دموکراسی از آتن باستانی تا مائو (قسمت دوم)

چکیده:
هدف سرمایه داری، تصرف قدرت سیاسی و دستگاه دولتی بود تا قدرت اقتصادیش را تثبیت کند نه احقاق حق محرومان و رفع ستمهای اقتصادی و سیاسی و به این دلیل بود که از جانب سخنگویان وابسته به سرمایه داری تکرار می شد که هدف انقلاب به دست آوردن «آزادی» سیاسی است و در حقیقت عمل به دست آوردن آزادی نه برای همه مردم بلکه برای سرمایه داران و سرمایه.
 
تعداد کلمات: 1349 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 6 دقیقه

 تویسنده: شاپور رواسانی

طبقه سرمایه دار ملی فرانسه با وجود تضاد با سایر طبقات محروم و فقیر توانست با طرح مسئله دمکراسی و تبلیغ شعار برابری، برادری و آزادی و این نکته که پس از پیروزی انقلاب مظالم سیاسی و اقتصادی پایان خواهد یافت، حمایت اقشار و طبقات محروم و به خصوص محرومان و فقرای شهر را جلب کند. فشار اقتصادی و سیاسی و فرهنگی استبداد سلطنتی بر مردم محروم فرانسه چنان شدید بود که آنان آماده پذیرش شعارهای سرمایه داری ملی بودند. اما از همان آغاز کار مشخص بود که میان تعریف وابستگان طبقه سرمایه دار از «مردم» و مفهومی که عامه محروم از واژه «مردم» داشتند، تفاوت فاحشی وجود دارد و اختلاف و جنگ طبقاتی وارد مرحله جدیدی شده است. در جریان انقلاب، سرمایه داری نوپای فرانسه تا آن حد موافق شرکت و دخالت «مردم» در امور سیاسی بود که منجر به دخالت اکثریت فقیر و محروم در بحث نظام اقتصادی، طرح مسئله فقر و غنا و استثمار اکثریت از جانب اقلیت نشود و شیوه تولید وچگونگی استثمار در جامعه مطرح نگردد.
 
هدف سرمایه داری، تصرف قدرت سیاسی و دستگاه دولتی بود تا قدرت اقتصادیش را تثبیت کند نه احقاق حق محرومان و رفع ستمهای اقتصادی و سیاسی و به این دلیل بود که از جانب سخنگویان وابسته به سرمایه داری تکرار می شد که هدف انقلاب به دست آوردن «آزادی» سیاسی است و در حقیقت عمل به دست آوردن آزادی نه برای همه مردم بلکه برای سرمایه داران و سرمایه.
 
در جریان انقلاب، افراد و گروههایی نیز تلاش می کردند شعار آزادی، برابری و برادری در زمینه اقتصاد نیز عملی گردد و کار از تعارفات سیاسی و بازی با الفاظ برای پنهان کردن مقاصد اصلی و طبقاتی تجاوز کند و شعارها عملا اجرا شود.
 
ربسپیر (۱۷۵۸ - ۱۷۹۴) از جمله کسانی بود که به دفاع از حقوق محرومان و فقرا پرداخت و معتقد بود «... تمام آنچه برای حفظ حیات ضروریست ملک جامعه است (مالکیت جمعی) و فقط آنچه اضافه می ماند می تواند اموال خصوصی تلقی شود. طبیعی است که چنین طرز تفکری نمی توانست مورد پسند و قبول سرمایه داری فرانسه باشد و کسانی که دم از آزادی، برابری، برادری می زدند، ریسپیر را با گیوتین به قتل رساندند. جنگ طبقاتی و جنگ میان فقیر و غنی در فرانسه ادامه یافت و سرمایه داران که منادی «آزادی» بودند به قتل و کشتار «دشمنان» پرداختند. بابوف (۱۷۶۰-۱۷۹۷) نیز که خواستار رفع مظالم طبقاتی سرمایه داران و احقاق حقوق محرومان جامعه بود به گیوتین سپرده شد.