گشتمي |
بهر بدخواهان شرنگي بودمي |
|
بودمي شهدي براي خويشتن |
غافل از هر نام و ننگي بودمي |
|
ايمن از هر کيد و زرقي خفتمي |
نه اسير خمر و بنگي بودمي |
|
نه مريد شيخ و شابي گشتمي |
يا خود آماج خدنگي بودمي |
|
ور اسير دام و مکري گشتمي |
مانده زير پالهنگي بودمي |
|
غرقه در خون خفتمي يا در قفس |
خواجهي با ريو و رنگي بودمي |
|
مر مرا خوشتر که در اين ديولاخ |
|