«وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُفَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ.»
پس هر کس به قدر ذره ای کار نیک کرده باشد، پاداش آن را خواهد دید و هر کس به قدر ذره ای کار زشت کرده باشد، به کیفرش خواهد رسید.[1]
می ترسم، از قطره های ناچیز آب که سیل می شوند، از یک جرقه ی کوچک که انباری را می سوزاند، از علف های ریز توی باغچه که می پیچند دور گل ها، از بعضی از دقیقه های کوتاه که فکرمی کنم اهمیتی ندارند، از گفتن جمله ای کوچک که دلی را می سوزاند، از بعضی واژه ها که به ظاهر ناچیزند، می ترسم: ریز، کوچک، کم، کوتاه ... .
دل خوشم، به خُرده نانی که میان راه افتاده بود و بوسیدمش و گذاشتمش گوشه ی پیاده رو، به شیر آبی که چکه می کرد و برگشتم و محکم تر بستمش، به نخ کوچکی که دور نهال نازک توی باغچه پیچیدم. دل خوشم به یک لبخند از سرمهربانی.
پس هر کس به قدر ذره ای کار نیک کرده باشد، پاداش آن را خواهد دید و هر کس به قدر ذره ای کار زشت کرده باشد، به کیفرش خواهد رسید.[1]
می ترسم، از قطره های ناچیز آب که سیل می شوند، از یک جرقه ی کوچک که انباری را می سوزاند، از علف های ریز توی باغچه که می پیچند دور گل ها، از بعضی از دقیقه های کوتاه که فکرمی کنم اهمیتی ندارند، از گفتن جمله ای کوچک که دلی را می سوزاند، از بعضی واژه ها که به ظاهر ناچیزند، می ترسم: ریز، کوچک، کم، کوتاه ... .
دل خوشم، به خُرده نانی که میان راه افتاده بود و بوسیدمش و گذاشتمش گوشه ی پیاده رو، به شیر آبی که چکه می کرد و برگشتم و محکم تر بستمش، به نخ کوچکی که دور نهال نازک توی باغچه پیچیدم. دل خوشم به یک لبخند از سرمهربانی.
نویسنده: اکرم کشایی
تصویرساز: معصومه قنبرپور
منبع:
سوره مبارکه زلزال، آیات 7 و 8.
